Η Κύπρος είναι πάντα εκεί για να μας θυμίζει ότι καμιά χώρα δεν εισβάλλει σε μια άλλη για να αποχωρήσει κάποια στιγμή. Το ίδιο κι η Κριμαία. Αυτό είναι θέσφατο. Όπως και το γεγονός ότι οι λαοί που δέχονται εισβολές, κατά κανόνα είναι πια μόνοι τους. Μπορεί στα διεθνή φόρα να «σφάζονται» παλικάρια, μπορεί να υπάρχουν καταδίκες στον ΟΗΕ, αλλά οι πολίτες είναι εκείνοι που χάνουν ζωές, αδέλφια, παιδιά και σε τελική ανάλυση την τακτοποιημένη ζωή τους. Τίποτα δεν είναι ίδιο πια…
Τα σκέφτομαι αυτά με αφορμή την μεγάλη κρίση ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία στην Ουκρανία. Μια κρίση που θυμίζει εποχές ψυχρού πολέμου. Ίσως και τον τυχοδιωκτισμό των Σοβιετικών, το 1962, με την μεταφορά πυραύλων τους στην Κούβα, ως απάντηση στην επίσης τυχοδιωκτική εισβολή των Αμερικανών στον κόλπο των Χοίρων.
Σήμερα η Ρωσία του Πούτιν επιθυμεί να χαλιναγωγεί την γειτονική της Ουκρανία κι ουσιαστικά δεν της επιτρέπει να αποφασίσει την ένταξή της στη Δύση. Απειλεί με εισβολή και πόλεμο. Όπως έγινε με την προσάρτηση της Κριμαίας από την ίδια χώρα. Πειρατικά! Η Ρωσία ισχυρίζεται ότι το κάνει για την άμυνά της, αφού αν η Ουκρανία εισέλθει στους οργανισμούς της Δύσης (ΕΕ ή ΝΑΤΟ) ο Πούτιν ισχυρίζεται ότι η χώρα του θα είναι ευάλωτη αμυντικά και θα κινδυνεύει. Άλλωστε, πάντα η Ρωσία θεωρούσε ότι οι παλιοί δορυφόροι της στη σοβιετική δικτατορία θα πρέπει να είναι υποτελείς και να πορεύονται με φόβους κι εξαρτημένοι. Κι όσο αυτές οι χώρες προοδεύουν και ανεξαρτητοποιούνται πλήρως εντασσόμενες στις δομές της Δύσης, όσο οι λαοί τους απεχθάνονται οτιδήποτε τους θυμίζει τη Σοβιετία, τόσο οι Ρώσοι χάνουν τη μπάλα. Κι εκβιάζουν τη Δύση με πόλεμο ή και «πόλεμο» με την ενέργεια.
Για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: Οι Ρώσοι θέλουν δίπλα τους μια ζώνη «φινλανδοποίησης» στην οποία κανένας δεν έχει δικαίωμα να αποφασίσει με ποιους θα συμμαχεί. Ήδη ο Πούτιν έχει καταστήσει υποχείριο τον «δικτάτορα» της Λευκορωσίας ενώ η Γεωργία βιώνει χαρακτηριστικά τα αποτελέσματα της απάθειας των ηγετών της. Το ίδιο απαιτεί και από την Ουκρανία. Η οποία όμως ΔΕΝ θέλει εξ ου και στα σύνορά της έχουν συγκεντρωθεί χιλιάδες Ρώσοι με υπερσύγχρονα όπλα.
Από την άλλη πλευρά είναι η Δύση, κυρίως οι ΗΠΑ. Έχει ξεκινήσει λοιπόν εδώ και καιρό ένας αέναος διπλωματικός μαραθώνιος, ενώ οι Αμερικανοί μέχρι χθες που ο Πούτιν απέσυρε μέρος των δυνάμεών του από τα Ουκρανικά σύνορα, έδιναν τη σημερινή ημέρα (Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου) ως πιθανή ημέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Χωρίς να μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα φέρει χρόνος, απλά αναφέρουμε ότι κι από πλευράς ΗΠΑ (Μπάιντεν) παίζεται παιγνίδι. Κυρίως στο εσωτερικό τους, όπου έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό ότι με τον πρόεδρο Τραμπ θα έκανε περιπάτους ο Πούτιν. Αυτό διευκολύνει και την άνοδο της δημοφιλίας του Μπάιντεν, που εσχάτως είχε πέσει σε επίπεδα… Τζίμη Κάρτερ (πάρε … ένα φυστίκι)…
Είναι και κάτι ακόμη: Ο Πούτιν, χωρίς να το καταλάβει κατάφερε να προσδώσει πάλι κύρος στις ΗΠΑ, κυρίως όμως να ενώσει τη Δύση. Μπορεί η ΕΕ να είναι αμήχανη, συνάμα κι αδύναμη να επιβάλει οτιδήποτε δίπλα στα σύνορά της, μπορεί να εξαρτάται στρατιωτικά από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αλλά όλο και πιο δυνατές φωνές στο εσωτερικό της συνειδητοποιούν ότι δεν μπορεί να πορεύεται χωρίς τις δικές –στρατιωτικές κυρίως- δυνάμεις. Τόσο σε επίπεδο συμβατικών δυνάμεων, όσο και υβριδικών. Ο Μακρόν το έχει συνειδητοποιήσει πλήρως αυτό. Η ευρωπαϊκή ενδοσκόπηση συνεπώς δεν μπορεί και δεν πρέπει ν’ αργήσει. Κυρίως δε να ασφαλίσει την ενεργειακή της αυτάρκεια με νέες οδεύσεις και ταυτοχρόνως να ξεπεράσει τον κατακερματισμό της.
Κάτι τελευταίο που αφορά τα καθ’ ημάς. Σκέφτομαι ότι αν οι ΗΠΑ είχαν συγκεντρώσει στρατό και απειλούσαν με πόλεμο κάποια χώρα στη Νότια Αμερική, η πλατεία Συντάγματος, η Πανεπιστημίου, η Σταδίου και η Βασιλίσσης Σοφίας θα είχαν λεηλατηθεί από τα αγανακτισμένη στίφη της Αριστεράς που θα διαδήλωναν υπέρ της αυτοδιάθεσης των λαών…
