Είμαι εξ εκείνων που πιστεύουν ότι για τους σημαντικούς ανθρώπους που άφησαν έργο στην κοινωνία (σε οιονδήποτε τομέα) δεν πρέπει να τιμάται η ημέρα της φυγής τους από τη ζωή αλλά της έλευσής τους σ’ αυτή. Χθες συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από τη φυγή του Μάνου Χατζηδάκι. Δεν παραβίασα την αρχή μου. Χθες δεν έγραψα, δεν είπα το παραμικρό για τον «μεγάλο ερωτικό». Μα στη μοναδική (σχεδόν) μισή μου ημέρα ανάπαυσης, άκουσα για πολλές πολλές ώρες τις ουράνιες μελωδίες και τα τραγούδια του. Ταξίδεψα, γαλήνεψα, «μέθυσα»…
Συνειδητοποίησα και κάτι. Ότι η διάθεση για δημιουργική εξερεύνηση του έργου του, που ξεφεύγει από τα ελληνικά σύνορα, δεν εξαντλείται.
Πέρυσι, επί παραδείγματι, μια σύγχρονη Αμερικανίδα σταρ, η Άλισον Κράους, βρέθηκε στις πρώτες θέσεις του top του Billboard, με μια νέα ηχογράφηση του «All alone am I»! Λίγο πριν, ηχογραφήθηκε και πάλι στα ελληνικά το τραγούδι του «Ποτέ την Κυριακή» από τους Pink Martini, ενώ η Ρουμάνα σοπράνο Άντζελα Γκεοργκίου, ηχογράφησε το «Πάει έφυγε το τρένο». Κι όχι μόνο αυτοί. Οι Αμερικανοί ράπερ Black Moon, διασκευάζουν συστηματικά Χατζιδάκι. Το ίδιο κι η
Πορτογαλίδα Τερέζα Σαλγκουέιρο. Μέχρι και στη διάλεκτο των Ζουλού τον έχουν τραγουδήσει οι Αφρικανές Στέλα Κουμάνο και Φέιθ Κουγιάτε.
Στα εγχώρια, η Εθνική Λυρική Σκηνή παρουσιάζει συστηματικά τα λιγότερο γνωστά έργα του, καθώς και κάποια που πρώτη φορά παρουσιάστηκαν σε συναυλία, με νέους, ταλαντούχους ερμηνευτές, όπως η Δήμητρα Σελεμίδου, και πειραματικές ομάδες, σαν τους bizoux de kant, σε απρόβλεπτες διασκευές, όπως εκείνη του «Μεγάλου Ερωτικού» για σύνολο μπαρόκ, από τον Ανδρέα Λινό.
Τι σημαίνουν όλα αυτά τη στιγμή που ο μέγιστος δημιουργός είναι απών εδώ κα χρόνια; Σημαίνουν, απλούστατα, ότι δεν είναι απών. Ότι είναι δίπλα μας με τις μελωδίες που ανατάσσουν την ψυχή και με τον παντοτινό επίκαιρο δημόσιο λόγο του υπέρ των αξιών, εναντίον του λαϊκισμού και κάθε είδους ολοκληρωτισμού.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα μου είχε πει ο έτερος μέγας, ο Μίκης Θεοδωράκης, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή στον παλιό κι αγαπημένο «Αιγαίο FM»: «Ο Μάνος ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος, παντού και σε όλα. Ο Χατζιδάκις δεν έγινε μεγάλος. Γεννήθηκε μεγάλος! Ήταν το δώρο των Ολύμπιων Θεών στην Ελλάδα. Για να μεθάει με τις μαγικές του μελωδίες, εκείνους μα και τους θνητούς. Και να φτάνει στα βάθη της εθνικής συλλογικής μας ευαισθησίας, να ρουφάει το μεδούλι της και να μας το δωρίζει με αθάνατα έργα που θα φωτίζουν πάντα τους ανθρώπους, Έλληνες και αλλοδαπούς»…
