Σε όλα τα κόμματα, σε όλες τις παρατάξεις, έχουμε δει κατά καιρούς μεγάλες διενέξεις. Κων. Μητσοτάκης – Ανδρέας Παπανδρέου (Ένωση Κέντρου), Γεώργιος Ράλλης – Ευάγγελος Αβέρωφ, Κύρκος – Φλωράκης (ΚΚΕΕς.-ΚΚΕ), Κων. Μητσοτάκης – Κωστής Στεφανόπουλος (ΝΔ), Κων. Μητσοτάκης – Α. Σαμαράς), Σημίτης – Τσοατζόπουλος (ΠαΣοΚ), Κώστας Καραμανλής – Σουφλιάς (ΝΔ), Σαμαράς – Μπακογιάννη. Ευαγγ. Βενιζέλος- Γιώργος Παπανδρέου. Και τόσες άλλες. Μέχρι πίσω, δεκαετίες ή κι αιώνες.
Οι περισσότερες διενέξεις ήταν μεταξύ προσώπων που διεκδικούσαν τον κομματικό προεδρικό θώκο, αλλά υπήρξαν και πολλές που είχαν ως επίκεντρο ιδεολογικές διαμάχες. Μάλιστα, υπήρξαν και φαινόμενα που οι ισχυροί διέγραφαν από το κόμμα τους τους ανταγωνιστές τους. Το είχε κάνει ο Κώστας Καραμανλής με τον Γιώργο Σουφλιά, ενώ κι η Φώφη Γεννηματά είχε προχωρήσει σε ρήξη με τον Ευ. Βενιζέλο.
Επιπλέον, όλη η ιστορία της Αριστεράς εμπεριέχει τέτοιες διενέξεις και μάλιστα με σκληρό τρόπο. «Μπροστάρηδές» της, έχουν χαρακτηριστεί ακόμη και προδότες, έχουν αποκατασταθεί και έχουν πάλι πέσει στην ανυποληψία της λήθης. Μα στην Αριστερά αυτά γίνονταν σχεδόν κεκλεισμένων των θυρών. Ουδείς μάθαινε κάτι, παρά μόνο μετά από πολύ καιρό και κυρίως όπως ήθελε το κόμμα κι όχι όπως ήταν η αλήθεια.
Σήμερα, αυτά που συμβαίνουν στο μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς, δεν έχουν προηγούμενο. Ο ένας επιτίθεται στον άλλο, ο άλλος στον προηγούμενο και ταυτοχρόνως ο επόμενος μπαίνει στη μάχη μαινόμενος. Ουδείς μπορεί να κατανοήσει αν οι διενέξεις έχουν ιδεολογικές ή πολιτικές διαφορές, προσωπικά ξεκαθαρίσματα ή έχουν οικονομικά κίνητρα με βάση την κρατική επιχορήγηση του ΣΥΡΙΖΑ και την περιουσία του, όπως το κτίριο της Κουμουνδούρου και άλλα.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, το ερώτημα που προκύπτει είναι αν έχουμε φτάσει στο τέλος της Αριστεράς και στην Ελλάδα.
Ο γράφων δεν συμμερίζεται την άποψη πολλών αναφορικά με το ότι οι ιδέες της Αριστεράς είναι λάθος. Ηττημένες, ναι, λάθος όχι. Άλλωστε οι ιδέες που κινούνται στις ράγες του δημοκρατικού τόξου δεν είναι ποτέ λάθος, ακόμη κι αν εμφορούνται από σταλινικά πρότυπα.
Όμως, είναι σαφές ότι η Αριστερά, έστω κι όταν «φορά» την ετικέτα του ουσιαστικού «Κέντρο», είναι ηττημένη! Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σχεδόν σε όλη την Ευρώπη!
Προσέξτε: Στην Ευρωπαϊκή Ένωση ΜΟΝΟ τέσσερα (4) από τα είκοσι επτά(27) κράτη έχουν στην εξουσία τους Κεντροαριστερό κόμμα και δη σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Δηλαδή, στη Δανία, στη Μάλτα, στην Ισπανία και στη Γερμανία.
Προσέξτε κι αυτό: Όλες αυτές οι κυβερνήσεις έχουν σοβαρά προβλήματα, με πιο τρανταχτό παράδειγμα την κυβέρνηση Σολτς στη Γερμανία.
Ναι, η Αριστερά πνέει τα λοίσθια και στη χώρα μας.
Δείτε την Παιδεία. Δίνονται πλέον και στη χώρα μας τα περίφημα βιομηχανικά διδακτορικά, υπογράφονται µμνημόνια συνεργασίας µε ιδιωτικές επιχειρήσεις, ενώ µμεγάλα ξένα ΑΕΙ αναζητούν campus για να ανοίξουν παραρτήματα στην Ελλάδα . Η Αριστερά βλέπετε, δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να αντισταθεί στην εξέλιξη της ζωής.
Κι αν κάποιος ισχυριστεί ότι αυτό το παράδειγμα είναι μεμονωμένο, η απάντηση είναι ότι η Παιδεία για την Αριστερά ήταν πάντα «ιερό και όσιο», επειδή από εκεί στρατολογούσε οπαδούς. Κι όσα λέει πια, δεν συγκινούν κανέναν.
Ναι, η Αριστερά δεν διαθέτει θέλγητρα πια. Ούτε καν όταν έχει το ουσιαστικό «Κέντρο» και μετατρέπεται σε Κεντροαριστερά. Δεν διαθέτει ιδέες, δεν μπορεί να οραματιστεί και να σταθεί στον σύγχρονο κόσμο της τεχνολογίας και του εκσυγχρονισμού των επιστημών. Κι ας αυτοαποκαλείται …προοδευτική!
