Αν υπήρχε τίτλος για τον πιο ιδιαίτερο πρόεδρο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, τότε σίγουρα ο Δημήτρης Καρέλλας θα ήταν το απόλυτο φαβορί…
Τα πρώτα χρώματα είχαν απεγκλωβιστεί εδώ και αρκετές ώρες από την άμπωτη των σκοταδιών, ωστόσο ο ήλιος αρνιόταν πεισματικά να ξεμυτίσει από την κρυψώνα του στον ουρανό του Πειραιά. Δίσταζε να παραδοθεί στην ημέρα και παίζοντας κρυφτό πίσω από τα σύννεφα, πότε πότε έκανε δειλά την εμφάνισή του πριν το μετανιώσει και γυρίσει πίσω. Όχι, δεν φοβόταν μήπως το κατακόκκινο πρόσωπό του τρομάξει τους αγουροξυπνημένους, είχε μόνο αφουγκραστεί το βαρύ κλίμα και ένιωθε ήδη παράταιρος. Τα σκοτεινιασμένα σύννεφα είχαν προμηνύσει για τις διαθέσεις τους περιμένοντας υπομονετικά τις διαθέσεις του πριν κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά πάνω από την ανόρεχτη πόλη που πενθούσε.
Σε λίγο θα έσπαγε τη σιωπή ο πρώτος λυγμός, λυτρώνοντας τα συναισθήματα που πλημμύρισαν κάθε μάτι και μια οικεία φωνή θα αντιστεκόταν γυμνή στο κλάμα του ουρανού: «Ε ρε Εθνικάραααααα!».
Ο Γιάννης Μαντζουράνης (ο γνωστός Εθνικάρας), μαζί με μια παρέα παλιών Εθνικών, αγνών φιλάθλων, παραγόντων, αλλά και ποδοσφαιριστών άλλων ομάδων, αποχαιρετούσε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, αψηφώντας τη βροχή πάνω σε έναν τοίχο, τον Δημήτρη Καρέλλα. Κάπου στη Βουλιαγμένη, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τα λούσα μέσα στα οποία κούρνιασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, το χώμα, όπου του απαγορευόταν να πατήσει λόγω χρεών στο Δημόσιο, θα άνοιγε τα σπλάχνα του για υποδεχθεί έναν άνθρωπο για τον οποίο ήταν ευχή και κατάρα να συνδέσει το όνομά του με τις λαμπρές σελίδες ενός εκ των πιο ιστορικών συλλόγων στην Ελλάδα. Του Εθνικού Πειραιώς…
Την ίδια ώρα, ένας επιθανάτιος ρόγχος θα συνόδευε τον οδυρμό ολόκληρων γενεών που έθρεψε με όνειρα, την κεντιά μιας ομάδας, την απώλεια μιας πόλης και την ορφάνια ενός ελληνικού ποδοσφαίρου που έλεγε το τελεσίδικο αντίο σε έναν πρόεδρο, ο οποίος άγγιξε το όνειρό του να δημιουργήσει μια Ρεάλ στην Ελλάδα πριν τους Ισπανούς, ωστόσο οι συνοδοιπόροι του το φυλάκισαν ανερυθρίαστα…
Ο πρόεδρος που θα ήθελε κάθε οπαδός
Γόνος της οικογενείας επιχειρηματιών Καρέλλα, ο δυναμικός και οικονομικά ανεξάρτητος Δημήτρης, ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης (στην Ευρώπη τότε) και ιστορικής πλέον εταιρίας κλωστοϋφαντουργίας «ΑΙΓΑΙΟΝ Α.Ε» (η οποία έδρευε στον Πειραιά με εργοστασιακές μονάδες στο Άργος, στο Άστρος Κυνουρίας, στη Βέροια και στο Λαύριο), όχι μόνο πρόσφερε ηθική και πρωτοφανή οικονομική στήριξη στον πειραιώτικο σύλλογο, από τις αρχές της δεκαετίας του ΄50, αλλά με την πανίσχυρη ομάδα που δημιούργησε έμελλε να ανατρέψει τα δεδομένα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη μην λογαριάζοντας τα χρήματα, ο Καρέλλας θα προχωρήσει σε ακριβές μεταγραφές και προσθήκες που καθιστούν τον Εθνικό υπολογίσιμη δύναμη τόσο στην Ελλάδα, όσο και εκτός συνόρων αφού θα κληθεί να δώσει φιλικά με ομάδες όπως η Ίντερ, η Γαλατασαράι και μεγαθήρια των Βαλκανίων. Αντικομφορμιστής, αναρχική και ταυτόχρονα προοδευτική φυσιογνωμία που παρόμοιά της δεν είχε γνωρίσει ο παραγοντισμός στην Ελλάδα, ο Καρέλλας, χωρίς να βγάλει δεκάρα από την ενασχόλησή του με τον ποδόσφαιρο (κάθε άλλο), διεκδικεί τον τίτλο, αν όχι του κορυφαίου, σίγουρα του πιο ιδιαίτερου προέδρου, ο οποίος πληροί όλες τις προϋποθέσεις που θέτει η εξέδρα, στην Ελλάδα.
