Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι χωρίς τα μεγάλα πολιτικά ανοίγματα του Μητσοτάκη που φτάνουν ακόμη και στα όρια της Αριστεράς, η ΝΔ θα βρισκόταν στα ποσοστά που έλαβε ο Σαμαράς, περίπου 18%! Ίσως μάλιστα να κυβερνούσε ακόμη ο Τσίπρας ή αλλοπρόσαλλες άλλες ομάδες.
Η αλήθεια λοιπόν είναι, ότι οσάκις η ΝΔ βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας, βρέθηκε επειδή τη στήριξαν άνθρωποι από το πολιτικό –φιλελεύθερο Κέντρο, αφού η Δεξιά της πτέρυγα δεν αρκούσε. Αυτή είναι η αλήθεια κι όποιος δεν τη βλέπει βρίσκεται σε περιβάλλον αυταπάτης.
Η ΝΔ είναι ένα κόμμα με έντονες «οσμές μούχλας» που δεν απέχει διόλου από τον χαρακτηρισμό «φθαρμένο ρούχο» που της είχε αποδώσει ο πάλαι ποτέ επικοινωνιολόγος του Κώστα Καραμανλή, που όπως τόσοι και τόσοι κατέληξαν αργότερα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΝΔ, όμως είναι ταυτοχρόνως και κόμμα πολυσυλλεκτικό. Το μοναδικό της χώρας σε τόσο υψηλό βαθμό. Θα συναντήσεις στους κόλπους της σκληρούς Δεξιούς, απλούς Δεξιούς, συντηρητικούς, βαθιά συντηρητικούς, Κεντρώους, Κεντρογενείς, Φιλελεύθερους, Σοσιαλδημοκράτες, ενίοτε κι Αριστερούς. Αυτές οι τάσεις, μόνες τους ή μέσω συμμαχιών, βρίσκονται στην επιφάνεια της κομματικής πυραμίδας αναλόγως με το ποιος είναι πρόεδρος του κόμματος. Επί Κώστα Καραμανλή, επί παραδείγματι, βρέθηκε στον αφρό και στις κυβερνητικές θέσεις η Λαϊκή Δεξιά. Από τον αλήστου μνήμης Προκόπη Παυλόπουλο, μέχρι τον καταστροφικό καθηγητή Αλογοσκούφη και πολιτικούς αστέρες που οδήγησαν τη χώρα στα τάρταρα. Πιο ύστερα δε, μέσα από τα τάρταρα, πάλι η ίδια πολιτική ομάδα στήριξε κυβερνητικά την Αριστερά, κατέλαβε υψηλές και χαμηλότερες καρέκλες εξουσίας και τελικά μεγέθυνε τον λαϊκίστικο λόγο και την πολιτική ανοησία. Νωπές είναι ακόμη οι μνήμες όλων μας.
Ταυτοχρόνως όμως, η ΝΔ είναι ένα κόμμα με πολιτικές που συνολικά δεν εκφράζουν εμμονές κι ιδεοληψίες, ενώ διαθέτει έντονη προσαρμοστικότητα στις εποχές κι έντονο πολιτικό ρεαλισμό.
Όμως, η ακραία Δεξιά κι η Λαϊκή Δεξιά, δεν μπορούν ν’ ανεχθούν ότι η ΝΔ κι η χώρα προχωρούν χωρίς μεγάλη δική τους συμμετοχή και συμβολή. Και «τρώγονται» με τα ρούχα τους. Πότε με το ένα, πότε με το άλλο. Πότε δεν τους αρέσει το ένα, πότε το άλλο. Με μεγάλους συμμάχους βαθιά αναχρονιστικούς ρασοφόρους ή ανθρώπους που δεν μπορούν να κατανοήσουν τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται στην κοινωνία. Παγκοσμίως κι εδώ.
Πρέπει να πούμε κι αυτό: Πάντα η σκληρή Δεξιά άθροιζε εκλογικά ποσοστά που άρχιζαν από 6-7% κι αθροιστικά μπορεί να έφταναν μέχρι το 15%.Μπορεί αυτές οι δυνάμεις να ήταν και να είναι κατακερματισμένες, μπορεί να διαθέτουν γραφικές κι αστείες πολιτικές προσωπικότητες στην κεφαλή τους, αλλά ουδείς μπορεί να αγνοήσει τους αριθμούς ή το ενδεχόμενο κάποιος να συνενώσει αυτές τις δυνάμεις.
Μα το ερώτημα είναι αμείλικτο: Τι ζητούν όλοι αυτοί; Να παραμένει η χώρα στάσιμη; Να μην αλλάζει τίποτα επειδή το επιτάσσει ο συντηρητισμός τους; Τι θέλουν; Να κυβερνήσουν πάλι με την Αριστερά και να παγιδεύσουν τη χώρα στις αυταπάτες της;
Προσέξτε: Το φαινόμενο δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοηθεί. Σημαντικές μάζες της κοινωνίας νιώθουν αποκλεισμένες από τη σύγχρονη Ελλάδα και το αποτέλεσμα της οικονομικής και κοινωνικής της ανάπτυξης. Κι αυτές χρειάζονται προσέγγιση για να μη γίνουν όλα ρημαδιό. Όπως ίσως επιθυμούν δυνάμεις κι εκτός Ελλάδος (όρα Πούτιν,) που επενδύουν αργά και σταθερά στην άνοδο ΚΑΙ του Δεξιού λαϊκισμού, που θα επιφέρει πλήγματα και στη χώρα και στην Ευρώπη.
Ας τα δούνε αυτά στην κυβέρνηση και στη ΝΔ. Πιο προσεκτικά ίσως.
Όχι για να αλλάξει ο προσανατολισμός της κυβέρνησης αλλά για να γίνουν κατανοητές κάποιες αναγκαίες πολιτικές σε κρίσιμες μάζες.
