Η Αριστερά, είναι γνωστό αυτό, παντελώς αυθαίρετα αυτοπροσδιορίστηκε ως προοδευτική, ενώ ήταν βαθύτατα συντηρητική κι αντιδραστική, αρνούμενη συστηματικά οιονδήποτε εκσυγχρονισμό του τόπου και της κοινωνίας.
Βρέθηκε συστηματικά πέριξ της εξουσίας, ωφελήθηκε τα μέγιστα από όλες τις κυβερνήσεις με διορισμούς, νομοθετικές διατάξεις, άρνηση ελέγχου της περιουσίας της και πολλά άλλα. Μα κυρίως ευνοήθηκε από την ανοχή των κυβερνήσεων και της κοινωνίας.
Η Αριστερά ήταν κι είναι υπεύθυνη για την κάκιστη κατάσταση του σχολείου, του πανεπιστημίου, των επιμέρους γνωστικών κλάδων, είτε με τον ενεργό της ρόλο στη διαμόρφωση των συσχετισμών στην Παιδεία (συνδικαλιστές, πανεπιστημιακοί, βία κλπ) είτε με την σπουδή της να εκλαμβάνει την Παιδεία ως χώρο εύρεσης μελλοντικών ψηφοφόρων και στελεχών. Η δε Αριστεροσύνη στην Ελλάδα, είναι τιμητικός τίτλος και διαβατήριο κοινωνικής και επαγγελματικής ανέλκυσης, διακρίσεων κι αναγνώρισης. Τις περισσότερες φορές χωρίς να υπάρχει κάποιο επιστημονικό υπόβαθρο ή κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα…
Μα δεν είναι αυτό σήμερα το θέμα μας.
Διάβαζα πολιτικές αναλύσεις όπου υπήρχε εύλογο το ερώτημα για ποιον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τόση εμμονή με την απλή αναλογική και δη μετά την κυβερνητική του εμπειρία ή και την φιλοδοξία για την 2η φορά Αριστερά.
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη αφού ο πυρήνας της σκέψης τους είναι κομμουνιστικός και ταυτισμένος με το πατρικό κόμμα, το ΚΚΕ. Που διαχρονικά υποστηρίζει την απλή αναλογική, αφού δεν επιθυμεί να κυβερνήσει αλλά θέλει πολλούς βουλευτές για να καταστήσει μπάχαλο την πολιτική ζωή της χώρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει σήμερα στην απλή αναλογική και στην …προοδευτική διακυβέρνηση αλλά η πρόταση Τσακαλώτου για συνεργασία με τον Βαρουφάκη, προκάλεσε «εγκεφαλικά» στην Κουμουνδούρου. Κι αυτό λόγω σκοπιμότητας, αφού κάτι τέτοιο θα απέκλειε ρητά και κατηγορηματικά οποιαδήποτε συνεργασία με το ΠαΣοΚ. Άλλωστε στον ΣΥΡΙΖΑ ως προοδευτική διακυβέρνηση σήμερα εννοούν ΜΟΝΟ αυτή με το ΠαΣοΚ που το θεωρούν ουραγό των δικών τους επιδιώξεων. Δηλαδή, το εντελώς αντίθετο απ’ ότι το 2015, όπου ενώ είχαν τη δυνατότητα να κυβερνήσουν με ΠαΣοΚ ή Ποτάμι, επέλεξαν τον Καμμένο της ψεκασμένης και παρασιτικής Δεξιάς-Δεξιάς.
Η Αριστερά στη χώρα μας, ούτως ή άλλως είναι παρασιτική. Πριν κυβερνήσει είχε εντρυφήσει στην υψηλή κριτική του τσιπουράδικου και στις ατέρμονες συζητήσεις των Πολιτικών και Κεντρικών επιτροπών. Κι όταν κυβέρνησε, έτσι κυβέρνησε. Ας μη ξεχνάμε ότι πήγαιναν στην ΕΕ με έξω τα πουκάμισα λες κι έμπαιναν σε ΚΟΒΑ. Κι έπιαναν την κουβέντα λες και περίμεναν τις πίτσες…
Υπό αυτή την έννοια και με δεδομένο ότι συμμαχικές κυβερνήσεις ποτέ δεν βρήκαν πρόσφορο έδαφος στη χώρα μας, η Αριστερά οφείλει να αναρρώσει από τις παιδικές της ασθένειες.
Η απλή αναλογική αποτελεί την επιτομή της πολιτικής αστάθειας και της Αριστερής παιδικής ασθένειας. Κι αν αυτό αποτελεί προσδοκία του ΚΚΕ, συμβαίνει άραγε το ίδιο με τον ΣΥΡΙΖΑ; Θα ήταν ενδιαφέρουσα μια απάντηση ουσίας κι όχι αμπελοφιλοσοφίας.
Ας συνειδητοποιήσουμε και κάτι ακόμη: Η απλή αναλογική για την Αριστερά αποτελεί μέγιστη ιδεοληψία, κάτι ως φάρμακο για πάσα νόσο.
Η Αριστερά ποτέ δεν επένδυσε χρήματα, δεν αποδέχθηκε το κέρδος, δεν δημιούργησε κάποια καινοτομία αλλά ζούσε με τα χρήματα που παρήγαγε ο φιλελευθερισμός. Το ίδιο εξακολουθεί να κάνει, συντηρώντας λείψανα…
Ως της απλής αναλογικής που μαθηματικά δημιουργεί αναταραχή… Αυτή από την οποία τρέφεται…
