Καταμεσής της μεταπολίτευσης, ολόκληρες γενιές Ελλήνων «εκπαιδεύτηκαν» πολιτικά με το στερεότυπο, ότι στον άξονα Δεξιάς- Αριστεράς, η δεύτερη είναι εκείνη που σκέφτεται τον άνθρωπο, τις ανάγκες του κι εκφράζει τους οικονομικά και κοινωνικά αδύνατους. Η δε Δεξιά εκφράζει την ολιγαρχία και τα συμφέροντα των λίγων καπιταλιστών.
Αυτό σε γενικές γραμμές ήταν το περίγραμμα, αυτό πέρασε με εύσχημο τρόπο στο πολιτικό dna της κοινωνίας. Δεν ήταν δύσκολο. Η Δεξιά –ειδικά η προδικτατορική- δεν ασχολήθηκε διόλου με την πολιτική επιμόρφωση της κοινωνίας και τις ιδεολογικές μάχες. Είτε επειδή στράφηκε εξ ολοκλήρου στο κτίσιμο της κατεστραμμένης από την κατοχή και τον εμφύλιο Ελλάδας, είτε επειδή υπήρχε βαθύ έλλειμμα ιδεολογίας. Ας μη ξεχνάμε ότι στη Δεξιά, ο αντικομμουνισμός –νέτος και σκέτος- αλλά και τα πρόσωπα έπαιζαν μεγαλύτερο ρόλο από την ιδεολογία. Η φωτογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν στα ψηφοδέλτια της Δεξιάς, ακόμη και μετά τη μεταπολίτευση, μέχρι που αναγκαστικά σύρθηκε στη Χαλκιδική και στο 1ο συνέδριο της ΝΔ, όπου εφευρέθηκε ο ιδεολογικός χώρος του Κοινωνικού φιλελευθερισμού. Η ουσία είναι ότι ιδεολογικά η Αριστερά είχε κατακτήσει χωρίς αντίπαλο την ιδεολογική μάχη κι η Ελλάδα είχε υποθηκευθεί/παραδοθεί στην Αριστερά. Πολύ περισσότερο αφού μεσολάβησε κι η χούντα. Ας μη ξεχνάμε, ότι ακόμη και σήμερα ο σφαγέας Βελουχιώτης, θεωρείται κορυφαία πολιτική –και όχι μόνο- προσωπικότητα. Ας μη ξεχνάμε ότι κάθε ένας από εκείνους που ήθελαν να εντάξουν την Ελλάδα στον κομμουνιστικό παράδεισο, βαφτίστηκε καπετάνιος και μετά την ήττα έγραψε κι από ένα βιβλίο, εξυμνώντας τους ηρωισμούς του, στοχεύοντας στο συναίσθημα αγράμματων μαζών. Ας μη ξεχνάμε ακόμη, ότι οι Αριστεροί ισχυρίζονται ακόμη, ότι οι αντίπαλοί της ενσαρκώνουν το κακό, είναι θλιβεροί καπιταλιστές και ταξικοί εχθροί. Ανεξαρτήτως αν η δική τους ιδεολογία είναι αυτή που έχει καταρρεύσει με κρότο παγκοσμίως…
Άλλο στερεότυπο που επί δεκαετίες ήταν ριζωμένο στις συνειδήσεις της κοινωνίας, αφορούσε το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Ευτυχώς κατέπεσε κι αυτό με πάταγο. Είχαν «μπολιάσει» την κοινωνία ότι η Αριστερά μάχεται για τις ιδέες της κι όχι τα οφέλη της εξουσίας. Ότι, διαθέτει προβάδισμα κοινωνικής ευαισθησίας και ανθρωπιάς! Είχαν φορέσει και φωτοστέφανο αδικημένου στον εμφύλιο και με την ανοχή ή αμέλεια της Δεξιάς και των Φιλελεύθερων (πάντα λιγότεροι, με ελιτίστικα χαρακτηριστικά, παρεξηγημένοι και μη παρεμβατικοί στην ελληνική κοινωνία), είχαν πείσει ότι ήταν οι πιο πνευματικοί και μορφωμένοι! Με συνθήματα για εκφραστές των μη προνομιούχων και διάφορα λαϊκίστικα κατασκευάσματα.
