Σε δυο ημέρες περνάμε στην τελευταία χρονιά της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα και σκέφτομαι ότι αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια έγιναν κοσμοϊστορικές ανατροπές. Όχι μόνο στη χώρα μας μα σε όλη την οικουμένη.
Ποιος, επί παραδείγματι θα μπορούσε να σκεφτεί πριν δέκα χρόνια ότι θα κυβερνήσει τις ΗΠΑ ένας τύπος σαν τον Τραμπ; Ή τη Μεγάλη Βρετανία η επιτομή της πανηλίθιου λαϊκισμού, ο Μπόρις Τζόνσον; Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα κυβερνήσουν την Ελλάδα πολιτικοί του ελαχίστου βεληνεκούς ως οι Τσίπρας, Καμμένος, Βαρουφάκης κι ο παρ’ αυτούς θίασος;
Παρά το γεγονός ότι στη ζωή μας συνέβησαν και γεγονότα που θα θέλαμε να σταματούν τον χρόνο, η δεκαετία που κλείνουμε μοιάζει με μια παρένθεση που δεν θα θέλαμε να έχει υπάρξει στο διάβα του ιστορικού χρόνου. Εμείς ξεγυμνωθήκαμε από την εθνική μας αφασία, οι Αμερικανοί βλέπουν τι σημαίνει οπορτουνισμός, οι Βρετανοί τι σημαίνει γελοιότητα και πάει λέγοντας…
Ας μείνουμε στα καθ’ ημάς:
Για σκεφτείτε: Πριν από δέκα χρόνια πόσα πράγματα ήταν διαφορετικά και πόσο διαφορετικός ήταν ο κόσμος εν συνόλω κι οι άνθρωποι;
Για σκεφτείτε: Πόσοι από εσάς είχατε λογαριασμούς σε Facebook, Twitter ή άλλα κοινωνικά δίκτυα; Πόσοι από εσάς κυκλοφορούσατε με τα smartphone στα χέρια και βλέπατε τηλεόραση κατά κόρον μέσω δορυφόρων ή και από πλατφόρμες σαν τη Netflix;
Για σκεφτείτε αν μπορούσατε να φανταστείτε πριν δέκα χρόνια ότι θα μαραίνονταν τα λεφτόδεντρα στην Ελλάδα; Ότι θα έπεφτε τόσο δραματικά η πτώση του βιοτικού επιπέδου της χώρας; Ότι όλα τα σπίτια θα είχαν δυο και τρεις ανέργους; Ότι δεκάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι θ’ αναζητούσαν την επιβίωση και την καριέρα στο εξωτερικό;
Για σκεφτείτε: Μπορούσατε να φανταστείτε μέσα στον μύθο που μεγαλώσατε περί …προοδευτικής Αριστεράς ότι θα ερχόταν στην εξουσία και θα διέλυε τα πάντα;
Για σκεφτείτε: Μπορούσατε πριν δέκα χρόνια να φανταστείτε την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για έναν αιώνα από ελληνική κυβέρνηση και δη της … υπερφίαλης Αριστεράς; Και να μην ανοίγει μύτη;
Για σκεφτείτε: Θα μπορούσατε να φανταστείτε πριν δέκα χρόνια ότι οι αυταπάτες, οι ιδεοληψίες, η άγνοια, οι ερασιτεχνισμοί κι εν πολλοίς η ανοησία, θα έβρισκαν στασίδι στην εξουσία; Θα μοίραζαν σανό στην αγράμματη κοινωνία και τελικά θα γίνονταν τα πιο πιστά delivery boys των δανειστών;
Για σκεφτείτε; Θα μπορούσατε ποτέ να φανταστείτε 500 χιλιάδες συμπατριώτες μας να ψηφίζουν συνειδητά (ειδικά στις εκλογές μετά τη δολοφονία Φύσσα) τον Νίκο Μιχολιάκο και τους ναζιστές; Οι οποίοι πέρασαν το κατώφλι της Βουλής έγιναν το τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα και τελικά άρχισαν να συναγελάζονται με τον Καμμένο και την Αριστερά στο Καστελόριζο!
Για σκεφτείτε: Φανταζόταν κάποιος νουνεχής πριν δέκα χρόνια ότι θα συνέχιζε να υπάρχει το ΚΚΕ και να παραδίδει κιόλας μαθήματα δημοκρατικότητας;
Για σκεφτείτε: Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πριν δέκα χρόνια ότι τελικά θα εκκολαφθεί στην Ελλάδα ο βάκιλος του φασισμού; Μαύρου και κόκκινου;
Για σκεφτείτε: Ποιος μπορούσε να φανταστεί πριν δέκα χρόνια ότι τη χώρα θα την επισκέπτονταν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες, μετανάστες και λαθρομετανάστες, ειδικά μετά το Αριστερό κάλεσμα να λιαστούν; Και ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι θα έχουμε κυβερνήσεις και κρατικό μηχανισμό ανίκανους να προχωρήσουν σε συμφωνημένες επαναπροωθήσεις;
Για σκεφτείτε: Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι η Ελλάδα θα έχει έναν πρωθυπουργό και υπουργούς που θα παίζουν θέατρο στη σκηνοθετημένη παράσταση μπροστά στους νεκρούς στο Μάτι;
Για σκεφτείτε: Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι τα fake news θα υποκαθιστούσαν μέσα σε δέκα χρόνια τις εφημερίδες; Ή ότι θα έκλεινε το κορυφαίο ειδησεογραφικό, τηλεοπτικό, ψυχαγωγικό συγκρότημα της χώρας, το Mega channel ; Ή ότι θα έπεφτε «μαύρο» στην ΕΡΤ, έστω και για λίγες ώρες;
Για σκεφτείτε: Πόσοι από εμάς φανταζόντουσαν πριν δέκα χρόνια ότι θα μίσθωναν το σπίτι τους με την μέθοδο του Airbnb σε ανθρώπους από όλο τον πλανήτη που κατέστησαν την Ελλάδα προορισμό σε δωδεκάμηνη βάση;
Για σκεφτείτε: Ποιος μπορούσε να φανταστεί πριν δέκα χρόνια ότι η Αριστερά θα έκανε πρόεδρο της Δημοκρατίας μας τον άνθρωπο που επί των ημερών κάηκε η Αθήνα κι ήταν γενικά η επιτομή της πολιτικής μετριότητας; Κι ότι δέκα χρόνια μετά οι συγκυρίες μπορεί να οδηγήσουν στην … επανεκλογή του;
Δέκα χρόνια κρίσης. Δέκα χρόνια φαγούρας. Δέκα χρόνια και… πάμε παρακάτω. Χωρίς στα περισσότερα (π.χ. δημόσιος τομέας, ΔΕΚΟ) να έχουμε αλλάξει τις γενεσιουργές αιτίες της κρίσης… Εξ ου και το … η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά, παραμένει τόσο επιβλητικό κι επίκαιρο…
