Αυτές τις ημέρες συμπληρώθηκαν έξι χρόνια από τότε που έγινε μια από τις πιο κρίσιμες ψηφοφορίες στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου. Η τρίτη ψηφοφορία, το 2014, για την εκλογή του Σταύρου Δήμα στην προεδρία της Δημοκρατίας, ως πρόταση της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.
Το πολιτικό σκηνικό ήταν έκρυθμο. Κρεμάλες στο Σύνταγμα, διαδηλώσεις από την Αριστερά, λίγους ψεκασμένους και τους χρυσαυγίτες, απειλές κατά πάντων… Κι η κραυγή «να καεί – να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» δονούσε κάθε διαδήλωση, κάθε συγκέντρωση κι ήταν κεντρικό σύνθημα πολλών στο διαδίκτυο…
Την ίδια ώρα, σε πολιτικό επίπεδο απέμενε η υπογραφή των τελευταίων μέτρων για να βγει η χώρα από τα μνημόνια (το περίφημο email Χαρδούβελη). Οι δανειστές ζητούσαν 2 δις, ο Χαρδούβελης παζάρευε στο 1 και κάπου στη μέση θα έκλεινε η ιστορία. Όμως, ακόμη και στα 2 δις που ζητούσαν οι δανειστές να έκλειναν τα μέτρα, το όφελος της χώρας θα ήταν αναμφισβήτητο αφού θ’ αποκτούσε τη σχετική αυτονομία της. Ειδικά μετά από τόσες θυσίες της κοινωνίας.
Μα η Αριστερά κι οι συνοδοιπόροι της τής Λαϊκής –ψεκασμένης Δεξιάς και της Ακροδεξιάς είχαν άλλη γνώμη. Αποτυχημένοι πολιτικάντηδες οι περισσότεροι αναζητούσαν εξουσία και διψούσαν γι’ αυτή. Ουτοπιστές και βολεμένοι Αριστεροί, καιροσκόποι και πολιτικοί σαλτιμπάγκοι είχαν άλλα σχέδια. Να υποσχέσεις στη ζαλισμένη κοινωνία, να κραυγές για σκίσιμο των μνημονίων, για προγράμματα Θεσσαλονίκης, για … μαλλιά στους καραφλούς! Ο ΣΥΡΙΖΑ ήλαυνε καβάλα στο πιο μεγάλο σύννεφο λαϊκισμού που γνώρισε ο τόπος.
Χρειάζονταν 180 ψήφοι για να εκλεγεί ο Σταύρος Δήμας πρόεδρος της δημοκρατίας και να μη διακυβευτεί το μέλλον του τόπου. Φευ! 168 βουλευτές τον υπερψήφισαν και 131 τον καταψήφισαν. Ο δρόμος για τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, την Κωνσταντοπούλου, τον Λαφαζάνη, τον Πολάκη, τον Παππά, την Χριστοδουλοπούλου, την Φωτίου, τον Βούτση, τον Κατρούγκαλο, τον Σπίρτζη, τον Κουράκη, την Βαλαβάνη, τον Φλαμπουράρη, την Κόλλια – Τσαρουχά, το Κουίκ και τον Καμμένο, είχε ανοίξει.
Σ’ εκείνη την κρίσιμη ψηφοφορία διακύβευσαν το μέλλον του τόπου οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, της Χρυσής Αυγής, της ΔΗΜΑΡ και συγκεκριμένοι ανεξάρτητοι! Δηλαδή οι Μ. Ανδρουλάκης, Θ. Τζάκρη, Γιάννης Δημαράς, Σακοράφα, Παραστατίδης, Τατσόπουλος, Φούντα, όπως επίσης και οι εναπομείναντες βουλευτές της ΔΗΜΑΡ . Ο Κουβέλης, η Ρεπούση, ο Πανούσης, η Γιαννακάκη, κι οι Ψαρράς, Τσουκάλης, Ξηροτύρη, Αναγνωστάκης, Αμοιρίδης … Στη σωστή πλευρά της ιστορίας στάθηκαν οι Γρηγόρης Ψαριανός, Σπύρος Λυκούδης και Κατερίνα Μάρκου. Τον πρώτο τον υβρίζουν σήμερα οι ακροδεξιοί κι οι αμνήμονες.
Τα όσα ακολούθησαν είναι γνωστά και χιλιογραμμένα. Διακυβεύτηκε ακόμη κι η θέση της χώρας στην ΕΕ, υπογράφηκε το τρίτο αχρείαστο μα και πιο επώδυνο μνημόνιο, υποθηκεύθηκε η περιουσία της χώρας για έναν αιώνα, υπογράφηκε η συμφωνία των Πρεσπών που παρέδωσε γλώσσα κι εθνικότητα στους γείτονες ενώ ας μη ξεχνάμε ότι διαλύθηκε η Μεσαία τάξη από τους Αριστερούς φόρους … Κι η οικονομία επιβαρύνθηκε συνολικά περισσότερα από 100 δις!
Ταυτοχρόνως, η χώρα είχε ως πρόεδρο τον σύντροφο Προκόπη Παυλόπουλο, γνωστό και ως Πάκη, τον άνθρωπο επιτομή του πελατειακού κράτους και της πολιτικής κωμωδίας.
Δεν ξεχνάμε λοιπόν. Δεν μπορούμε να ξεχνάμε την ανίερη συμμαχία Αριστεράς και ψεκασμένης Λαϊκοδεξιάς και το πού οδήγησε τον τόπο. Είναι η ίδια συμμαχία που και σήμερα ακόμη βαδίζει χέρι χέρι. Χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο εσμός των … αντιμνημονιακών… αντισυτημικών… προοδευτικών… ψεκασμένων… αντιεμβολιαστών κενοκέφαλων, πνέει τα λοίσθια…
Δεν ξεχνάμε!
