Από τα χρόνια της ιδεολογικής-πολιτικής αναζήτησης στην εφηβεία μου, άκουγα το γνωστό μότο της Αριστεράς ότι όσοι την ακολουθούν είναι οι καλοί άνθρωποι (λέγανε και… ανθρώποι) οι έντιμοι, οι ηθικοί, οι ψυχοπονιάρηδες που σκέπτονται μόνο τον άλλο. Μέσα στα καθήκοντα του προπαγανδιστή ήταν να μας πείσει ότι ο κομμουνισμός ήταν ο σύγχρονος Χριστιανισμός!
Το περίεργο ήταν ότι και πολλοί Δεξιοί έλεγαν περίπου τα ίδια. Μιλούσαν εδώ κι εκεί για τα …κονσερβοκούτια των κομμουνιστών στον συμμοριτοπόλεμο αλλά ταυτοχρόνως τους αναγνώριζαν ότι είναι … καλοί άνθρωποι!
Κάπως έτσι και με το πέρασμα των χρόνων καθαγιάστηκε η Αριστερά ως έχουσα το ηθικό πλεονέκτημα έναντι όλων των άλλων. Κι ας γινόντουσαν φρικιαστικά πράγματα σε χώρες που εκείνοι είχαν ως φωτεινά παραδείγματα.
Το περίεργο, επίσης, είναι ότι αυτός ο καθαγιασμός δεν αφορούσε μόνο το ΚΚΕ αλλά εν συνόλω την Αριστερά. Ακόμη και την πιο συστημική. Μέχρι και το ΠαΣοΚ ως… Αριστερά συστήθηκε κι εν συνεχεία πορεύτηκε. Με παρέες που «λεηλάτησαν» το κράτος και κατέστησαν μεγάλο μέρος της κοινωνίας κρατικοδίατο ενώ σχεδόν … ποινικοποιήθηκε το κέρδος του ιδιωτικού τομέα.
Αυτό το ηθικό πλεονέκτημα επικαλέστηκε κι επικαλείται κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Πορεύτηκε με αυτή την συλλογική ηθική και την διέχυσε αρχικά στις πλατείες και στα πεζοδρόμια του μίσους, των ύβρεων, των μολότοφ! Φυσικά, αυτό κατέπεσε αμέσως με την άνοδο στην εξουσία. Από το πρώτο βράδυ και τις αγκαλιές και τα φιλιά με την ακροδεξιά. Κι εν συνεχεία με την ηθική της εξουσίας που εφαρμόστηκε. Ακόμη και με την έλλειψη τσίπας!
Σήμερα επικαλούνται πάλι το ηθικό πλεονέκτημα. Παρά το γεγονός ότι τόσο ως κόμμα όσο κι ως μεμονωμένα στελέχη το απώλεσαν με την ανακολουθία λόγων και έργων. Βλέπετε, το ηθικό πλεονέκτημα δεν είναι τίποτα περισσότερο από την απαρέγκλιτη συμπόρευση των ιδεών και των διακηρύξεων με την πολιτεία καθενός.
Θα πει κάποιος: Δηλαδή ο Αριστερός για να είναι συνεπής με τις ιδέες και τις διακηρύξεις του δεν πρέπει να έχει περιουσία; Ή όποιος έχει να τη μοιράζεται με άλλους;
Ακούστε: Αν θέλει ο Αριστερός να είναι συνεπής με όσα πιστεύει και «παλεύει» για να εφαρμοστούν στην κοινωνία μας, ναι δεν πρέπει να έχει περιουσία. Αλλιώς λέει παραμύθια, υποκρίνεται. Όμως, επειδή δεν γνωρίζω κανέναν που να επιθυμεί να μιμηθεί τον «φτωχούλη του Θεού» ή την Μητέρα Τερέζα, αποδέχομαι ότι κατά παρέκκλιση όσων πιστεύουν και διακηρύσσουν μπορούν να διαθέτουν περιουσία.
Όχι όμως να κουνάνε το δάκτυλο! Όχι να παραδίδουν μαθήματα Αριστεροσύνης! Σαν τον Παπαδημούλη και πολλούς άλλους… Όχι να κατασπαράζουν τον Βουλγαράκη (για τα περί νόμιμου και ηθικού) και να αθωώνουν τον Παπαδημούλη των εκατομμυρίων καταθέσεων και των δεκάδων σπιτιών. Όχι να φωνάζουν υπέρ των προσφύγων και μεταναστών και τελικά ν’ αποδεικνύεται ότι κάποια εκ των σπιτιών είναι ενοικιασμένα σε ΜΚΟ για να διαμένουν εκεί…
Ξέρετε κάτι; Ένας συνεπής με τις ιδέες και τα λόγια του Αριστερός, θα περίμενα να τα διαθέτει αφιλοκερδώς. Αφού δεν το κάνει, ας σταματήσει ο Παπαδημούλης να μας κουνά το δάκτυλο. Και να ισχυρίζεται ότι τον…. κυνηγά …. η Νέα Δημοκρατία! Κι ότι ανήκει στην Αριστερά από τα 18 του!
Προσέξτε: Ο Παπαδημούλης που μια ζωή στην Αριστερά έγινε πολυεκατομμυριούχος (έχουμε πει άλλωστε ότι ο Αριστερισμός είναι επικερδές επάγγελμα στην Ελλάδα), ασφαλώς και αποτελεί την επιτομή της Αριστερής υποκρισίας.
Νομίζει ότι επειδή λέει ότι είναι Αριστερός –έχοντας και καλά το ηθικό πλεονέκτημα- είναι αποκαθαρμένος από πάσα μαλακία . Κι ύστερα, χαρακτηρίζει παπαγαλάκια του Μητσοτάκη όσους του ασκούν κριτική. Μα είναι από παντού διάτρητος.
Όχι μόνο για την μυθώδη περιουσία –νόμιμα αποκτηθείσα- αλλά και για τα υποκριτικά προτάγματα. Μα κι από υποψίες.
Ακούστε: Δεν ενστερνίζομαι τις υποψίες ότι πριν την αγορά των τελευταίων οκτώ σπιτιών είχε γίνει συνεννόηση με την ΜΚΟ για την ενοικίασή τους. Όμως, όταν ο Παπαδημούλης (κι άλλοι Παπαδημούληδες) πουλάει ιδέες υπέρ της ασύδοτης έλευσης μεταναστών και προσφύγων την Ελλάδα (για να τους κάνει ψηφοφόρους του μέλλοντος), όταν στήνει το περίφημο πανό που έγραφε «Welcome refugees» κι όταν καθιστά τα φιλάνθρωπα Αριστερά του αισθήματα εργαλεία πλουτισμού, τότε δεν μπορεί να κουνά το δάκτυλο.
Απολογείται σοβαρά και πάει σπίτι του…
