Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δυο μεγάλες πολιτικές εκδηλώσεις για τον Σημίτη και τη Γιαννάκου, συγκέντρωσαν ποικίλα σχόλια, ενώ μερικοί επιχείρησαν να προδιαγράψουν ή ερμηνεύσουν το μέλλον, μέσω αυτών.
Κάποιοι μίλησαν και για τη μεγάλη αντίφαση του Μητσοτάκη, αφού παραβρέθηκε τόσο στη μια όσο και στην άλλη εκδήλωση. Μα δεν είναι έτσι.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε βαθιά πολιτική μα και οικογενειακή σχέση με τη Μαριέττα Γιαννάκου. Ταυτοχρόνως, πολιτικά έχει υιοθετήσει την πολιτική/εκσυγχρονιστική λογική του Σημίτη. Κι όπως ο Σημίτης πάλεψε για τον εκσυγχρονισμό που τότε ήταν μειοψηφικό ρεύμα, έτσι κι ο Μητσοτάκης παλεύει για μεταρρυθμίσεις σε μια κοινωνία αποστεωμένη και βολεμένη, που αυτές δεν είναι εύκολα αποδεκτές.
Προσέξτε: Είναι σχεδόν βέβαιο ότι στην εποχή μας Σημίτης και Γιαννάκου θα βρίσκονταν στο ίδιο κόμμα, αφού οι τότε διαφορές δεν ήταν ουσιώδεις. Άλλωστε συνέβη αυτό, με το Πιερρακάκη, τον Χρυσοχοΐδη και άλλους εκσυγχρονιστές της κουλτούρας Σημίτη. Κι ας μη ξεχνάμε ότι για τις πολιτικές της Γιαννάκου στο Παιδείας, από το κόμμα της αντέδρασαν… Αυτά όμως, έχουμε καιρό να τα συζητάμε.
Εκείνο που πρέπει να συζητήσουμε σήμερα είναι ότι στη θέση του προέδρου του ΠαΣοΚ που κάποτε καθόταν ο Σημίτης, σήμερα είναι ο Ανδρουλάκης. Θα το λέγαμε και ιεροσυλία…
Προχθές, λίγες ώρες πριν την εκδήλωση για τον Σημίτη, συναντήθηκε ο νυν πρόεδρος του ΠαΣοΚ με τον τον Στέφανο Κασσελάκη, όπου συμφώνησαν κοινή πορεία στο θέμα των …υποκλοπών. Ασχέτως αν αυτό δεν υπάρχει καν στην ατζέντα της κοινωνίας.
Εκείνο που έχει σημασία είναι το ερώτημα: Θα έβαζε ποτέ ο Σημίτης στην ατζέντα ως κορυφαίο ζήτημα, κάποιο που η κοινωνία αγνοεί; Θα αγνοούσε ποτέ ο Σημίτης την ωμή πραγματικότητα;
Κι άλλα ερωτήματα: Πώς γίνεται να συναντιέται ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, να συμφωνούν και μετά ο δεύτερος ουσιαστικά να μεταμορφώνεται σε Πολάκη και να βρίζει τον Σημίτη; Ποιος φταίει για την ελλιπή εκτίμηση κι ανάλυση των δεδομένων από πλευράς Χαριλάου Τρικούπη; Ποιος φταίει που ο Ανδρουλάκης συνομιλούσε κι έκανε σχέδια με κάποιον που είναι επικεφαλής ενός κόμματος, στο οποίο η ρητορική κατά του Σημίτη είχε φτάσει στα όρια της χυδαιότητας;
Η σύγκριση λοιπόν του σημερινού ΠαΣοΚ, με το ΠαΣοΚ του Σημίτη, τόσο σε επίπεδο κορυφής, όσο και σε επίπεδο πολιτικού βεληνεκούς, είναι χαώδης. Κάτι που κατέστη και πιο ορατό, την ώρα της εκδήλωσης, όπου η παρουσία του Μητσοτάκη ήταν κυρίαρχη κι ο Νίκος Ανδρουλάκης έμοιαζε με τριτοκλασάτο επαρχιώτη βουλευτή… Χώρια ότι ουσιαστικά τον άδειασε κι η Άννα Διαμαντοπούλου, όταν ανέφερε στην προσφώνησή της για εκείνον, ότι ήταν μέλος της εκσυγχρονιστικής νεολαίας… Υπονοώντας ότι σήμερα είναι κάτι άλλο…
Για σκεφτείτε: Ο Σημίτης απεχθανόταν τον λαϊκισμό. Ο Ανδρουλάκης κολυμπά σ’ αυτόν. Ο Σημίτης εμπέδωσε στους Έλληνες τον ευρωπαϊσμό, έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ, την προετοίμασε για τους Ολυμπιακούς αγώνες, ουσιαστικά έβαλε στην ΟΝΕ και την Κύπρο, ενώ δημιούργησε υψηλότατες προσδοκίες. Ο Ανδρουλάκης ήταν τόσα χρόνια ευρωβουλευτής, μα καλά καλά δεν έμαθε …αγγλικά! Η εποχή του Σημίτη αποτελεί πια αντικείμενο της ιστορίας, ανεξαρτήτως αν είναι νωπές ακόμη οι μνήμες ωραιοποίησης ή δαιμονοποίησης… Στον αντίποδα ο Ανδρουλάκης γράφει ιστορία με εμμονές και… υποκλοπές!
Δηλαδή, διηγώντας τα να κλαις…
