Είναι σαφές ότι Μαρξισμός και θρησκεία δεν συμβαδίζουν. Για το όπιο του λαού μιλούσε, άλλωστε, ο Μαρξ.
Γιατί το αναφέρω αυτό;
Επειδή είδα τον πρωθυπουργό στην Κέρκυρα να πηγαίνει στον Επιτάφιο, στην Ανάσταση, να κρατά την λαμπάδα του και να εύχεται με θρησκευτικές ευχές!
Κι αυτό αποτελεί τη μέγιστη υποκρισία. Ειδικά αν αναλογιστούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας διακήρυσσε μετά μανίας ότι είναι άθεος.
Αν δούμε το ζήτημα ιστορικά θα θυμηθούμε ότι οι ηγέτες της Αριστεράς (ενίοτε και της Κεντροδεξιάς, όρα Κωνσταντίνο Καραμανλή) δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με την θρησκεία και την Εκκλησία. Όμως έκαναν προσεκτικούς χειρισμούς και στέκονταν απέναντι στον κλήρο με σεβασμό. Και μάλιστα χωρίς υποκρισία. Χωρίς πομπώδεις και στομφώδεις κορώνες ή διακηρύξεις. Κι αυτό επειδή είχαν βαθιά επίγνωση του θρησκευτικού συναισθήματος του λαού μας.
Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως, είναι μια διαφορετική περίπτωση. Γεννημένος και γαλουχημένος στα τρίσβαθα του λαϊκισμού, από τη μια δηλώνει άθεος και διακηρύσσει τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας και από την άλλη υποκλίνεται στους άμβωνες και στην πολιτική ισχύ του ράσου.
Κατανοεί ότι χωρίς την ανοχή της Εκκλησίας δεν μπορεί να απολαμβάνει την εξουσία του.
Και για μια ακόμη φορά –παλιά του τέχνη κόσκινο- ξεχνά και προσωπικές πεποιθήσεις και κοσμοθεωρίες και με χαρακτηριστική άνεση διαπράττει άλλη μια κυβίστηση.
Για να γίνω κατανοητός, δεν μέμφομαι τον πρωθυπουργό επειδή είναι άθεος. Είναι απόλυτο δικαίωμά του και το σέβομαι. Τον μέμφομαι δεδομένου ότι ενώ δεν έχει αλλάξει τις απόψεις του, πράττει ότι πράττει από πολιτικό συμφέρον. Έτσι «έφαγε» άλλωστε και τον υπουργό του, που δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να προωθεί όσα επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνο και μόνο για να γίνει αρεστός στο ιερατείο. Κάτι τέτοιο το λένε και μικροπολιτκή. Κι έχω την αίσθηση ότι αν χρειαστεί να διατηρήσει την εξουσία του, μπορεί ν’ ανάβει και καντήλια στις εκκλησίες ή να κρατά εξαπτέρυγα.
Έχουμε πει άλλωστε: Η εξουσία για τον Τσίπρα και την Αριστερά αποτελεί αυτοσκοπό.
Κι αν ακόμη τη χάσει υπό το βάρος της ανικανότητάς του και των ψεμάτων που εκστόμισε ή επειδή η κοινωνία συνειδητοποιεί πλέον πόση ουτοπία κρύβει η Αριστερά, επιθυμεί να διατηρήσει αξιοπρεπή ποσοστά για να συγκρατήσει την διάλυση του συνονθυλεύματος που αποκαλείται ΣΥΡΙΖΑ.
Σ’ αυτή του την επιδίωξη έχει σύμμαχο τον χώρο που στέκεται ενδιάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Δημοκρατία που αλληλοσπαράσσεται.
Κι ο ίδιος, με την γοητεία που εκφράζει κάθε λαϊκιστής, παίζει το δικό του παιγνίδι. Είτε με φραστικές κορώνες, είτε με συνεχείς κυβιστήσεις από τις πάγιες θέσεις του, είτε με εικονικές δραματοποιήσεις αναφορικά με τους δανειστές, είτε … με λαμπάδα στο χέρι να ψάλλει … Χριστός Ανέστη!
Ποιος ξέρει; Του χρόνου, αν, ω μη γένοιτο, είναι ακόμη πρωθυπουργός μπορεί να σηκώσει και να περιφέρει τον Επιτάφιο…
