Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε την εξουσία με ψέματα.
Έσκιζε μνημόνια, προγραμμάτιζε συναυλίες με νταούλια για να φοβηθούν οι δανειστές και να χορεύουν στο δικό του ρυθμό, θα διέλυε τη διαπλοκή, έφτιαχνε προγράμματα
εκατοντάδων σελίδων για τα πάντα, θα προχωρούσε τον διαχωρισμό κράτους –εκκλησίας
και γενικά υποσχόταν τον παράδεισο σε δικαίους και αδίκους.
Χώρια ότι θα είχε μικρό κυβερνητικό σχήμα και θα αποσυμφόριζε το δημόσιο από στρατιές συμβούλων και μετακλητών.
Τη συνέχεια την ξέρετε.
Χιλιάδες μετακλητοί Καρανίκες είδαν φως και μπουκάρισαν στο δημόσιο, το υπουργικό συμβούλιο είναι από τα μεγαλύτερα όλων των εποχών, οι αποφάσεις λαμβάνονται στα ενδότερα του Μαξίμου χωρίς να υπολογίζεται κανένας, στα νοσοκομεία αναζητάς ημερομηνίες μετά 6-8 μήνες ακόμη και για απλή εξέταση ή και μια χημειοθεραπεία ζωής ή θανάτου, η διαπλοκή διογκώνεται (Καλογρίτσας – Μπόμπολας – Σαββίδης – άσχετες τροπολογίες και χαριστικές διατάξεις σε άσχετα νομοσχέδια), η αριστεία στην Παιδεία κατέστη περίπου αδίκημα, η ανομία ζει και βασιλεύει, ομού μετά της γραφειοκρατίας.
Ρωτώ λοιπόν: Όλα αυτά τα καταστροφικά, τα υπαγορεύει κάποιο μνημόνιο;
Όχι φυσικά.
Κι αν ακόμη η Αριστερά είχε κάποιο ηθικό πλεονέκτημα –που δεν είχε κανένα- το πέταξε στο καλάθι των αχρήστων, όπως τις υποσχέσεις του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο πελατειακό κόμμα από όσα προηγήθηκαν αυτού. Πολύ περισσότερο αφού γιγαντώθηκε από το χειρότερης ποιότητας δυναμικό που υπήρχε στα παλιά κόμματα κι ιδίως στο ΠαΣοΚ. Συγκέντρωσε στις τάξεις του καιροσκόπους και θεσιθήρες, αναπαρήγαγε τον νεποτισμό, δημιούργησε τη νέα διαπλοκή κι έδωσε κι εκείνος μερίδιο εξουσίας σε εξωθεσμικούς παράγοντες ( εκκλησία, συνδικαλιστές).
Τα μνημόνια τα επιβάλλουν αυτά;
Αν μάλιστα, συνυπολογίσουμε με πόση ευκολία υπογράφουν τα μνημόνια δυο –δυο, τους υπέρογκους φόρους που επέβαλλαν (τους μεγαλύτερους από συστάσεως ελληνικού κράτους), την διάλυση της μισητής σ’ αυτούς Μεσαίας τάξης και του επιχειρείν και την πλήρη ανυποληψία τους εντός κι εκτός χώρας, θα δούμε ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός…