Όταν… έβγαλε γλώσσα
Ανατρεπτικός όσο ελάχιστοι στην εποχή του, δεν δίστασε να τα βάλει με το τότε παντοδύναμο ΠΟΚ (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ) και προέδρους όπως ο Λουκάς Πανουργιάς, ο Γιώργος Ανδριανόπουλος και ο Νίκος Γκούμας, βγάζοντας τη γλώσσα στο κατεστημένο το οποίο όμως γι αυτό του… πήρε το κεφάλι κλέβοντας από τον Εθνικό ένα δικό του πρωτάθλημα…
Ήταν η σεζόν 1956-57 όταν οι «κυανόλευκοι» του Πειραιά διέθεταν μία από τις καλύτερες ομάδες της ιστορίας τους και με ποδοσφαιριστές όπως ο Στάθης Μανταλόζης ( το «ιπτάμενο αγριόγατο» και για πολλούς ο κορυφαίος τερματοφύλακας που ανέδειξε το ελληνικό ποδόσφαιρο), ο Λαιμός, ο Κλικόπουλος, ο Καρνασόπουλος, ο Καραουλάνης και ο Φερλέμης, έχοντας επικρατήσει Ολυμπιακού (1-0, Καραουλάνης) και Παναθηναϊκού (2-1), τέσσερις αγωνιστικές πριν εκπνεύσει το πρωτάθλημα, βρίσκονταν στο… ρετιρέ και αγκαλιά με τον τίτλο, προσφέροντας μάλιστα μοναδικές παραστάσεις εντός γηπέδου.
Την ίδια εποχή, ο Σάντορ Κόκτσις με τα 75 γκολ σε 68 αγώνες με την φανέλα άτρωτης εθνικής Ουγγαρίας και της Χόνβεντ, αλλά και ο συμπαίκτης του στην περιβόητη «αράντσιπατ» Φέρεντς Πούσκας, έπιαναν… λιμάνι καλεσμένοι του Δημήτρη Καρέλλα, αφού μετά την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη Βουδαπέστη όπου διατηρήθηκε βίαια το σοσιαλιστικό (ή κομμουνιστικό σύστημα) και οι πολίτες είχαν βγει στους δρόμους προκαλώντας τεταμένα επεισόδια, επέλεξαν να μην γυρίσουν στη χώρα τους ( και ενώ η Χόνβεντ είχε πέσει ήδη θύμα έκπληξης από την Αθλέτικ στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ήττα με 3-2 στο Μπιλμπάο και 3-3 στις Βρυξέλλες όπου διεξήχθη η ρεβάνς μετά την εισβολή).
