Μια περίεργη συγκυρία δημιουργεί ένα σπάνιο φαινόμενο στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι πρόεδροι των τριών μεγαλύτερων κομμάτων αντιμετωπίζουν ισχυρή εσωκομματική αντιπολίτευση, ενώ όλο και περισσότερο γίνονται όνειρα αρχηγιών από κάποιους λόγω και της απλής αναλογικής με την οποία θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές. Ας τα συζητήσουμε πιο αναλυτικά:
Στη Νέα Δημοκρατία γκρινιάζει η Δεξιά της πτέρυγα με εκφραστή τον Σαμαρά, επειδή κατά τη γνώμη τους ο Μητσοτάκης δεν έπρεπε να ξεκινήσει νέο γύρο διαπραγματεύσεων με την Τουρκία! Δεν θυμούνται φυσικά ότι το ίδιο είχε κάνει κι ο Σαμαράς ως πρωθυπουργός, αλλά αυτό για εκείνους προφανώς αποτελεί γεγονός ήσσονος σημασίας. Ούτε βλέπουν τις δημοσκοπήσεις (Metron Analysis) που αναφέρουν ότι το 64% της ελληνικής κοινωνίας τάσσεται υπέρ των διερευνητικών επαφών με την Τουρκία για όσα ζητήματα θεωρεί η Ελλάδα ότι είναι ανοικτά.
Η γκρίνια κι η διαφοροποίηση για τις διερευνητικές είναι η αφορμή. Η αιτία είναι ότι η Δεξιά κι ειδικά η υπερεθνιστική δεν είδε και δεν βλέπει με καλό μάτι τη διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας προς το Κέντρο και τις παρυφές της Αριστεράς! Αυτό είναι το ζήτημα, αυτό το δικό τους πρόβλημα Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό και κατανοητό ότι μόνο έτσι το κόμμα στο οποίο δραστηριοποιείται θα βρίσκεται στην εξουσία και θα κυβερνά για το καλό του τόπου. . Και δεν μπορεί να είναι σοβαρό το ερώτημα …γιατί ο Πιερρακάκης ή ο Χρυσοχοΐδης ή ο Γεραπετρίτης κι όχι ο …. αγωνιστής Δεξιόπουλος…
Όπως δείχνουν τα πράγματα και προς το παρόν, ο Μητσοτάκης φαίνεται ότι θ’ αντιμετωπίζει τον Σαμαρά και τις διαφοροποιήσεις του με την πάγια λογική και τακτική αυτού του κόμματος: «οι πρώην πρωθυπουργοί εκφέρουν κατά το δοκούν τις απόψεις τους». Η αλήθεια είναι ότι τον Μητσοτάκη τον ευνοούν οι δημοσκοπήσεις κι η αποδοχή του ίδιου και της κυβέρνησής του. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα ίσως να υπήρχαν σαφείς διασπαστικές ενέργειες. Μα η παρουσία Σαμαρά και βουλευτών που συμφωνούν μαζί του σηματοδοτεί ισχυρή και συνεκτική εσωκομματική αντιπολίτευση. Ανεξαρτήτως αν … το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού …
Στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί μεγάλη αναταραχή. Εκεί το 3% ανθίσταται στους νεοφερμένους και δεν θέλει ν’ ακούει για «σοσιαλδημοκρατίες», «Κεντροαριστερά» ή εξαφάνιση του ριζοσπαστισμού! Εξ ου και η δημιουργία της «Ομπρέλας» που ανθίσταται στις κυβερνητικές πρακτικές του Παππά ή του Πολάκη ή γενικά της ομάδας πέριξ του Τσίπρα.
Κι αυτή ίσως είναι η ουσιαστική και πραγματική διαφοροποίηση: Επιθυμούν την επένδυση στο 2012 κι όχι στο κυβερνητικό παρελθόν. Όμως, υπάρχουν δυο σοβαρά ζητήματα στους ομπρελίστας: Το πρώτο είναι ότι συνενώθηκαν κάτω από την ομπρέλα πρόσωπα με εντελώς διαφορετικές κομματικές καταβολές (τάσεις) για να είναι πιο πολλοί! Το δεύτερο είναι ότι δεν διαθέτουν πρόσωπο – αντίπαλο δέος στον Τσίπρα.
Άρα, το μόνο που ουσιαστικά κάνουν είναι να καταγράφουν την ύπαρξή τους για την επόμενη ημέρα και να νομίζουν ότι συνδιαμορφώνουν πολιτικές στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο δε Τσίπρας μάλλον ευνοείται από αυτή την κίνηση. Αν τα ποσοστά συνεχίζουν να είναι όπως σήμερα καθηλωμένα, θα μπορεί να ισχυρίζεται ότι η εσωστρέφεια φταίει. Αν τα ποσοστά «τσιμπήσουν», θα λέει ότι η τακτική του επιβεβαιώνεται!
Στο ΚΙΝΑΛ η Φώφη Γεννηματά αμφισβητείται από τους πάντες και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την προεδρική καρέκλα. Ήδη ο Λοβέρδος ξεκαθάρισε ότι θα διεκδικήσει την ηγεσία κι η Γεννηματά με την «καθαίρεσή» του από τη θέση του Κοινοβουλευτικού εκπροσώπου έκανε σαφές τι θ’ ακολουθήσει μέχρι τον Νοέμβριο. Η βεβιασμένη κίνηση της Γεννηματά, το μόνο που έκανε ήταν να «ελευθερώσει» τον Λοβέρδο, αφού από τη θέση του Κοινοβουλευτικού εκπροσώπου θα έπρεπε να είναι υπέρ το δέον προσεκτικός. Πολύ περισσότερο όταν όσοι είναι σ’ αυτή τη θέση συντάσσονται ή απηχούν τις θέσεις της ηγεσίας.
Εν κατακλείδι. Ποτέ στην πολιτική ιστορία δεν υπήρχαν ταυτοχρόνως σε όλα τα κόμματα ζητήματα εσωκομματικών αμφισβητήσεων και λειτουργιών. Σημεία των καιρών και της απλής αναλογικής.
Στον μεν Μητσοτάκη γίνεται σοβαρή «υπενθύμιση» διαφόρων καταστάσεων, στον Τσίπρα «γαυγίζουν τα σκυλιά, μα δεν δαγκώνουν», ενώ η Γεννηματά «παίζει» το κεφάλι της, δεδομένης και της ιδιαίτερης δημοφιλίας και αποδοχής του Ανδρέα Λοβέρδου.
Παλιότερα ο Γεώργιος Ράλλης, ο Κωστής Στεφανόπουλος μα κι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έλεγαν συχνά- πυκνά ότι στην Ελλάδα και στην πολιτική της σκηνή, ουδείς μπορεί να πλήξει.
