Δείτε την είδηση – πλάνα στο βίντεο:
Μικρές ιστορίες …Διαστήματος από την Αμερικανίδα αστροναύτη Marsha Ivins
Η βετεράνος Αμερικανίδα αστροναύτης Marsha Ivins (Μάρσα Ίβινς) μιλάει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για το όνειρό της που πραγματοποιήθηκε, καθώς και για τα “παιχνίδια” με τη βαρύτητα στον ελεύθερο χρόνο της στον Διαστημικό σταθμό.
ΑΠΕ-ΜΠΕ/Αγγελάκης Γ. Παπαδοπούλου Σ.
Mετάφραση
Marsha Ivins: Εκπαιδεύεσαι γι’ αυτή την αποστολή (στο Διάστημα) για ένα-δυο χρόνια στο διαστημικό λεωφορείο, τέσσερα στον διαστημικό σταθμό και το μυαλό σου είναι συγκεντρωμένο σε αυτά που θα κάνεις, σε αυτά που χρειάζεται να κάνεις ως υποστηρικτικά της εκτόξευσης, σε αυτά που πρέπει να γίνουν όταν είσαι στο Διάστημα και για το διάστημα που θα είσαι εκεί. Και δεν σταματάς παρά μόνο όταν όντως φτάσεις στο Διάστημα, για να σκεφτείς τι αισθάνεσαι. Πολλούς τούς παίρνει μερικές ημέρες ώσπου να συνειδητοποιήσουν ότι δεν βρίσκονται πλέον στη Γη. Αυτό είναι ένα συναίσθημα που δεν ξέρω πώς να το περιγράψω ή να το συγκρίνω με οτιδήποτε άλλο στον κόσμο!
Marsha Ivins: Νομίζω πως το αγαπημένο μου πράγμα (στο Διάστημα) είναι η έλλειψη της βαρύτητας και το γεγονός ότι μπορείς να “επιπλέεις”, γεμάτος χάρη, να γίνεις ακροβάτης και να είσαι ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο. Γιατί ξέρετε, χωρίς βαρύτητα είναι εύκολο να τα κάνεις αυτά. Ανυπομονείς για όλα αυτά την επόμενη φορά που θα πετάξεις. Ξέρετε, η ιδέα να πάω στο Διάστημα ήταν ένα όνειρο που είχα από 10 ετών. Η συνειδητοποίηση αυτού ήταν μια από τις μεγάλες στιγμές (στη ζωή μου). Πιθανώς το να μπορέσω να δουλέψω στο διάστημα, να πω “αυτή είναι η δουλειά μου”, να πηγαίνω στο Διάστημα, δεν θα μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω (να το νικήσω) αυτό.
Marsha Ivins: Ήμουν η 11η Αμερικανίδα που πήγε στο Διάστημα. Η 13η συνολικά. Όταν ανακοίνωσα στο σχολείο μου ότι θέλω να πάω στο Διάστημα και να γίνω αστροναύτης μού είπαν: “δεν γίνεται, δεν μπορείς, είσαι γυναίκα!”. Τους είπα: “κοιτάξτε με, λοιπόν!”, και φτάσαμε ως εδώ. Ήταν η πρώτη φορά που στείλαμε κάποιον στο Διάστημα στις ΗΠΑ. Παρακολουθούσαμε κάθε εκτόξευση, κάθε προσγείωση, όταν φτάσαμε τελικά στο φεγγάρι, κάθε φορά που κάποιος προσγειωνόταν στο φεγγάρι. Το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη ήταν επικεντρωμένο στο να το παρακολουθεί αυτό και σίγουρα εμείς, στις ΗΠΑ, ήμασταν. Πολλοί αστροναύτες της γενιάς μου εμπνεύστηκαν από το να το παρακολουθούν απλώς όλο αυτό.
Marsha Ivins: Νομίζω ότι ήταν πολύ πιο τρομακτικό για τη μητέρα μου απ’ ό,τι για μένα. Ήξερα ακριβώς τι επρόκειτο να συμβεί με εμένα. Κάθε φορά που πήγαινα στο Διάστημα. Και ήμουν πρόθυμη να το αποδεχθώ όλο αυτό γιατί ήταν η δουλειά που ήθελα να κάνω.