Μαζί τους ήρθαν επίσης οι Τσίμπορ, Μπόζικ, Χιντεγκούτι, αλλά και άλλοι αστέρες της εθνικής Ουγγαρίας η οποία έδωσε φιλικούς αγώνες στην Ελλάδα, την ίδια ώρα που ο πρόεδρος του Εθνικού δαπανώντας χρήματα από την τεράστια οικογενειακή περιουσία, έπειθε τους δυο Ούγγρους φυγάδες αλλά και μερικούς ακόμα νεαρούς Μαγυάρους (βασικούς στην Εθνική Ελπίδων, όπως ο Σάμπο, ο επονομαζόμενος «νέος Πούσκας», ο Τσόλνοκ, ο Σαμπόφσκι, ο Σάγκι και Γκαραβέλγκι) να υπογράψουν συμβόλαιο με τον σύλλογο! Οι τελευταίοι μάλιστα αγωνίστηκαν σε ένα φιλικό τουρνουά λίγο πριν το Πάσχα κόντρα στον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και τον επίσης ισχυρό τότε Απόλλωνα Σμύρνης, ενώ οι νίκες του Εθνικού ο οποίος χρησιμοποίησε τους Πούσκας και Κόκτσις για ένα ημίχρονο ήταν αρκετές για να ταρακούνησαν τους ισχυρούς του ΠΟΚ που έσπευσαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους μόλις γνωστοποιήθηκε πως η παρέα θα μεγάλωνε ακόμα περισσότερο με την έλευση του Ζόλταν Τσίμπορ! Με πρόθεση όλων να ζητήσουν πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα. Όπως έγινε αργότερα στην Ισπανία!
Το μεγαλύτερο σκάνδαλο στο ελληνικό ποδόσφαιρο!
Οι τρεις μεγάλοι έτσι πίεσαν την ΕΠΟ, ζητώντας την τιμωρία του Εθνικού, με την κατηγορία πως χρησιμοποιούσε παίκτες τιμωρημένους από την ομοσπονδία της Ουγγαρίας και επαγγελματίες! Σχεδόν ταυτόχρονα την εμφάνισή της έκανε μια καταγγελία δωροδοκίας του ποδοσφαιριστή της Προοδευτικής, Φίλιου, σύμφωνα με την οποία ο Εθνικός επιχείρησε να του προσφέρει χρήματα, ώστε να έχει μειωμένη απόδοση στην μεταξύ τους αναμέτρηση.
Παρά το γεγονός πως όχι μόνο η δωροδοκία δεν αποδείχθηκε ποτέ, αλλά ο ίδιος ο Φίλιος δήλωσε γραπτώς πως ουδέποτε έγινε κάτι τέτοιο, απορώντας μάλιστα πώς εμπλέκεται το όνομά του, στις 20 Μαΐου 1957, η ελληνική ομοσπονδία υπό τις ευλογίες ΠΟΚ και κυβέρνησης παίρνει την σκανδαλώδη απόφαση να αποβάλλει τον Εθνικό από το πρωτάθλημα (μηδενίστηκε) με αιτιολογία την «διεξαγωγή φιλικών αγώνων με τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές της αυτοεξόριστης εθνικής Ουγγαρίας».
Οι «κυανόλευκοι» έτσι δεν πήραν ποτέ έναν τίτλο που άξιζαν (τον κατέκτησε ο Ολυμπιακός σε μπαράζ με τον Παναθηναϊκό ), ενώ οι Μαγυάροι, έφυγαν για την Ισπανία, όπου ένα χρόνο αργότερα ο μεν Πούσκας – ο οποίος ως προπονητής οδήγησε τον Παναθηναϊκό στον άθλο του «Γουέμπλεϊ» – ενσωματώθηκε στη Ρεάλ κατακτώντας 3 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, οι δε Κόκτσις, Τσίμπορ έβαλαν τις βάσεις για μια πανίσχυρη Μπαρτσελόνα. Η ευκαιρία μια υπερδύναμη να αλλάξει μια για πάντα το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει μόλις χαθεί…
Λίγο αργότερα, η ποινή του Εθνικού μειώνεται κατά έξι μήνες και λήγει με το τέλος του πρωταθλήματος το οποίο γίνεται επαγγελματικό έναν περίπου χρόνο αργότερα…
Αγάπη… καταστροφική
