Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, οι γιορτές είναι μια ευκαιρία να ξεχνάμε. Τρώμε, πίνουμε, ευχόμαστε και πέφτουμε για ύπνο ευτυχείς. Θεωρώντας, ίσως, πως οι ευχές αρκούν για να υπάρξει αποτέλεσμα. Δυστυχώς, όμως, δεν αρκούν. Πουθενά, αλλά στην περίπτωση των Ενόπλων Δυνάμεων, ακόμα περισσότερο.
Για δεκαετίες, οι Ένοπλες Δυνάμεις ήταν το “αποπαίδι” του δημόσιου λόγου και του προϋπολογισμού. Κι όταν κάναμε “την αγορά του αιώνα”, ήταν για να βγει και η μίζα του αιώνα. Βεβαίως, τις χειροκροτούσαμε στις παρελάσεις στις εθνικές εορτές, τσούγκριζαν οι πολιτικοί κανένα ποτήρι κρασί στα στρατόπεδα την ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων, την 21η Νοεμβρίου, και μετά τις ξεχνούσαμε.
Όποιος αναφερόταν στην ανάγκη ενίσχυσης και εκσυγχρονισμού τους ήταν εθνικιστής. Όποιος θεωρούσε σημαντική τη στρατιωτική αρετή του έθνους μας ήταν μιλιταριστής. Όποιος δεν “το ρίσκαρε” με την Τουρκία ήταν ακροδεξιός. Χρειάστηκε μόνο μια βόλτα του Oruc Reis στα νερά μας, για να διαπιστώσουμε τη διαχρονική αλήθεια του λατινικού ρητού: αν θες ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο.
Κι εμείς, στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ, θα θέλαμε να μην υπήρχαν πόλεμοι, σύνορα και αντικρουόμενα γεωπολιτικά συμφέροντα. Όσο όμως υπάρχουν, δεν μπορείς να προσποιείσαι ότι δεν υπάρχουν, και να ονειρεύεσαι προλεταριακούς διεθνισμούς και αποπυρηνικοποιημένη ζώνη στο Μακρυχώρι.
Σήμερα λοιπόν, εκτός από τις ευχές που θα εκφράσουμε, είναι ευκαιρία και να σκεφτούμε τι κάνει τα κράτη σεβαστά στους φίλους και τρομερά στους εχθρούς. Σίγουρα όχι η αντίληψη ότι αρκούν οι σύμμαχοι για να διατηρήσεις τα σύνορά σου. Αλλά ούτε και ο κομματικός φατριασμός, που από το 1980 και μετά χώρισε τις Ε.Δ. στους «δικούς μας» και «στους άλλους», αντικαθιστώντας την αξιοκρατία με την κομματική προώθηση.
Οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις είναι “προϊόν” ενός λαού με υψηλό εθνικό φρόνημα και μιας κυβέρνησης που αντιλαμβάνεται τον ρόλο τους στη διαφύλαξη της ανεξαρτησίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας. Ευχόμαστε λοιπόν ο λαός μας να αποκτήσει αυτό το φρόνημα και οι κυβερνήσεις να ξεχνάνε πάντα την κομματική τους ιδιότητα όταν ασχολούνται με τις Ένοπλες Δυνάμεις. Ευχόμαστε να μην χρειαστεί ποτέ να πολεμήσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις. Αλλά εάν χρειαστεί, να φανούν αντάξιες των προγόνων μας.
Σήμερα, ας αποτίσουμε φόρο τιμής σε όσους στέκουν μέρα και νύχτα ακοίμητοι φρουροί των συνόρων μας σε ξηρά, θάλασσα και αέρα, για να μπορούμε να ζούμε με ευημερία, ασφάλεια και ειρήνη.
