Ο Αυριανισμός, δεν υπάρχει αμφιβολία, αποτέλεσε μια κορυφαία παθογένεια της μεταπολίτευσης. Μια εφιαλτική για τον τόπο πολιτική τάση, συνοδοιπόρος του λαϊκισμού, με την οποία μέρος του πολιτικού συστήματος κολάκεψε επί χρόνια τα κατώτερα ένστικτα μέρους της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που είχε στέγη τότε στο ΠαΣοΚ κι αργότερα βρήκε κενό τρυπώνοντας στη Δεξιά αλλά και στην Αριστερά.
Κάποτε, μέχρι και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη κατηγόρησε ο Αυριανισμός ως … συνεργάτη των Γερμανών, όταν καιν τα μικρά παιδιά γνώριζαν ότι είχε καταδικαστεί δυο φορές σε θάνατο.
Μάλιστα, μια φωτό από τη φυλακή του που δημοσιεύθηκε στη ναυαρχίδα του Αυριανισμού, ίσως να καθόρισε τις εκλογές του 1985 και να άλλαξε την πορεία/ιστορία της χώρας. Χώρια η παρέμβαση για τη μη ανανέωση της προεδρικής θητείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που κατέδειξε ότι ακόμη κι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν έρμαιο στα χέρια του.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος που ύψωσε το ανάστημά του προς την ανήθικη πρακτική του Αυριανισμού και τη διαβολή του. Μα έπεσε η κυβέρνησή του. Ακολούθησε ο Σημίτης. Με μια σοβαρή προσπάθεια περιθωριοποίησής του. Όσο κυβερνούσε ο Σημίτης, ο αυριανισμός σε γενικές γραμμές ήταν περιθωριοποιημένος.
Μα ζούσε κρυμμένος σε λαγούμια, μέχρι το 2012 που αυτομόλησε προς την Κουμουνδούρου. Όλο το περιθωριακό- κρατικοδίαιτο κι εν πολλοίς πολιτικά φαύλο ΠαΣοΚ, βρήκε φιλοξενία και τελική εγκατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο δε σεβάσμιος Απόστολος Κακλαμάνης παρομοίασε αυτό το ΠαΣοΚ με περιεχόμενο αφοδευτηρίου.
«Ήρθε το βυτιοφόρο του ΣΎΡΙΖΑ και το ξεκαθάρισε. Κάθε σπίτι έχει τον απόπατο του», είχε αναφέρει στο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ.
Όλοι αυτοί λοιπόν, μαζί με το αριβιστικό κομμάτι του Δεξιού Αυριανισμού, ανελκύστηκαν στην εξουσία, βρίσκοντας ευήκοα ώτα σε μερίδα της κοινωνίας. Με τα γνωστά αποτελέσματα για τη χώρα σε οικονομικό, κοινωνικό αλλά κι εθνικό επίπεδο.
Σήμερα η Αριστερά, μερίδα του ΠαΣοΚ αλλά και μικρές μειονότητες εντός ή πέριξ της ΝΔ, εντάσσουν και πάλι τον Αυριανισμό στον βασικό πυρήνα της πολιτικής τους, ως μέθοδο επιστροφής τους στην εξουσία. Δεν έχουν πειστικές απαντήσεις και σχέδια για τη νέα Ελλάδα και απελπισμένοι επιστρατεύουν τον οχετό, την διάχυση δηλητηρίου και τοξικότητας στην κοινωνία.
Λέμε και το γράφουμε πριν ακόμη από το καλοκαίρι, ότι στον δρόμο προς τις εκλογές θα δούμε και θ’ ακούσουμε απίστευτα πράγματα από τον Τσίπρα και τους συνοδοιπόρους του. Ακόμη κι από εκείνους της επιχειρηματικότητας που επιθυμούν να κυβερνούν οι ίδιοι τον τόπο και κατά εξηγήσιμο λόγο συντάσσονται με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η νοήμων κοινωνία γνωρίζει πλέον, αλλά ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό αρκεί. Μακάρι συνεπώς ν’ αντιδράσουν η νομοθετική εξουσία κι η δικαιοσύνη.
Δεν μπορεί να πετάγεται λάσπη εδώ κι εκεί κι αυτός που την πετάει ν’ αρνείται να πει γιατί την πετάει και να αιτιολογεί/ αποδεικνύει όσα γράφει ή λέει.
Δεν είναι δυνατόν, δεν το αναφέρει κανένα αξιακό ή δικανικό σύστημα, να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας όποιος κατηγορείται, όπως ζητούν Τσίπρας και Αχτσιόγλου. Ο επιτιθέμενος/κατηγορών το αποδεικνύει. Αλλιώς είναι συκοφάντης.
Δηλαδή, τι θα έκανε ο Αλέξης Τσίπρας και η φερόμενη εσωκομματικά ως διάδοχός του , αν εγώ ή οιοσδήποτε άλλος τους κατηγορούσε για οιονδήποτε πολιτικό ή άλλο λόγο; Θα έτρεχαν να αποδείξουν ότι δεν είναι έτσι ή θα απαιτούσαν να το αποδείξω εγώ;
Ας σταματήσουν λοιπόν την συνεχή δηλητηρίαση της χώρας. Ας σταματήσουν να υιοθετούν-αν δεν καθοδηγούν- τον Αυριανισμό ως πολιτική μεθοδολογία.
Ας αποκηρύξουν την αθλιότητα… Μπορούν;