Παρόλα αυτά ο Καρέλλας δεν θα κάνει έκπτωση στα όνειρά του και με τον πιστό του φίλο, Νίκο Μουρκάκο, θα μείνει στον προεδρικό θώκο άλλα 15 χρόνια βάζοντας ξανά και ξανά το χέρι στην τσέπη για να φέρει στον Πειραιά ποδοσφαιριστές όπως ο Κρητικόπουλος, ο «Τσαφ» (Χατζηιωάννογλου), ο Καλκατέρα (πρώτος σκόρερ τη σεζόν 74΄- 75΄), ο Ρόρμπαχ, ο Παπαδόπουλος, ο Μητρόπουλος, ο Αρβανίτης και ο Φουλατσικλής. Μπορεί να μην οδήγησε τον Εθνικό στην κατάκτηση κάποιου τροπαίου αλλά χάρισε στον κόσμο τις καλύτερες ημέρες της ιστορίας του, στιγμές δόξας και μεγαλείου που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό και την καρδιά του κάθε… Εθνικάρα. Όπως εκείνη η νίκη επί του Παναθηναϊκού μέσα στη Λεωφόρο μετά την τεράστια επιτυχία του «Γουέμπλεϊ», με χατ τρικ (τρείς κεφαλιές) του Κρητικόπουλου και ανατροπή από 3-1… Μάλιστα, λέγεται ότι κάθε φορά που σηκωνόταν για να πιάσει κεφαλιά και αν στείλει την μπάλα στα δίκτυα του Παναθηναϊκού, φώναζε στον σπουδαίο «πράσινο» τερματοφύλακα Τάκη Οικονομόπουλο: «Τάκη …πάρε»!!!
Η παθολογική αγάπη του Καρέλλα για τον Εθνικό ωστόσο ήταν αυτή που δημιούργησε πρόσφορο έδαφος σε επιτηδείους να καταχραστούν χρήματα αποσπώντας τεράστια ποσά για προσωπικό τους όφελος και σε συνδυασμό με την κακή διαχείριση και την αλόγιστη σπατάλη, να επιφέρει κάτι το οποίο πριν λίγα χρόνια έμοιαζε αδιανόητο. Ο Καρέλλας όχι μόνο δεν μπορούσε πια να συντηρήσει τον σύλλογο, αλλά ούτε τον ίδιο του τον εαυτό και πνιγμένος από τα χρέη, άφηνε την τελευταία που πνοή στο Λονδίνο στις 31/10/1993. Ό,τι αγάπησε τον είχε μόλις σκοτώσει…
Για πάντα αυτός…
Μπορεί να έφυγε, αλλά ο Δημήτρης Καρέλλας θα είναι για πάντα ο άνθρωπος που έδινε από τον ασύρματο του θρυλικού «Big D» τις παραγγελίες του στον Μπάμπη Μωρέ, λίγο πριν φτάσει στο λιμάνι της Ύδρας…
Η ψυχή της εκδρομής στο Λονδίνο για τον τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1971 ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Άγιαξ, όπου δεν σταμάτησε να ξοδεύει τεράστια ποσά, είτε πίνοντας με τους ανθρώπους του Τύπου, είτε παίζοντας με Κύπριους φίλους του στο παρακείμενο καζίνο…
Το «αφεντικό» που είχε σαν παιδί του κάθε έναν από τους χιλιάδες εργαζόμενους του προσφέροντάς του διακοπές σε εξοχικά που είχε εξασφαλίσει για αυτούς (όπως και βρεφονηπιακούς σταθμούς για τα παιδιά τους τις ώρες που βρίσκονται στη δουλειά)…
Ο πρόεδρος που μετέφερε προσωπικά τον Καλκατέρα στο Λονδίνο, μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό (5/10/1975, 4-1 κόντρα στις Σέρρες) μπροστά στον κίνδυνο να χάσει το πόδι του…
Ο άνθρωπος που όποιον αντιλαμβανόταν με τρύπιο παπούτσι, την άλλη μέρα του έκανε δώρο δύο ζευγάρια…
Μα πάνω από όλα, ο Λεωνίδας για τους… 300 του Εθνικού! Αυτός που θα έκανε τον ήλιο να σκορπίσει τα σύννεφα, να νικήσει το πυκνό σκοτάδι και τον ουρανό πάλι να χαμογελά…
Σημ.: Ο Δημήτρης Καπράνος είναι δημοσιογράφος, πολιτικός αναλυτής της εφημερίδας “Εστία”.
