Για την ελληνική Δικαιοσύνη δεν γνωρίζω πολλά. Ούτε καν ελάχιστα. Γνωρίζω μόνο όσα λέει η κοινωνία, για τους αργούς ρυθμούς απόδοσης δικαίου, για αναχώματα που δημιουργούνται στην ανάπτυξη της χώρας από την ιδιότυπη λειτουργία της, για κατά καιρούς παραδικαστικά κυκλώματα, αλλά και για το γεγονός ότι ανώτεροι δικαστές ακολουθούν πολιτική καριέρα, μόλις συνταξιοδοτηθούν. Γνωρίζω και κάτι ακόμη: Ότι δεν θυμάμαι κάποιον υπουργό Δικαιοσύνης, όλων των κομμάτων, που να πέρασε από εκεί και να άφησε κάτι που συζητάμε σήμερα θετικά.
Το γεγονός όμως ότι ο ταπεινός γραφιάς δεν γνωρίζει εις βάθος τα της Δικαιοσύνης, δεν του αφαιρεί το δικαίωμα να κρίνει.
Τι μπορούμε να κρίνουμε; Μπορούμε να κρίνουμε δυο ανώτατους λειτουργούς της Δικαιοσύνης. Ο ένας είναι αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου κι όταν συνταξιοδοτείται τρέχει και γίνεται αρχηγός/ μπροστινός ενός καταδικασμένου για αρχηγία εγκληματικής οργάνωσης! Ο άλλος είναι αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, άρα υπηρέτης του Νόμου και της Δημοκρατίας, και θυμώνει επειδή η κυβέρνηση λαμβάνει πρωτοβουλία για να αποκλείσει την επανεμφάνιση μιας συμμορίας στη Βουλή! Κι επιπλήττει μάλιστα τον υπουργό εσωτερικών για την πολιτική του πρωτοβουλία!
Απίστευτα πράγματα !
Αρχιδικαστής πρόεδρος κόμματος εγκληματικής οργάνωσης και άλλος που μεταφέρει την όποια διαφωνία του –πολιτική κατά βάση- από τους θεσμούς στη δημόσια συζήτηση! Ανάρμοστα και τα δυο. Πρωτοφανή και τα δυο!
Σε ποια χώρα ένας δικαστής κοινολογεί την κρίση του για μια υπόθεση που δεν έχει καν ψηφιστεί από τη Βουλή, ως νόμος; Σε ποια χώρα, ένας δικαστής επεμβαίνει στη διαδικασία νομοθέτησης από τη Βουλή;
Απίστευτα πράγματα! Κι η παραίτησή του που ακολούθησε μετά τον αχό που σηκώθηκε, ήταν μονόδρομος πια. Ακόμη κι αν έβγαινε σε σύνταξη σ’ ένα μήνα.
Αν συνυπολογίσουμε δε και την ευκολία με την οποία ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ανοιγόκλεινε πόρτες κι έμπαινε όποτε ήθελε στα γραφεία δικαστών κι ότι η πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασιλική Θάνου, διορίστηκε προϊσταμένη του Νομικού Γραφείου του πρωθυπουργού Τσίπρα, μόλις δέκα ημέρες μετά τη συνταξιοδότησή της(!!), τότε το τοπίο γίνεται πιο θολό και μπορούμε να μιλάμε για ανήκουστα πράγματα και δη χωρίς προσχήματα.
Α, το τοπίο γίνεται πιο ειδυλλιακό αν βάλουμε στη φωτογραφία και τον σημερινό υπουργό Δικαιοσύνης! Μικρό πολιτικό δέμας!
Αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω, αν μ’ αυτά και μ’ εκείνα ακούω τη γνωστή φράση ότι η Δικαιοσύνη αποτελεί το μετερίζι αλήθειας του πολίτη; Απλά, δεν θέλω να χάσω την εμπιστοσύνη μου. Επειδή δεν μπορεί να μην υπάρχουν «δικασταί εις τα Αθήνας» και μάλιστα όχι όπως τους εννοεί ο Αλέξης Τσίπρας…