Μη ξεχάσουμε κι αυτό: η δήθεν αντισυμβατική και ανυπότακτη Αριστερά έβρισκε –ειδικά με τη μεταπολίτευση- επαγγελματική στέγη στο Δημόσιο! Που κατά τα άλλα ήλεγχε ο ταξικός εχθρός… Μια ματιά στις συνδικαλιστικές παρατάξεις το καταδεικνύει.
Όταν το λεφτόδεντρο ξεράθηκε και οι καρποί του δεν ήταν πια ζουμεροί, όταν κόπηκαν οι παχυλές συντάξεις με τα δανεικά κι όταν κατέρρευσε το αντιπαραγωγικό κρατικό μοντέλο που ήθελε τη χώρα να δαπανά πολλά περισσότερα απ’ όσα παράγει και εισπράττει, η Αριστερά αγανάκτησε. Μαζί της και και… κομμουνιστική Δεξιά.
Εξ ου και τα βρήκαν εύκολα και συγκυβέρνησαν στη βάση μια προσοδοθηρικής προοπτικής και με την επιδίωξη να μην αλλάξει τίποτα και χαθούν κεκτημένα.
Δηλαδή, σύμπραξη χωρίς πολιτικό, ιδεολογικό και φυσικά ηθικό υπόβαθρο. Με ανείπωτα Αριστερά και Λαϊκοδεξιά ψέματα και συνειδητή παραπλάνηση/εξαπάτηση της κοινωνίας. Πούλησαν αεροδρόμια, λιμάνια, γκρέμισαν τη ΔΕΗ, ότι είχε απομείνει όρθιο από το σάπισμα των λεφτόδεντρων. Αν το έκανε άλλη κυβέρνηση, θα είχαν ξηλωθεί οι πλάκες της πλατείας Συνταγματος! Κορόιδευαν κιόλας, ισχυριζόμενοι ότι το πράττουν με βαριά καρδιά. Με βαριά καρδιά άλλωστε επιχείρησαν να ελέγξουν τα ΜΜΕ, με βαριά καρδιά ζητούσαν μεταξύ τους να μπουν οι αντίπαλοι τους φυλακή, με βαριά καρδιά διέλυσαν τη Μεσαία τάξη από την υπέρογκη φορολογία, με βαριά καρδιά είχαν καταστήσει αφύλακτη διάβαση τα σύνορα της χώρας. Με βαριά καρδιά μείωσαν δεκάδες φορές τις συντάξεις, αύξησαν τον ΦΠΑ, κυνήγησαν την αριστεία, άλλαξαν ακόμη και την θέληση του λαού στο δημοψήφισμα, έστω κι αν αυτή ήταν λανθασμένη εξ αιτίας της Αριστερής προπαγάνδας και των στερεότυπων τόσων δεκαετιών.
Τώρα η Αριστερά, με το ηθικό πλεονέκτημα κουρελιασμένο σύνθημα, φαντασιώνεται επαναστάσεις μέσα από τα αδιέξοδά της. Φτάνει στο σημείο να προτείνει ως οικονομική προοπτική την … ΑΤΑ! Αποτυχημένη πολιτική της δεκαετίας του ’80!
Εξ ου κι η πολιτική/δημοσκοπική καθίζηση, εξ ου και οι συνεχείς ήττες από το 2016 και μετά. Όχι μόνο επειδή ο Μητσοτάκης δείχνει να ξέρει τι του γίνεται, αλλά κυρίως επειδή η Αριστερά κι ο Τσίπρας … δεν ξέρουν…
Άλλωστε η σύγχρονη πολιτική δεν απαιτεί ιδέες του περασμένου αιώνα συνοδεία τσίπουρου, αλλά επεξεργασμένες, εφαρμόσιμες και κοστολογημένες λύσεις που δίνουν προοπτική στην κοινωνία και στην Ελλάδα. Η σύγχρονη πολιτική δεν μπορεί να είναι γυμνή απέναντι στα καλούδια της εξέλιξης και του σήμερα…
