Μέσα σε διάστημα δυο εβδομάδων, με τις επισκέψεις και τοποθετήσεις των Τσίπρα και Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη, ξεκαθάρισαν αρκετά πράγματα αναφορικά με την Ελλάδα του αύριο.
Επιπλέον, έγινε πεντακάθαρα αντιληπτό, ότι έχουμε να κάνουμε με δυο πολιτικούς από τελείως διαφορετική στόφα, με διαφορετικές προοπτικές και στόχους.
Ο Τσίπρας αντιπροσωπεύει το χθες, παλεύει για να συντηρεί και βουλιάζει στην αδυναμία των παρωχημένων ιδεοληψιών και της μιζέριας. Διχάζει, λέει ψέματα, στοχοποιεί όποιον πιστεύει διαφορετικά πράγματα από εκείνον.
Ο Μητσοτάκης αντιπροσωπεύει την εξωστρεφή Ελλάδα, την Ελλάδα που αντιστέκεται στην επέλαση και κανονικοποίηση της μιζέριας και της παρακμής. Δεν διχάζει, προτείνει.
Δυο Ελλάδες, λοιπόν.
Που πρέπει να αποφασίσουμε ποια θέλουμε.
Θέλουμε την μεταπολιτευτική Ελλάδα του κρατισμού, του πελατειακού κράτους και της διαφύλαξης των δεινών που μας έφεραν εδώ; Την Ελλάδα της κουτοπονηριάς και του πολιτικού κουτσαβακισμού;
Ή θέλουμε μια άλλη, σύγχρονη Ελλάδα που αναζητά το νέο, ενισχύει την μη κρατικίστικη επιχειρηματικότητα και συμπορεύεται με το παγκόσμιο γίγνεσθαι, τις νέες τεχνολογίες, τα ανοικτά πανεπιστήμια και τις μεγάλες δομικές μεταρρυθμίσεις;
Αυτό νομίζω ότι θα είναι το διακύβευμα των επόμενων εκλογών. Εκεί θα δοθεί η πολιτική μάχη.
Ούτε μνημόνια, ούτε αντιμνημόνια. Ούτε αντιδεξιά ή αντιαριστερά σύνδρομα.
Είναι σαφές.
Η νέα Ελλάδα, η ανάπτυξη της δεν θα δημιουργηθεί από μεσσίες.
Θα δημιουργηθεί από όλους μας. Από ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, από προσωπικές και συνολικές υπερβάσεις, από την επιβράβευση των αξίων κι όχι το τσουβάλιασμά τους στον σωρό της μετριότητας, από τη χορήγηση κινήτρων στους επιχειρηματίες που είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις και στους εργαζομένους τους, από την απλοποίηση των διαδικασιών για τις επενδύσεις, από την απλοποίηση των φορολογικών νόμων. Από σύγχρονα, αυτόνομα και εξωστρεφή πανεπιστήμια, όπου οι φοιτητοπατέρες δεν θα έχουν θέση. Ο Μητσοτάκης, μάλιστα, προανήγγειλε την επανίδρυση της ΔΑΠ και δεσμεύθηκε ότι καμιά αφίσα της δεν θα ξανακολληθεί σε ελληνικό Πανεπιστήμιο…
Σ΄ αυτή την Ελλάδα χωράνε όλοι.
Χωράνε, κυρίως οι νέοι κι εκείνοι που είναι παραιτημένοι από όσα όνειρα και χρήματα τους κλέβει η παλιά Ελλάδα.
Χωράνε κι εκείνοι που «πνίγονται» από την κανονικοποίηση της παρακμής και της μιζέριας.
Αυτή η νέα Ελλάδα που ονειρεύονται οι σώφρονες, δεν έχει ταξικά πρόσημα.
Χωράνε όλοι εκτός από τους «λαθρεπιβάτες» της ψεύτικης δικής τους ουτοπίας…
Αυτοί, ας κάτσουν δίπλα από το … δάσος του Ελληνικού ν’ απολαμβάνουν την ζωή να περνά και να χάνεται, με τσιτάτα του 19ου αιώνα…
