Η πολύκροτη δίκη των δυο καθαρμάτων που δολοφόνησαν την νεαρή φοιτήτρια Ελένη Τοπαλούδη τελείωσε χθες σε πρώτο βαθμό με την καταδίκη τους σε ισόβια δεσμά.
Μετά την ανακοίνωση της απόφασης σκέφτηκα ότι η Δικαιοσύνη απεικονίζεται από μια ζυγαριά! Από τη μια ο νόμος κι από την άλλη πάλι ο νόμος. Η Δικαιοσύνη, επίσης, ΔΕΝ μπορεί παρά να είναι στεγνή, αποστασιοποιημένη, νηφάλια, ψύχραιμη. Εξ ου και δεν συμβολίζεται με ζυγαριά συναισθημάτων.
Τις τελευταίες δυο ημέρες χάλασε ο κόσμος με την αγόρευση της εισαγγελέως στη δίκη των φερομένων ως δραστών τη δολοφονίας Τοπαλούδη.
Τι έκανε η εισαγγελέας; Έκανε αγόρευση πλήρη συναισθημάτων! Ντύθηκε τιμωρός και ταυτοχρόνως γιατρός των πληγών των γονιών της άτυχης κοπέλας.
Η αλήθεια είναι ότι η εισαγγελέας έχει συγκεντρώσει δίπλα της άπασα την κοινή γνώμη. Θεωρείται εκφραστής του αισθήματος περί Δικαίου. Μα δεν δικάζει το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Το οποίο άλλωστε είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της Δικαιοσύνης και μέγα όπλο του λαϊκισμού και της άγνοιας… Άλλωστε το κοινό περί δικαίου αίσθημα τις περισσότερες φορές έρχεται σε αντίθεση με το κράτος δικαίου… Πάρε για παράδειγμα τη θανατική ποινή. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα μπορεί να την επιθυμεί… ωστόσο ένα κράτος δικαίου δεν μπορεί να την ενσωματώνει στο σύστημα των ποινών του, αφού έτσι θα κατέρριπτε την ίδια την ιδέα της Δικαιοσύνης.
Η αλήθεια λοιπόν είναι –όπως φάνηκε και από τις αμέτρητες τοποθετήσεις κορυφαίων Νομικών παραγόντων- ότι η εισαγγελέας της δίκης μπορεί να μίλησε στην ψυχή της κοινωνίας αλλά ουσιαστικά υπονόμευσε την ίδια τη δίκη. Έκανε ένα τεράστιο σόου. Έκλαψε, κατηγόρησε την υπεράσπιση, ενοράστηκε, μίλησε για «αφίλητη παρθένα»! Κι ύστερα έκανε ανάρτηση στο Facebook (!!!) με φωτογραφία από ένα λουλούδι που της προσέφερε ο τραγικός πατέρας του θύματος , αναφέροντας ότι είναι … «το ωραιότερο δώρο της ζωής μου»!!!
Μόνο που δεν είναι αυτή η δουλειά της κι ας κάθονται απέναντί της ανθρωπόμορφα κτήνη.
Η δουλειά της ήταν να ερμηνεύει και να παρουσιάζει τα στοιχεία της δίκης και να καταδεικνύει την κατηγορία. Μόνο αυτό δεν έκανε. Πολύ περισσότερο –όπως λένε κορυφαίοι Νομικοί κύκλοι- όταν το άρθρο 332 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας υποχρεώνει ρητά τους δικαστικούς λειτουργούς κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας να μεταχειρίζονται τα πρόσωπα που συμμετέχουν στη δίκη – με πρώτο και καλύτερο τον κατηγορούμενο- κατά τρόπο αμερόληπτο, ευπρεπή, απαθή και ψύχραιμο. Αλλιώς διαπράττεται βαρύ πειθαρχικό αδίκημα, αναφέρει ρητά η διάταξη.
Να πούμε κάτι ακόμη. Οι ίδιοι κορυφαίοι Νομικοί παράγοντες (σχεδόν όλοι οι δικηγορικού σύλλογοι της χώρας) τονίζουν ότι όσο πιο ακραία ή πιο τραγική είναι μια υπόθεση, τόσο πιο λεπτοί, σοβαροί, μετρημένοι και προσηλωμένοι στο νόμο οφείλουν να είναι οι χειρισμοί των παραγόντων της δίκης.
Είναι εφικτό αυτό; Δύσκολα αφού οι δικαστές είναι άνθρωποι με νου καρδιά κι αισθήματα. Ο δε μέγας Νομικός και δοκιμιογράφος Μονταίν, έχει αναφερθεί στο θέμα του πώς (πρέπει να) αισθάνονται και πώς (οφείλουν να) ενεργούν οι δικαστές. Ο φίλτατος Δημήτρης Καπράνος μου υπενθύμισε μια λεπτομέρεια από τα όσα μας άφησε ως παρακαταθήκη: «Από το φύλλο χαρτί στο οποίο έγραψε την καταδικαστική απόφαση για μια μοιχεία, ο ίδιος δικαστής έκοψε ένα κομματάκι, για να γράψει ένα σημείωμα ερωτικό, στην γυναίκα ενός συναδέλφου του!»…
Ακούστε κι αυτό: Νηφάλια σκεπτόμενοι και σεβόμενοι τον Νομικό μας Πολιτισμό οφείλουμε να πούμε ότι αυτός έγινε σκόνη και θρύψαλα από την εισαγγελέα.
Όμως, οφείλουμε να διερευνήσουμε το κίνητρό της. Ειδικά όσοι μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε παιδιά και «τρέμουμε» τον εφιάλτη που μπορεί να τα απειλήσει από κάθε μορφής τέρας. Ή ακόμη ακόμη κι από δικά μας τέρατα. Είναι μια εξ ημών; Που κλαίμε για αυτό το κορίτσι κι όσα υπέφερε στα χέρια των δολοφόνων του; Το πιθανότερο ναι! Ένας ευαίσθητος άνθρωπος σε πρωτοφανή συναισθηματική φόρτιση! Μα, ξαναλέμε, δεν είναι αυτή η δουλειά της…
Με την εισαγγελέα όλοι εμείς θα λέγαμε τα ίδια και θα συμφωνούσαμε πίσω από τις πόρτες του σπιτιού μας… Μα όχι στην έδρα! Εκεί είναι άλλο τι νιώθουμε όλοι εμείς κι άλλο η τυφλή, ψυχρή κι αδέκαστη Δικαιοσύνη. Άλλο το κοινό περί δικαίου αίσθημα κι άλλο ο δικαστής… Ακόμη κι ως άνθρωπος με ψυχή και αισθήματα…
