Πριν από πολλές δεκαετίες, καταμεσής της δικτατορίας αλλά και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, υπήρχε ένα κόμμα που παρ’ ότι στον τίτλο του είχε κομμουνιστικό όνομα, διαφοροποιούνταν από τους ορθόδοξους σταλινιστές από ένα επίθετο. ΚΚΕ εσωτερικού!
Παρά την κομμουνιστική προέλευσή του, υποστήριζε τη συνεργασία των δημοκρατικών κομμάτων (κυρίως αναφορικά με τους θεσμούς). Φυσικά και μόνο ο προσδιορισμός του κομμουνισμού δεν μπορούσε να πείσει για τη δημοκρατικότητά του, αλλά είχε ισχυρά εχέγγυα προσωπικότητες όπως ο Ηλίας Ηλιού, ο Λεωνίδας Κύρκος. Η εκλογική του απήχησε ήταν μικρή και κάποια στιγμή σκόρπισε προς το ΠαΣοΚ (κυρίως στην εποχή του Σημίτη) και τον Συνασπισμό. Βλέπετε, η ρητορική οξύτητα του Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και ο έρπων λαϊκισμός δεν άφηναν οξυγόνο σε σχετικά μετριοπαθείς φωνές.
Αργότερα, μια αντίστοιχη περίπτωση πολιτικής/κομματικής μετριοπάθειας, έντονης μεταρρυθμιστικής λογικής και κυνηγού της πολιτικής «μούχλας» ήταν το «Ποτάμι». Σε περιβάλλον με κρεμάλες και ικριώματα που έστηνε η Αριστερά με την ψεκασμένη Δεξιά και θεσιθήρες της, αποτελούσε όαση λογικής. Εγχείρημα θνησιγενές (και από λάθη του αρχηγού του, Σταύρου Θεοδωράκη), το «Ποτάμι» στέρεψε. Κι όσο κι αν είναι περίεργο (αφού ο αρχηγός του βρισκόταν πιο κοντά στο ΠαΣοΚ και διεκδίκησε την ηγεσία του), τα στελέχη του αποτέλεσαν την πιο ισχυρή πρώτη ύλη που στήριξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην πορεία του προς την ηγεσία της ΝΔ κι αργότερα προς την πρωθυπουργία.
Αντίστοιχα χαρακτηριστικά είχαν και κόμματα όπως το ΚΟΔΗΣΟ, η μεταπολιτευτική «Ένωση Κέντρου», η ΔΗΑΝΑ, η και η ΔΡΑΣΗ του Στέφανου Μάνου.
Τι δείχνουν αυτά τα δεδομένα και δη στην αρχή και στο τέλος της μεταπολίτευσης; Ότι στη χώρα μας η πόλωση κι η κομματοκρατία δεν επιτρέπουν ν’ ανθίσει η μετριοπάθεια κι η λογική. Οι αντιπαραθέσεις για ανούσια ζητήματα βρίσκονται στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας κι η ουσία της πολιτικής πάει περίπατο. Με αποτέλεσμα να ζουν και να βασιλεύουν οι παθογένειες, αυτά τα τεράστια καρκινώματα του τόπου. Κι όλες οι κυβερνήσεις στάθηκαν ανίκανες να τα αντιμετωπίσουν και να σχεδιάσουν το μέλλον. Αρχικά το ΠαΣοΚ σπατάλησε τα περίφημα πακέτα της Ευρώπης σε… προσλήψεις «πρασινοφρουρών» κι ασυδοσία του δημοσίου και των συνδικαλιστών (με μικρό διάλειμμα την εποχή Σημίτη) κι αργότερα η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή και του Προκόπη Παυλόπουλου (που σήμερα κουνάνε το δάκτυλο) έβαλαν την ταφόπετρα της χρεοκοπίας. Η δε Αριστερά του Τσίπρα, αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα της πόλωσης και της ανικανότητας.
Όποιος παρατηρήσει με προσοχή τις ανθρωπογεωγραφίες των κομμάτων, θα διαπιστώσει ότι από αυτές εκλείπει παντελώς η παραγωγική Ελλάδα. Η Ελλάδα που σχεδιάζει, υλοποιεί, παράγει και βλέπει το μέλλον.
Η ουσία είναι ότι η χρεοκοπία δεν μας άλλαξε μυαλά. Ούτε στους πολιτικούς, ούτε στα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Τη στιγμή που η χώρα διαθέτει έναν πρωθυπουργό που μπορεί να την πάει με σύνεση πολλά βήματα μπροστά, αναλισκόμαστε πάλι στην ένταση, στην πόλωση, στην ανάμειξη ισχυρών επιχειρηματιών και της διαπλοκής στην επιχειρούμενη πτώση του. Με παλιά υλικά από κατεδαφισμένα «τζάκια».
Πάρτε παράδειγμα και το ΠαΣοΚ που βρίσκεται σε διαδικασία εκλογής προέδρου. Όλοι, μα όλοι μιλάνε λες και βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’80, άντε του ’90. Χωρίς λογική, χωρίς στρατηγική για το μέλλον, χωρίς γνώση του σήμερα και τεράστια απόσταση από την κοινωνία, που έχει φύγει εκατοντάδες χιλιόμετρα μπροστά. Τη δε μοναδική φωνή πολιτικής μετριοπάθειας, την Άννα Διαμαντοπούλου, που εγγυάται «κυβερνησιμότητα» και λογική, την βλέπουμε να «ασθμαίνει» και να βλέπει (δημοσκοπικά) την πλάτη της μετριότητας και του πολιτικού αριβισμού.
Δεν φταίει ο στραβός γιαλός, έτσι;
