Το ζήτημα είναι σαφές. Όλοι όσοι αποβιβάζονται στην Κρήτη, το κάνουν λαθραία, χωρίς χαρτιά κι ουσιαστικά δια της βίας. Βία είναι να κάνεις κάτι, όταν γνωρίζεις ότι ο απέναντί σου δεν μπορεί να αντιδράσει. Υπό αυτή την έννοια, τα μέτρα της κυβέρνησης με τις κλειστές δομές, κινούνται σε σωστή κατεύθυνση. Κι ας κραυγάζει στη Βουλή και στα social media η ημέτερη Αριστερά με την ιδιότυπη ηθικοπλαστική λογική. Κι ας σκούζουν οι δικαιωματιστές από τα αντίσκηνά τους και τις στάσεις γιόγκα στη Φολέγανδρο, την Αντίπαρο ή τη Γαύδο. Κι ας θυμούνται πολλοί ότι τα ίδια έκαναν -ακόμη και στο Ευρωκοινοβούλιο- τότε με τη… μικρή Μαρία που…πέθανε στον Έβρο και τελικά αποδείχτηκε ότι…δεν υπήρχε!
Επιπλέον, είναι σαφές ότι η κοινή γνώμη έχει αποδεχτεί την αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής του Μητσοτάκη και ζητά την ενεργοποίησή της, όπως το 2020 στον Έβρο. Μέχρι που εμφανίστηκε στη σκηνή ως υπουργός Μετανάστευσης ο Θάνος Πλεύρης. Κι άρχισε ορυμαγδός δηλώσεων, που περισσότερο θυμίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ του 2015, παρά ένα στέλεχος κεντροδεξιού κόμματος του ευρωπαϊκού χώρου.
Η φρασεολογία που υιοθέτησε ο Πλεύρης, ξεπερνά κάθε λογική διαχείρισης. Μιλώντας στον ΣΚΑΪ, δήλωσε ότι πρέπει να επανεξεταστεί « το μενού στις δομές», επειδή «δεν γίνεται κάποιος να κάνει αίτηση ασύλου, να κάθεται, να τρώει, να πίνει, να επιδοτείται».
Μιλάμε για ανοησία. Πώς δεν είπε, ότι θα τους δίνουν μόνο χοιρινό, ούτως ώστε να λιμοκτονήσουν και να …διευκολύνουν το έργο του; Εκτός αν πιστεύει ότι αν μάθουν οι χιλιάδες που περιμένουν να περάσουν στη χώρα μας, ότι αν δεν έχει…κρουασάν το πρωινό, θα κάνουν πίσω…
Για να είμαστε απολύτως δίκαιοι, η ρητορική Πλεύρη αγγίζει τους θορυβώδεις, λαϊκίστικους κύκλους της alt-right. Όμως, υπονομεύει την εικόνα σταθερότητας και νηφαλιότητας του Μητσοτάκη, που δίνει έμφαση στην αποτελεσματικότητα και όχι στον φραστικό βερμπαλισμό.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ήδη από το 2020, απέφευγε επιμελώς την ακρότητα – ακόμα και όταν είχε κάθε λόγο, πολιτικά, να υιοθετήσει πιο σκληρές εκφράσεις. Ο Πλεύρης, αντιθέτως, δεν διδάχθηκε ούτε από το παράδειγμα του αρχηγού του, ούτε από την ιστορική σοφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που έλεγε ότι «στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται».
Το να μειώνεις την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στο επίπεδο του φαγητού, να κρίνεις το επίπεδο «απειλής» ενός αιτούντος άσυλο από το πόσες φορές την εβδομάδα του σερβίρεται ψάρι, δεν είναι πολιτική. Είναι ανοησία. Είναι μια πολιτική χυδαιότητα, άνευ ουσίας και στόχου. Εκτός κι αν στόχος είναι να «ταϊστεί» το εσωτερικό ακροατήριο μιας ακροδεξιάς κουλτούρας, που δεν χορταίνει ποτέ.
Το βέβαιο είναι, ότι σε μια εποχή που η χώρα παλεύει να διαχειριστεί το νέο μεγάλο πρόβλημα που προέκυψε, το μεταναστευτικό, δεν μπορεί να υπάρχουν λογικές που διαλύουν τον πυρήνα των αξιών της. Είναι άλλο πράγμα να σχεδιάζεις τα κλειστά κέντρα, είναι άλλο πράγμα να λέει η κοινωνία για μεταφορά των λαθρομεταναστών σε ακατοίκητα νησιά του Αιγαίου κι άλλο να λες ότι θα τους κάνεις… νταντά αλλάζοντας το φαγητό τους.
Ας σοβαρευτεί ο υπουργός Μετανάστευσης κι ας του πει κάποιος ότι η δημαγωγία είναι σαν το κακομαγειρεμένο φαγητό. Στο τέλος ξινίζει.
