Το γεγονός ότι 150 χιλιάδες άνθρωποι πήγαν να ψηφίσουν τον ένα και μοναδικό υποψήφιο πρόεδρο στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να το χαρακτηρίσει κάποιος κι ολίγον σουρεαλιστικό. Το γεγονός, επίσης, ότι εξελέγη με ποσοστό 99%, δεν μπορεί παρά να προβληματίζει τον Κιμ.
Η ουσία είναι ότι σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας είναι πρόεδρος με εκλογή, ενώ μέχρι τώρα και για 15 χρόνια ήταν με ανάθεση. Κι εκείνο που πρέπει να δούμε με περίσκεψη είναι το γεγονός ότι στην Κουμουνδούρου έδωσαν δικαίωμα ψήφου σε δεκαπεντάχρονα παιδιά για να εκλέξουν τον μέγα τιμονιέρη. Θα ήταν ευχής έργο να μάθουμε την αιτία που δόθηκε η δυνατότητα σε 15χρονα να ψηφίσουν, δηλαδή δυο χρόνια κάτω από το επιτρεπτό σε εθνικές εκλογές, αλλά αυτό δεν αναμένεται. Πειστικά τουλάχιστον.
Κι αυτό, ανεξαρτήτως του νόμιμου ή όχι, είναι ηθικό;
Ξέρετε κάτι; Όλο αυτό που συνέβη με τα δεκαπεντάχρονα αλλά και τους αλλοδαπούς που ψήφισαν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να έχουν δικαίωμα ψήφου στις εθνικές μας εκλογές, θυμίζει σύγχρονο «παιδομάζωμα». Βάπτισμα στην κολυμπήθρα που θα οδηγήσει αύριο σε δημιουργία στελεχών, καταλήψεις και λοιπές άλλες εκδηλώσεις από εκείνες που αποκαλούνται… αγώνες. Όλα στον βωμό των εντυπώσεων, να περάσουν τον αριθμό εκείνων που πήγαν να ψηφίσουν τον Ανδρουλάκη αλλά και να προετοιμάσουν την επόμενη ημέρα του κόμματος. Ιλαροτραγωδία του παραλόγου.
Ξέρετε κάτι; Διανύουμε τα τελευταία χιλιόμετρα απαξίωσης της Αριστεράς ΚΑΙ στον τόπο μας, όπως σχεδόν παντού στον κόσμο. Κι αυτά τα χιλιόμετρα διανύονται με πολιτική αγριότητα, ψέματα, στρεβλώσεις, δηλητήριο, εκτόξευση δυσανεξίας, καχυποψίας, έξαψη παθών. Σκηνοθετούν συνομιλίες … αγανακτισμένων με τον μεγάλο τιμονιέρη αλλά αυτοί αποδεικνύονται ότι είναι …μέλη του ΣΥΡΙΖΑ! Αρνούνται τα πάντα, ίσως μας πούνε κι ότι τα ρολόγια περιστρέφονται προς τ’ αριστερά. Καυχώνται ότι κάνουν τον ήλιο ν’ ανατέλλει, μα δεν μπορούν να δούνε δέκα μέτρα μπροστά και να εκφέρουν έστω και μια πρόταση εναρμονισμένη με την εποχή κι όχι με το παρελθόν, τα σύνδρομα και τις ιδεοληψίες τους.
Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι όσο η Ελλάδα πορεύεται να συναντήσει το μέλλον της, τόσο περισσότερο η κοινωνία θα συνειδητοποιεί ότι δεν χρειάζεται πάτρωνες, ούτε καθοδήγηση από ιδεολογικά απολιθώματα. Το μέλλον, παντού, το γράφουν οι αστικές φιλελεύθερες δυνάμεις. Με κύριο «όπλο» την «απληστία» της ελευθερίας και της δημιουργίας.
