Την τεράστια απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα της αγροτικής ζωής από τις θεωρίες της επιστήμης, ακόμα και από τις προτεινόμενες εφαρμοσμένες προεκτάσεις της έρευνας, αισθάνθηκα παρακολουθώντας στις 7/10 το 3ο AgriBusiness Forum που είχε ως θέμα: «Βιώσιμη Γεωργία, Ασφάλεια, Υγιεινή και Επισιτιστική επάρκεια στην εποχή της Covid-19».
Το υβριδικό αυτό συνέδριο, τόσο δηλαδή, με φυσική παρουσία όσο και μέσω διαδικτύου, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Geo Routes παρακολούθησαν 995 σύνεδροι, εκ των οποίων 864 στην ελληνική και 131 στην αγγλική γλώσσα (με ταυτόχρονη διερμηνεία). Το κοινό της διαδικτυακής ροής του φετινού γεγονότος αναλύεται ως εξής: 40.5% επιχειρήσεις,
23.6% αγρότες και παραγωγοί, 10.7% οργανισμοί (Ελλάδα και Εξωτερικό), 8.1% ΝΠΔΔ και 17.1% ακαδημαϊκή κοινότητα.
Σημειωτέον ότι οι παραγωγοί δεν είναι απαραίτητα και αγρότες. Παραγωγός μπορεί να είναι και ένας εφοπλιστής που ζει στο Κολωνάκι (Αθήνα) ή και ένας Δημόσιος Υπάλληλος ή/και άλλος που εξακολουθεί να διατηρεί περιουσιακά στοιχεία στην ύπαιθρο, ιδιαίτερα αν είναι ελιές, που δεν θέλουν συνεχή φροντίδα και παρουσία.
Κάποτε τη δεκαετία του 1980, βρέθηκα σε μια ΔΕΚΟ και με έκπληξη διαπίστωσα ότι τον Νοέμβριο είμασταν σε κάθε γραφείο το 15% των υπαλλήλων, καθόσον όλοι οι υπόλοιποι έπαιρναν τμήμα της αδείας τους για να πάνε στα λιόδενδρα, χωρίς βέβαια να έχουν σύνδεση με την αγροτική κοινωνία. Απλά εισέπρατταν επιδοτήσεις της ΚΓΠ και κάποιο προϊόν, καταστρέφοντας όλο τον αγροτικό παραγωγικό μηχανισμό.
Στην άγρια δύση της Αμερικής, κάθε τοπική κοινωνία-οικισμός κάλυπτε τις ανάγκες του ενδοκοινοτικά, ήταν αυτάρκης και είχε το δικό του σχολείο.Δυο οικισμούς τους χώριζε ένας χείμαρρος. Μπήκε η πρόταση να γεφυρωθεί ο ποταμός και να έχουν ένα σχολείο, και τα παιδιά να μετακινούνται, πετυχαίνοντας οικονομίες κλίμακος στους δημοδιδάσκαλους και κτίρια. Έγινε και πληρώθηκε η μελέτη της γέφυρας. Έγινε η εργολαβία και παραδόθηκε η γέφυρα, και όλοι ήταν ευχαριστημένοι, ιδιαίτερα ο εργολάβος.
Για την εύρυθμη λειτουργία προσλήφθηκε ένας φύλακας. Και τότε διαπιστώθηκε ότι χρειαζόταν ένας λογιστής για τις πληρωμές και βέβαια ένας συντονιστής/διευθυντής για να συντονίζει αυτό το προσωπικό. Και κάποια στιγμή η δια-οικιστική συνεργασία αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα και οι πρόεδροι των οικισμών πήραν απόφαση να μειώσουν τα έξοδα, απολύοντας τον φύλακα.
Καθώς παρακολουθούσα τις εργασίες του άριστα οργανωμένου 3ου συνεδρίου AgriBusiness Forum, στο εξαιρετικό περιβάλλον του Μουσείου Μπενάκη, από πάρα πολύ καλούς μελετητές και παρόχους υπηρεσιών, μου ήρθε στην σκέψη η παραπάνω ιστοριούλα από τις ΗΠΑ.
Στην ελληνική σημερινή πραγματικότητα μοιάζει ότι όλοι όσοι ασχολούνται με την διοίκηση του αγροτικού χώρου, με την διαχείριση των επιδοτήσεων,με τα logistics των αγροτικών προϊόντων, με μελέτες, με στρατηγικούς σχεδιασμούς …για τους αγρότες, το κάνουν χωρίς τους αγρότες και μάλιστα με καταγραφόμενη και από τους μελετητές τεράστια απόσταση μεταξύ πραγματικής αγροτικής ζωής και θεωρητικών μοντέλων μαζικής αγροτικής «ανάπτυξης».
Μέσα στις πυκνές πληροφορίες του Συνεδρίου παρατήρησα ότι αναφέρθηκαν ως προτεινόμενες τέσσερις στρατηγικές προτεραιότητες για την λεγόμενη Κοινή Γεωργική Πολιτική της ΕΕ:
1. Γενναία δημογραφική ανανέωση του αγροτικού πληθυσμού
2. Επαναφορά της προτεραιότητας της τοπικής ανάπτυξης με τοπική εφοδιαστική αλυσίδα και σύντομες αλυσίδες αξίας (short value chains)
3. Ποιότητα και Ασφάλεια των αγροτικών προϊόντων και τροφίμων
4. Διασύνδεση της έρευνας και γνώσης με τους αγρότες
Από τις άριστα κλιματιζόμενες, τις πολύ σωστά επιπλωμένες αίθουσες και τις πολύ σωστές υπηρεσίες εξυπηρέτησης των θεωρητικών μελετητών και διοικητών, η απόσταση είναι τεράστια από τους αγρότες με την καθημερινή συνεχή αγωνία της φροντίδας των ζώων όλες τις ώρες της ημέρας, όλες τις ημέρες, χωρίς διακοπές (μόνο πανηγύρια) και με κατοικία δίπλα στην μονάδα, όχι στην πόλη.
Και ακόμα με πλημμελείς υπηρεσίες από τους μισθοδοτούμενους να τις παρέχουν. Αποτέλεσμα οι ιώσεις και ασθένειες που καταστρέφουν το ζωικό κεφάλαιο των κτηνοτρόφων (και αυτές τις ημέρες με τις αναποτελεσματικές υπηρεσίες για τον καταρροϊκό και τις καταστροφές να βαρύνουν όλες τον αγρότη). Αποτέλεσμα η ανικανότητα να προβλέψουν τα προβλήματα με τα νερά, ή ίσως και να τα προκαλούν.
Τελικά μοιάζει ότι η Covid-19 μας ωθεί να επανέλθουμε στην προτεραιότητα για τοπική διατροφική ασφάλεια, για περισσότερη φροντίδα για την ευημερία των αγροτών και για φροντίδα του περιβάλλοντος (φυσικού, κοινωνικού, πολιτιστικού, οικονομικού κλπ.).
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
