Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και ο άνεμος της αμφισβήτησης πήρε και σήκωσε «νικητές» τε και «χαμένους»!
Τα «» μπαίνουν γιατί όλοι θεωρούν ότι νίκησαν ενώ οι αντίπαλοί τους, τούς θεωρούν χαμένους.
Φαινόμενα ΕΦΕΕ που φοιτητικώς και με τη ρώμη της νιότης δεν καταλαβαίνουν από ήττες. Έτσι και οι κομματικοί μας ταγοί, οι αρχηγοί, οι γύρω τους και οι …απέναντί τους έχουν μια πολύ διασταλτική σχέση με τους όρους νίκη και ήττα.
Και ενώ δικαίως περιμέναμε τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, αναμέναμε μια φουσκοθαλασσιά στον ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε και η φουρτούνα στη Νέα Δημοκρατία.
Την ώρα λοιπόν που οι λογαριασμοί του ρεύματος ανεβαίνουν, τα νησιά απομακρύνονται – αφού με τις αυξήσεις στα εισιτήρια των πλοίων γίνονται όνειρο θερινής νυκτός – τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ παραμένουν κάτι σαν την τριπλή τούμπα του θανάτου χωρίς δίχτυ, τα ελληνικά κόμματα ομφαλοσκοπούν και αναζητούν αιτίες, υπαιτίους, αρχηγούς, υπαρχηγούς, και γενικώς για μία ακόμη φορά λογάνε ως πιο σημαντικό τον εαυτό τους από αυτό που ο «εαυτός» τους έχει ταχθεί να υπηρετεί. Το 60% κάτω από τη βάση στις πανελλήνιες είναι μια ακόμη ήτα του συστήματος. Κακοί σύμβουλοι, κακό Υπουργείο, κακό σύστημα κάνει «κακούς» μαθητές.
Οι οπαδοί παρακολουθούν με μια αμηχανία αυτό το ιδιότυπο φάγωμα και με κουβέντες τύπου: Ναι γιατί να ξαναπροτείνει Σακελλαροπούλου, δεν έχουμε δικά μας παιδιά να γίνουν Πρόεδροι / Να κλείσει την Αυγή έτσι «χραπ» πολύ χοντρό ρε παιδί μου / Καλά δεν καταλαβαίνουν ότι οι παλιοί ΠΑΣΟΚΟΙ έχουν σαλπάρει για τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ; / Δέσμιος ο Μητσοτάκης του Σαμαρά και του Καραμανλή / Ο Κασσελάκης προκαλεί και διχάζει / Ο Ανδρουλάκης λίγος ρε παιδί μου αλλά κι ο Δούκας τι θέλει τώρα; / Να βάλουμε Τασούλα ή Γιάννα για Πρόεδρο / Κι ο Σαμαράς τι θα κάνει; / ο Τσίπρας θα συνεχίσει τις σπόντες και ξεχνάει τις ευθύνες του; / Κανείς με την ακρίβεια θα ασχοληθεί κανονικά;
Με τα παραπάνω θέλω να πω ότι έχουμε μια Κυβέρνηση σταθερή μεν αλλά το κόμμα που τη στηρίζει σε περιδίνηση. Και μια αντιπολίτευση που αγωνία να μην κατακερματιστεί έτι περεταίρω – για να χρησιμοποιήσω μια ξύλινη πολιτικάντικη έκφραση.
Αυτά τα «ξύλινα» και η αυτοναφορικότητα πολιτικών, κομμάτων, κομματικών στελεχών, ορισμένων δημοσιογράφων είναι που έχουν κάνει τον κόσμο να γυρίζει την πλάτη του στις διαδικασίες.
Όσοι είναι εκτός παιχνιδιού, αφήνουν τους άλλους να κάνουν παιχνίδι έχοντας πάρει απόφαση ότι όλα γίνονται για χάρη των «εχόντων». Οι άλλοι …ξεπαρεού. Και έτσι ο διάδρομος για τις ακροδεξιές ακροβασίες με το λαϊκισμό στη φόρα και το σκοτάδι… φωτίζεται και στρώνεται με το κόκκινο χαλί της υποδοχής
Οι τρεις βασικοί παίχτες της Δημοκρατίας οφείλουν ν’ αφήσουν την αυτοναφορικότητα στην άκρη και να κοιτάξουν τον κόσμο και τις πραγματικές του ανάγκες. Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ οφείλουν στη Δημοκρατία που τους πληρώνει και τους συντηρεί να τη διαφυλάξουν και να τη θωρακίσουν.
Γιάννης Καφάτος
