Στη χώρα μας και στην πορεία των δεκαετιών, έχουμε το πρωτοφανές και οξύμωρο γεγονός, ότι οι ηττημένοι της ιστορίας διαθέτουν σχετική πλειοψηφία στην κοινωνία και ταυτοχρόνως έχουν πείσει σημαντικό αριθμό πολιτών ότι αποτελούν προοδευτική δύναμη. Μιλώ για την Αριστερά, κομμουνιστική ή μη.
Ναι, είναι ηττημένη διεθνώς η Αριστερά. Η κατάρρευση της δικτατορίας του προλεταριάτου (την οποία ακόμη οι εγχώριοι οπαδοί της θεωρούν… δημοκρατία) και του κομμουνισμού, προφανώς δεν έχει φτάσει ακόμη ως είδηση στα ώτα και στα μυαλά των ημετέρων δυνάμεων του «κόκκινου φασισμού». Ομοίως και παρά την ήττα τους στον εμφύλιο που οι ίδιοι προκάλεσαν όταν θέλησαν δια της βίας να εντάξουν την Ελλάδα στον… κομμουνιστικό παράδεισο, εξακολουθούν να μας μιλούν με θράσος για τον… δημοκρατικό στρατό και τα ανδραγαθήματα του σφαγέα Βελουχιώτη…
Ναι, η Αριστερά αποτελεί φαινομενικά μειοψηφία στις κάλπες. Μα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αν συνυπολογιστούν/ αθροιστούν οι δυνάμεις της στο εκλογικό αποτέλεσμα θα δούμε ότι συχνά υπερβαίνουν κατά 2-5 μονάδες το 50%!!! Στο δε περιβόητο δημοψήφισμα του 2015, το ποσοστό των Ελλήνων πουν συντάχθηκε με τα κελεύσματα της Αριστεράς, έφτασε στο 60%! Κι αν αυτό δεν αποτελεί την απόλυτη παραλογία, τότε τι στα κομμάτια είναι παράλογο;
Η οπισθοδρομική Αριστερά λοιπόν, δεν χάνει την ευκαιρία να προβάλλει μια ιδεολογία που εδώ και δυο αιώνες δεν ανανεώθηκε, ενώ κατέρρευσε όπου εφαρμόστηκε με δάκρυα και αίμα. Μιλάμε για έναν πολιτικοϊδεολογικό πατριωτισμό στηριγμένο σε αυταπάτη και ουτοπία!
Γιατί τα θυμήθηκα αυτά; Επειδή την προηγούμενη εβδομάδα ήταν η επέτειος του θανάτου του Λένιν. Ήταν και του Κωνσταντίνου Καραμανλή. 22 Απριλίου έφυγε ο πρώτος, 23 Απριλίου ο δεύτερος.
Μαντέψτε λοιπόν, ποιον θυμήθηκαν τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ και σε ποιον έκαναν αναφορές! «Σεντόνια» οι αναφορές στον άνθρωπο που αποτελεί «άγιο δισκοπότηρο» του κομμουνισμού παρά τις … εκκαθαρίσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, μηδαμινή αναφορά στον αστό ηγέτη, την κορυφαία πολιτική φυσιογνωμία της μεταπολεμικής Ελλάδας, με τρία κορυφαία επιτεύγματα για τη χώρα του: Την κορυφαία οικονομική ανάπτυξη του κόσμου για την Ελλάδα στην πρώτη του πρωθυπουργία (1955 -1963), την αναίμακτη αποκατάσταση της Δημοκρατίας (1974) και την ένταξη της χώρας στον στενό πυρήνα της Ευρώπης. Κινήσεις άκρως ριζοσπαστικές!
Η μεταχείριση λοιπόν του Λένιν και του Καραμανλή στη χώρα μας από τα ΜΜΕ αλλά και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, καταδεικνύει τους συσχετισμούς και την προσεκτική διείσδυση της Αριστεράς σε καίριους τομείς της κοινωνίας. Και τον παράλογο ιδεολογικό πατριωτισμό…
Τι κάνουν οι αστοί; Τίποτα! Απολύτως τίποτα. Από τα χρόνια του ίδιου του Κωνσταντίνου Καραμανλή παρέδωσαν την ιδεολογική ηγεμονία στην Αριστερά, κομμουνιστική ή με οιονδήποτε άλλο μανδύα. Επέδειξαν ανεπίτρεπτη ανοχή στην προπαγάνδα του κάθε… αγράμματου καπετάνιου που εμφανιζόταν …θύμα του… ιμπεριαλισμού, όταν ο ίδιος είχε ένα σωρό … ανδραγαθήματα εις βάρος της πατρίδας και των ανθρώπων, κυρίως, της υπαίθρου.
Η αλήθεια είναι ότι η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έδωσε την ευκαιρία ανάδειξης νέων στελεχών με μόρφωση, γνώση, ιδεολογική κατάρτιση. Έτσι οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις είναι πλέον πιο συχνές κι ο αστικός χώρος δεν είναι ανοχύρωτος στην προπαγάνδα της ξεπερασμένης Αριστεράς.
Είναι σαφές και πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι ιδεολογικές μάχες απαιτούν συνεχή εγρήγορση. Πολύ περισσότερο όταν απέναντι υπάρχουν ανελεύθερες ιδεολογίες που έχουν ιδιαίτερη ευκολία στη διαστρέβλωση των γεγονότων και της αλήθειας. Με ωραία λόγια, οράματα και φυσικά την ανοχή που τους επιδεικνύει η αστική/φιλελεύθερη δημοκρατία.
Νομίζω, ότι εμείς οι αστοί, οφείλουμε ν’ αναδεικνύουμε τις μεγάλες προσωπικότητες που «σημάδεψαν» την πολιτική διαδρομή της χώρας. Από τον Καποδίστρια, τον Χαρίλαο Τρικούπη, τον Γεώργιο Θεοτόκη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, έως τον Πλαστήρα, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Γεώργιο Ράλλη, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, τον Αντώνη Τρίτση, τον Αναστάσιο Πεπονή, τον Κωστή Στεφανόπουλο, τον Αλέκο Παναγούλη, μέχρι ακόμη ακόμη και τον αμφιλεγόμενο Γεώργιο Παπανδρέου.
Νομίζω ότι η Νέα Δημοκρατία, το κατ’ εξοχήν αστικό κόμμα του τόπου, το μόνο με κοινωνική και πολιτική συνοχή, οφείλει να προσεγγίσει την ιστορία του τόπου με νηφαλιότητα και ν’ αναδεικνύει συστηματικά τις κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες που έκτισαν στην Ελλάδα όταν η Αριστερά τη γκρέμιζε…
Νομίζω ότι η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου διαθέτει πλέον τα εχέγγυα ν’ αποτρέπει τον εθνομηδενισμό και ν’ απαντά παντοιοτρόπως στη προβολή καταδικασμένων ιστορικά αντιλήψεων, ιδεοληψιών και ουτοπιών. Χωρίς φανατισμούς και προκαταλήψεις, παρά μόνο με πολιτισμένες αντιπαραθέσεις και γνώμονα την αλήθεια…
