Ομολογώ ότι βούρκωσα μόλις έμαθα την αυτοκτονία του 15χρονου μαθητή, επειδή υπέστη Bullying στο σχολείο. Ομολογώ ότι η ψυχή μου πλακώθηκε, η καρδιά μου σφίχτηκε.
Θυμήθηκα τόσα και τόσα που όλοι ακούμε, θυμήθηκα και τον φοιτητή στα Γιάννινα, που έχασε τη ζωή του εξ αιτίας του bulling των συμφοιτητών του.
Ομολογώ ότι αναρωτήθηκα για ποιον λόγο το εκπαιδευτικό σύστημα ανέχεται αυτή τη μάστιγα; Για ποιον λόγο η κοινωνία κρύβει πράγματα κάτω από το χαλί;
Κι από την άλλη πλευρά του νομίσματος δεν αποδέχομαι απολύτως την «καθησυχαστική» κι απλοϊκή άποψη πολλών ότι τα παιδιά έχουν πλέον άγριες παραστάσεις από τη βία που υπάρχει δίπλα μας ή ακόμη ακόμη κι από τα ηλεκτρονικά τους παιγνίδια ή την τηλεόραση. Κι αυτό επειδή ο κόσμος των παιδιών – πριν μπουν στη ζωή μας τα βίαια ηλεκτρονικά παιγνίδια κι η τηλεόραση- πάντα ήταν σκληρός, κυνικός ίσως και βίαιος. Κι αυτό δεν ξορκίζεται εύκολα, παρά μόνο με μεγάλες ενέσεις Παιδείας, αγωγής και σωστής διαπαιδαγώγησης.
Σκέφτομαι ότι η ένταση που μετατρέπεται σε βία, πάντα υπήρχε στα παιδιά. Κι αυτή ήταν από τα πρώτα πράγματα που στοχεύονταν από το εκπαιδευτικό σύστημα, κατά τη διάρκεια των πρώτων ετών της κοινωνικοποίησης τους.
Ας μη ξεχνάμε ότι – πριν μπουν στη ζωή μας τα βίαια ηλεκτρονικά παιγνίδια κι η τηλεόραση- τα περισσότερα παραμύθια της γιαγιάς, του παππού, της μαμάς και του μπαμπά περιείχαν σημεία και τέρατα. Από την Κοκκινοσκουφίτσα και τον κακό λύκο, μέχρι τη Χιονάτη και την κακιά μητριά ή άλλα με μάγισσες και κακούς!
Μόνο, που σε όλα αυτά τα παραμύθια υπήρχε το κακό τέλος του κακού από κάποια καλή νεράιδα! Επιπλέον, αφού το καλό πάντα επικρατούσε, απαξιωνόταν υποσυνείδητα η βία στα παιδιά, λαμβάνοντας παιδαγωγικό μήνυμα. Το πνεύμα κι η καλοσύνη επικρατούσαν της βίας. Όπως στον Κοντορεβιθούλη που γίνεται λυτρωτής – ήρωας, που νίκησε τον κακό δράκο και έσωσε τ’ αδέλφια του.
Κάτι ακόμη: Αυτά τα παιδικά παραμύθια «ανάγκαζαν» την βία που είχε μέσα του το παιδί σε εκτόνωση ή σε «φαντασιακό πεδίο λειτουργίας». Αν και ποτέ δεν αποφεύχθηκε το ξυλοφόρτωμα ενός παιδιού στο μικρότερο αδελφάκι ή στον συνομήλικό του.
Αυτή, όμως, ήταν η βασική παιδαγωγική σε κάθε πολιτισμό. Τα παραμύθια ήταν παιδαγωγικές διηγήσεις ή και θρησκευτικοί μύθοι. Μια ματιά στην Παλαιά Διαθήκη ή στους μύθους των αρχαίων Ελλήνων ή στα κινέζικα ή αραβικά παραμύθια, πείθει και τον πιο δύσπιστο ότι ο βασικός στόχος ήταν η απαξία του κακού κι η ηρωοοποίηση του καλού, του ευγενικού και του ωραίου.
Κι ύστερα, άλλαξαν όλα από την παιδαγωγική που δημιούργησε την υποσυνείδητη πολιτικοποίηση και την πεποίθηση ότι η «επανάσταση», η «αμφισβήτηση» είναι το καλό κι η εξουσία το κακό που οφείλουμε να γελοιοποιούμε. Μέσω της γελοιοποίησης η αδελφοσύνη «καλών» και «κακών» είχε αναπόφευκτα «αίσια κατάληξη».
Η σύγχρονη παιδαγωγική, λοιπόν, ανέτρεψε πολλά που ήταν χρήσιμα για δεκαετίες ή και αιώνες. Το αφήγημά της εστιάστηκε στην κατάργηση της βίας στα παραμύθια κι η επιβολή της πεποίθησης ότι η «εξουσία αποτελεί το κακό» που οφείλουμε ν’ απαξιώνουμε, ενώ η «επανάσταση» κι η «αμφισβήτηση» αποτελεί το «καλό» στο οποίο έπρεπε να εθιστούν τα παιδιά.
Έτσι, μοιραία, η απουσία «παιδαγωγικής βίας» δεν επιτρέπει να υπάρξει «φαντασιακή εκτόνωση» της βίας που έχουν μέσα τους τα παιδιά.
Επί παραδείγματι:
Τα παιδιά δεν διδάσκονται βιωματικά ότι το «κακό τιμωρείται» και δη μέσα από τα παθήματα των κακών στα παραμύθια.
Τα παιδιά, κυρίως στο σχολείο, δεν διδάσκονται τη διάκριση του καλού από το κακό και κυρίως του δικαίου από το άδικο.
Προσέξτε:
Να το κάνουμε πιο κατανοητό μέσω παραδειγμάτων:
Το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια έλεγε στα παιδιά ότι μπορεί ο λύκος να είναι κακός που απειλεί να τα φάει – φυσικό γεγονός άλλωστε- αλλά αρκεί το ένα από αυτά να είναι ευφυές για να σώσει τ’ αδέλφια του. Άρα, περιείχε ένα ισχυρό παιδαγωγικό μήνυμα.
Σήμερα, η σύγχρονη παιδαγωγική μετέτρεψε τα τρία γουρουνάκια σε «Ρούνι –Ρούνι το κακό γουρούνι», που κυνηγάει τα τρία λυκάκια – κάτι παντελώς αφύσικο- αντιστρέφοντας το κλασικό παραμύθι.
Τελικά τι γίνεται; Ούτε ο κακός τιμωρείται, ούτε ο καλός επιβραβεύεται. Απλά στο τέλος όλοι γίνονται ίσοι κι όμοιοι. Παντελώς αφύσικο, όσο κι αν διαφωνούν οι Μαρξιστές κι όσοι φορούν μπαλάσκες προοδευτικότητας.
Στο παραμύθι με τον «Μορμόλη», εκείνος διαπαιδαγωγούσε «μικρούς αναρχικούς» που κορόιδευαν τον κόσμο των μεγάλων και της εξουσίας. Κατασκευάζονταν πια – με την «σύγχρονη παιδαγωγική»- παραμύθια που τα έβρισκαν ενδιαφέροντα οι ενήλικες χωρίς να έχουν το παραμικρό παιδαγωγικό ενδιαφέρον για τα παιδιά. Δηλαδή, ένα τεράστιο παιδαγωγικό σφάλμα που μπήκε μέσα στα σχολεία.
Προσέξτε κάτι ακόμη:
Η συνήθεια της κατασκευής παραμυθιών για μεγάλους δεν είναι σημερινή, αφού κάτι τέτοιο είναι και το παραμύθι του Άντερσεν «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα».
Εδώ ένα μικρό κορίτσι πεθαίνει μέσα στο κρύο αβοήθητο. Δεν το σκοτώνει κανείς (δεν υπάρχει βία). Το «σκοτώνει» η αδιαφορία των γύρω του. Που το βλέπουν να τουρτουρίζει, αλλά δεν το βοηθούν. Κι αυτό, το δόλιο, ανάβει τα σπίρτα που πούλαγε (και κανείς δεν αγόραζε) για να ζεσταθεί, μέχρι που έρχεται και παίρνει την ψυχούλα του η γιαγιά του.
Οι γονείς είδαν σε αυτή τη φρικώδη διήγηση το «ενδιαφέρον για τον πλησίον». Τα παιδιά είδαν ένα θάνατο χωρίς λόγο!
Για την παιδική ψυχή, ο θάνατος του δράκου από τον Κοντορεβιθούλη ήταν λυτρωτικός. Αλλά ο θάνατος του μικρού κοριτσιού με τα σπίρτα ήταν απολύτως τραυματικός! Γιατί δεν «δικαίωνε» κανένα, δεν τιμωρούσε το «κακό»… Δεν είχε παιδαγωγικό νόημα!
Τι θέλω να πω με όλα αυτά;
Ότι η νέα παιδαγωγική αφήνει ανεκτόνωτα κενά βίας στις ψυχές των παιδιών, καταργεί την απαξία της βίας, ισοπεδώνει «καλούς» και «κακούς», ενώ απευθύνεται στην ικανοποίηση των ενηλίκων και της «πολιτικής τους ορθότητας», όχι στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Είναι πέρα για πέρα αντιπαιδαγωγική! Εκκολάπτει ψυχές μικρών αναρχικών, μικρών απείθαρχων, μικρών έτοιμων να αμφισβητήσουν κάθε αρχή και κάθε αξία, έτοιμων να ασκήσουν βία όπου νιώθουν ότι έχουν την δύναμη να την εκφράσουν.
Να πω κάτι ακόμη, με την ελπίδα ότι δεν κουράζουν οι σκέψεις μου.
Αποτελεί τεράστιο σφάλμα η έλλειψη σχολικής πειθαρχίας με το επιχείρημα ότι το μάθημα πρέπει να είναι παιγνίδι κι ο δάσκαλος δεν είναι τιμωρός.
Εκτιμώ ότι το μάθημα οφείλει να διατηρεί το ενδιαφέρον, οφείλει να είναι συναρπαστικό, αλλά επ’ ουδενί μπορεί να είναι παιγνίδι και ψυχαγωγία κι ο δάσκαλος γελωτοποιός.
Αν μιλήσετε με τα παιδιά σας θα διαπιστώσετε ότι σ’ όλο και περισσότερα σχολεία οι τάξεις θυμίζουν χάβρα Ιουδαίων από την αταξία και την ατιμωρησία.
Αν μιλήσετε με τα παιδιά σας θα διαπιστώσετε ότι ελάχιστοι δάσκαλοι και καθηγητές τούς κινούν το ενδιαφέρον για να ξεκλειδώσουν τα μυστήρια της γνώσης και να τους καλλιεργήσουν την έφεση για μάθηση.
Αν μιλήσετε με τα παιδιά σας θα διαπιστώσετε ότι ελάχιστοι καθηγητές κερδίζουν τον σεβασμό τους. Κι αυτοί μπορούν εύκολα να επιβάλλουν και τάξη και πειθαρχία.
Προσέξτε κάτι σημαντικό:
Οι ίδιοι μαθητές που στα σχολεία δεν υπολογίζουν τίποτα κι είναι ασύδοτοι συμφώνως με τις «νέες παιδαγωγικές», πάνε μετά στα φροντιστήρια –όπου οι γονείς τους πληρώνουν τα μαλλιά της κεφαλής τους- και κάθονται σούζα! Βλέπετε, στα φροντιστήρια λειτουργεί κατά κύριο λόγο η παραδοσιακή παιδαγωγική.
Κοντολογίς: Όταν η πειθαρχία δεν υπάρχει ή είναι χαλαρή, μοιραία αυξάνεται η επιθετικότητα κι η βία.
Ξεχνάμε τι γινόταν και γίνεται με τις καταλήψεις των σχολείων; Όπου 5-10 άτομα, σπάνε, καταστρέφουν τα σχολεία, δεν επιτρέπουν σε κανέναν να παρακολουθήσει μάθημα κι ουδείς τιμωρείται!
Ξεχνάμε το απίστευτο bulling στα Πανεπιστήμια από μικρές ομάδες αναρχικών, αριστεριστών και …προοδευτικών;
Ξεχνάμε ότι το μεγαλύτερο bulling ασκείται στην ίδια την κοινωνία από το μίσος που διασπείρουν …προοδευτικοί Αριστερούληδες κι … ακροδεξιοί;
Ξεχνάμε τις αφίσες των διάφορων Antifa και τι διασπείρουν στην κοινωνία;
Ποιος μιλάει γι αυτό το απίστευτο Bullying κατά της μεγάλης πλειοψηφίας φοιτητών και μαθητών, αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης;
Κλαίμε όλοι για τον 15χρονο που αυτοκτόνησε. Δικαίως. Μα και υποκριτικά.
Αναρωτιόμαστε όλοι για ποιον λόγο δεν πήραν τίποτα χαμπάρι οι καθηγητές του. Δικαίως.
Μα είμαστε μια κοινωνία ανερμάτιστη.
Πόσοι και πόσοι γονείς δεν τρέχουν στα σχολεία να διαμαρτυρηθούν στον καθηγητή που μάλωσε το καμάρι τους; Χωρίς καν να σκέφτονται αν ο καθηγητής δεν μπορεί να κρατήσει την τάξη αν δεν τιμωρήσει και δεν επιβάλλει την πειθαρχία;
Μπορεί η «σύγχρονη παιδαγωγική» να δένει τα χέρια του παιδαγωγού, μπορεί οι περισσότεροι να είναι αδιάφοροι και τυπικοί δημόσιοι υπάλληλοι που αρνούνται καν ν’ αξιολογηθούν, αλλά μόνοι μας βάζουμε τα χέρια και βγάζουμε τα μάτια μας.
Το ίδιο δεν γίνεται και με τους αστυνομικούς; «Μπάτσοι –γουρούνια –δολοφόνοι» φωνάζουν οι …προοδευτικάριοι! Μα είναι οι ίδιοι που στην δική τους «στραβή» έχουν απαίτηση να φτάσουν αμέσως σπίτι τους οι… «μπάτσοι», «τα γουρούνια» για να τους σώσουν και να συμπλακούν με την κλεφτουριά! Χωρίς καν να σκέφτονται ότι οι ίδιοι και το κράτος τους έχουν αφοπλίσει…
Μέγα, τεράστιο θέμα το Bullying.
Μα επιτρέψτε μου να επιμείνω ότι καταπολεμάται μόνο με Παιδεία κι αγωγή.
Και στα δυο, υστερούμε…
