Την επιστροφή στην εξουσία ονειρεύεται ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, αναρωτώμενος «πώς θα μπορέσει τη δεύτερη φορά η Αριστερά, κερδίζοντας τις εκλογές, να αναλάβει την ευθύνη και τον έλεγχο όχι μόνο των κυβερνητικών θέσεων, αλλά και κρίσιμων αρμών της εξουσίας;»
«Και τι άλλο να ονειρεύεται;» θα πείτε… Αξιωματική αντιπολίτευση είναι, την εξουσία θα σκέφτεται. Την τελευταία φορά πάντως δεν πέρασε πολύ καλά. Τον είχαν 17 ώρες άγρυπνο σε ένα δωμάτιο, έβγαλε έρπη, έκανε κωλοτούμπες, ομιλίες σε καπιταλιστές επενδυτές με το ζόρι, συναντήσεις κορυφής, παντού γραβάτες, ξένες γλώσσες κ.α. Για τη δεύτερη φορά, μάλλον θέλει να πιστεύει ότι τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα… Ότι θα έχει βγει η χώρα από την κρίση και ο ίδιος θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς μνημόνια και επιτροπείες.
Την Πρώτη Φορά Αριστερά, βλέπετε, οι αγορές ήταν κλειστές, οπότε προκειμένου να επιβάλλει το κομματικό της κράτος η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μπήκε σε τροχιά σύγκρουσης με τους δυτικού τύπου θεσμούς της χώρας, δηλαδή με ό,τι ακριβώς εγγυάται ότι η Ελλάδα μπορεί να υπάρξει ως κανονικό κράτος χωρίς να λαδώνει τις μηχανές της με δανεικά. Για αυτό και οι πιέσεις στο δικαστικό σύστημα, οι επιθέσεις στην Κεντρική Τράπεζα, η παράκαμψη του Συντάγματος στις ανανεώσεις συμβάσεων στους ΟΤΑ κ. α. Αυτούς και άλλους «αρμούς της εξουσίας» θέλει να ελέγξει ο ΣΥΡΙΖΑ…
Μόνο που τα πράγματα ποτέ δεν θα ξαναγίνουν «πιο εύκολα». Η Ελλάδα δεν είναι πια μία μικρή χώρα της βαλκανικής που ο υπόλοιπος κόσμος δεν ξέρει πού πέφτει στο χάρτη.
Η παγκοσμιοποίηση έχει στενέψει την αλληλεξάρτηση των οικονομιών και, μετά την τελευταία κρίση, η Ελλάδα δεν έχει πλέον μυστικά. Συνεπώς, όσο και αν βελτιωθεί η οικονομία μας, δεν πρόκειται να γυρίσουμε ξανά στην εποχή των λεφτόδεντρων για να έρθει η Δεύτερη Φορά Αριστερά να κάνει τα πασοκικά όνειρα των Ελλήνων πραγματικότητα. Μάλλον το αντίθετο. Δεν θα υπάρχει καθεστώς μνημονίων, βέβαια, και η χρεοκοπία θα έχει απομακρυνθεί, οπότε θα γλιτώσει ο πρόεδρος τον έρπη, αλλά θα τον βγάλουμε όλοι οι υπόλοιποι μέχρι να έρθει πάλι η Γαλλία ή η Ευρωπαϊκή Ένωση για να καθησυχάσουν τις αγορές για λογαριασμό μας.
Γιατί πολλά μπορεί να πει κανείς για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, αλλά δύο πράγματα είναι σίγουρα: Πρώτον, το επιτόκιο που δανείζεται η χώρα δεν θα μειώνεται για πάντα και, δεύτερον, το 1% στο ελληνικό δεκαετές ομόλογο που βλέπουμε σήμερα, δεν πρόκειται να το δούμε με αριστερή κυβέρνηση. Τουλάχιστον όχι με αυτά τα στελέχη, που ακόμα θεωρούν πετυχημένο το λατινοαμερικάνικο σοσιαλιστικό μοντέλο, για αυτό και βλέπουν τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη περίπου ως ατυχία, και που νομίζουν ότι η Κίνα και η Ρωσία είναι καλύτεροι σύμμαχοι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά τα έφερε έτσι η ζωή που «δεν ήταν διατεθειμένες να διακινδυνεύσουν στρατηγικά συμφέροντα» όταν τις χρειαστήκαμε. Σαν να λέμε, αν αύριο είναι διατεθειμένες, μήπως να το ξανασκεφτούμε αν θέλουμε να μείνουμε στο Ευρώ…
Αυτά και άλλα παρόμοια γράφουν στο, υποτίθεται αυτοκριτικό, «Σχέδιο απολογισμού ΣΥΡΙΖΑ 2012-2019»: Ογδόντα τέσσερις ολόκληρες σελίδες κείμενο, για να μας πουν με τρόπο «δεν έχουμε ιδέα πώς λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος», μήπως και τους πούμε «δεν πειράζει μωρέ, πάμε άλλη μία. Πού θα πάει, θα μάθετε…»
Και υπάρχουν κι άλλα πόσα που δεν γράφουν, προφανώς γιατί δεν τα θεωρούν μεμπτά, όπως η αλλεργία τους σε αυτό που οι πολιτισμένες χώρες ονομάζουν «έννομη τάξη» και η πεποίθησή τους πως τα εθνικά σύνορα δεν είναι παρά μία παραίσθηση της νεωτερικότητας…
Δεύτερη Φορά Αριστερά; Ούτε για αστείο.
