Στις σύγχρονες κοινωνίες η διαφορετικότητα είναι κάτι το επιθυμητό. Παρ’ όλ’ αυτά, δεδομένου ότι οι άνθρωποι έχουν την τάση να δημιουργούν τα δικά τους ξεχωριστά αξιακά συστήματα αλλά και ότι η μετανάστευση πληθυσμών υπάρχει από καταβολής κόσμου, υφίσταται διαχρονικά το ερώτημα πόση διαφορετικότητα μπορεί να αντέξει μία κοινωνία.
Σαφής απάντηση επ’ αυτού δεν έχει δοθεί και πιθανόν να μη δοθεί ποτέ. Ωστόσο, τούτο δεν εμποδίζει την εμφάνιση στο δημόσιο λόγο ακόμα πιο συγκεκριμένων ερωτημάτων σχετικά, όπως αυτά προκύπτουν από τη σύγχρονη πραγματικότητα και τις εγχώριες εντάσεις ανάμεσα σε διαφόρων ειδών κοινωνικές ομάδες. Πρόκειται για ερωτήματα, όπως τι μπορούμε να κάνουμε με εκείνους που δεν φαίνεται να θέλουν να ενσωματωθούν στις δυτικές κοινωνίες ή πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε όσους από αυτούς δείχνουν να προσπαθούν να επιβάλλουν τις δικές τους αξιακές προτεραιότητες σε όλους τους υπόλοιπους.
Είτε μπορούν να απαντηθούν επαρκώς είτε όχι αυτά τα ερωτήματα, η ανάδυσή τους είναι εύλογη όταν ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι που κουβαλούν αντιλήψεις άλλων πολιτισμών και άλλων εποχών, τις οποίες αντιλήψεις όχι μόνο δεν φαίνονται διατεθειμένοι να τις αναθεωρήσουν ώστε να προσαρμοστούν στο εδώ και το τώρα, αλλά μάχονται ενεργά για να τις κάνουν κυρίαρχες. Καθοδηγούμενοι από τη δική τους, αυταρχική συνήθως, νοοτροπία και εμφορούμενοι από απέχθεια για τη φιλελεύθερη Δύση, κηρύττουν το μίσος εναντίον της και την ανυπακοή στους νόμους της.
Τι καλύτερο μπορεί να περιμένει κανείς όμως, όταν οι εν λόγω αντιλήψεις εκπορεύονται από θρησκευτικά δόγματα; Η θρησκεία, από τη φύση της, είναι ανυποχώρητη και επεκτατική. Οι πιστοί της, ευλογημένοι από το θεό τους να τη μεταδώσουν, αισθάνονται νομιμοποιημένοι να είναι ριζοσπάστες στην ιδεολογία, αντιδραστικοί στην πράξη και επαναστάτες στα μελλοντικά σχέδιά τους για την ανατροπή τής σύγχρονης καθεστηκυίας τάξης, την οποία βλέπουν σαν τον ίδιο τον διάβολο.
Ειδικά στην Ελλάδα το ξέρουμε πολύ καλά το φαινόμενο, το ζούμε καθημερινά στο πετσί μας ακόμα και σήμερα. Βλέπετε, η Αριστερά εδώ δεν έπαψε ποτέ να είναι επαναστατική, καθώς δεν γνωρίστηκε ποτέ με τη σοσιαλδημοκρατία και, κυρίως, δεν ωρίμασε καθόλου από την κρίση της προηγούμενης δεκαετίας αν και βρέθηκε στην εξουσία. Ναι, για την Αριστερά μιλάμε. Νομίζατε ότι μιλούσαμε για τους μετανάστες; Νομίζατε ότι οι «πιστοί» που δεν προσαρμόζονται στη Δύση είναι οι μουσουλμάνοι;
Πιο απροσάρμοστοι από τους πιστούς της Αριστεράς δεν υπάρχουν. Τυφλοί και αλύγιστοι μπροστά στα δεδομένα του σύγχρονου κόσμου, σκέφτονται με όρους 19ου αιώνα και πρότυπα κοινωνίας την ΕΣΣΔ και την Κούβα του Φιντέλ. Ο διάβολός τους, βεβαίως, είναι ο καπιταλισμός και περιμένουν την κατά Μαρξ πτώση του, με τον ίδιο τρόπο που οι Μάρτυρες του Ιεχωβά περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία.
Οι αλλοδαποί μετανάστες έχουν πολύ καλύτερη συναίσθηση της πραγματικότητας… Οι άνθρωποι, αν μη τι άλλο, πηγαίνουν σε μία ξένη χώρα και το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να ψάξουν να βρουν δουλειά. Σαν να λέμε, το αντίθετο του τυπικού αριστερού. Για την Αριστερά δουλειά είναι να πας στην ώρα σου στη διαδήλωση και, αν είσαι αρκετά «αγωνιστής», να επιδοθείς σε έκτροπα μήπως και ρίξεις το σύστημα. Είπαμε, σε σύγκριση με τη Δύση, εντελώς άλλος πολιτισμός…
