Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή όπου όλα μοιάζουν βαριά. Οι υποχρεώσεις, οι ρυθμοί, οι έγνοιες, οι αβεβαιότητες για το αύριο. Κι όμως, πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια απλή, σχεδόν αθόρυβη αλήθεια: ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή, τελικά, καθορίζει το πώς τη βιώνουμε. Η αισιοδοξία δεν είναι αφέλεια ούτε προσποίηση· είναι στάση. Είναι η συνειδητή επιλογή να στραφείς προς το φως, ακόμη κι όταν οι σκιές διαρκούν περισσότερο απ’ όσο θα ήθελες.
Αν κοιτάξουμε με προσοχή τον εσωτερικό μας διάλογο, θα διαπιστώσουμε πως οι περισσότερες πηγές άγχους προέρχονται από σκέψεις που μας τραβούν προς τα κάτω: το «δεν θα τα καταφέρω», «δεν αλλάζει τίποτα», «είναι όλα μάταια». Αυτές οι φράσεις, όταν επαναλαμβάνονται, γίνονται σαν μικροσκοπικά βάρη που τελικά γέρνουν την ψυχή. Αντίθετα, η αισιοδοξία είναι μια μικρή εσωτερική πράξη αντίστασης. Δεν ακυρώνει τη δυσκολία· απλώς μας επιτρέπει να τη δούμε καθαρά, χωρίς να χαθούμε μέσα της.
Υπάρχουν στιγμές που η ζωή δεν μας ρωτά. Έρχονται απώλειες, ανατροπές, στρεβλώσεις που δεν περιμέναμε. Εκεί είναι που φαίνεται η βαθύτερη αξία της αισιοδοξίας: όχι ως «όλα καλά θα πάνε», αλλά ως ένας εσωτερικός τρόπος να στεκόμαστε όρθιοι. Ένας τρόπος που μας λέει: «Ακόμη κι αν δεν έρθει αυτό που θέλω, θα βρω τρόπο να συνεχίσω». Αυτή η φράση, από μόνη της, είναι θεραπευτική. Γιατί μας επιστρέφει στον μόνο χώρο όπου έχουμε πραγματική δύναμη: στον εαυτό μας.
Η αισιοδοξία, τέλος, καλλιεργείται. Με μικρές δόσεις. Με την αναγνώριση των στιγμών που μας ζεσταίνουν. Με το να σταθούμε για λίγο στη μέση μιας δύσκολης μέρας και να πούμε μέσα μας: «Είμαι εδώ. Αναπνέω. Προχωράω». Με την επιλογή να στρέφουμε το βλέμμα μας προς ό,τι μάς δίνει νόημα, όσο μικρό κι αν είναι. Μια φιλία, ένα χάδι, ένα πρωινό φως, μια συνήθεια που μας επαναφέρει στο κέντρο μας.
Όταν η ζωή ιδωθεί μέσα από αυτό το φίλτρο, όχι μόνο δεν μικραίνει ο πόνος· μεγαλώνει η αντοχή μας. Και μαζί της μεγαλώνει και η ικανότητα να βλέπουμε τις ευκαιρίες που πριν μάς ξέφευγαν. Ο κόσμος δεν γίνεται μαγικά καλύτερος… αλλά εμείς γινόμαστε πιο διαθέσιμοι να τον συναντήσουμε.
Ίσως τελικά αυτό να σημαίνει αισιοδοξία: να θυμάσαι, ξανά και ξανά, πως υπάρχουν στιγμές χαράς ακόμη κι όταν αλλάζει ο ουρανός· και ότι η ζωή, όσο κι αν μοιάζει σκληρή, γίνεται πιο μαλακή όταν την κοιτάξεις με την πρόθεση να την καταλάβεις και όχι να τη φοβάσαι. Αν της δώσετε αυτή τη ματιά, θα δείτε πως πράγματι… μπορεί να κυλήσει πολύ πιο όμορφα.
Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας
