Τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων στο Ρίο τα ξημερώματα κι ασφαλώς το μυαλό όλων επιστρέφει στη λάμψη του 2004, όταν η Ελλάδα έγινε η μοναδική μικρή χώρα του πλανήτη που διοργάνωσε τους αγώνες και μάλιστα με εξαιρετική επιτυχία. Κι έζησε ένα όνειρο και μια περίοδο ευφορίας και ανάτασης της κοινωνίας.
Όσοι ζούσαμε, τότε, εκ των έσω αυτό το τεράστιας εμβέλειας γεγονός, τρίβαμε τα μάτια μας από την εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, από το χαμόγελο των χιλιάδων εθελοντών, από τον σεβασμό που επεδείκνυε η κοινωνία στα μέτρα που λαμβάνονταν (ασφαλείας, λωρίδες κυκλοφορίας Ολυμπιακών αποστολών και δημοσιογράφων, συμπεριφορές στα στάδια κλπ). Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, νιώθαμε όλοι πολίτες της Ευρώπης. Δυστυχώς αυτά κράτησαν μόνο δυο –τρεις εβδομάδες. Μετά επανήλθαμε στη μιζέρια, στην εσωστρέφεια, στην καταγγελτική πολιτική, στις φαύλες πολιτικές ενός βαθιά ανατολίτικου κράτους και μόνοι μας απομειώσαμε τα όποια οφέλη των αγώνων για τη χώρα.
Κι όχι μόνο αυτά. Ενώ στην Ελλάδα έγινε πραγματικό… πανηγύρι με τα έργα των αγώνων και τις τεράστιες και πανέμορφες (πλην αχρείαστες )εγκαταστάσεις που δημιουργήθηκαν, αυτές κατάντησαν σήμερα χώροι φιλοξενίας προσφύγων και λαθρομεταναστών ή έγιναν αχρησιμοποίητα κουφάρια… Ούτε αυτούς τους χώρους δεν μπορέσαμε να αξιοποιήσουμε…
Δώδεκα χρόνια μετά, η Ελλάδα διάγει τη χειρότερη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της, μια περίοδο που μόνο με την αντίστοιχη της μικρασιατικής καταστροφής μπορεί να συγκριθεί.
Η Ελλάδα, οι πολιτικοί της (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που έκρουαν τον κώδωνα της καταστροφής), η κοινωνία της, τα ΜΜΕ, δεν κατάλαβαν ποτέ ότι στηριζόταν στα δανεικά και ζούσε υπεράνω των δυνατοτήτων της. Με απλά λόγια, έμπαινε μέσα πολλά δις ευρώ κάθε χρόνο.
Μοιραία ήρθε η πτώχευση. Τα μνημόνια. Οι 1,5 εκατομμύρια άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, οι χιλιάδες κλειστές επιχειρήσεις, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η φυγή χιλιάδων νέων και σπουδασμένων ανθρώπων στο εξωτερικό προς αναζήτηση καλύτερης τύχης.
Κι εκεί που με θυσίες της κοινωνίας είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται φως στη άκρη του τούνελ, η καταστροφική επιλογή μερίδας του εκλογικού σώματος με την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ των ουτοπιών και των αυταπατών (κατά ομολογία του πρωθυπουργού), μας έφερε και πάλι στο κατώφλι της καταστροφής. Βρεθήκαμε σχεδόν και με τα δυο πόδια εκτός Ευρωζώνης, οι τράπεζες έκλεισαν, χιλιάδες επιχειρήσεις μετανάστευσαν ή έβαλαν λουκέτα, η ανεργία αυξήθηκε, οι συντάξεις μειώθηκαν παρά τις περί αντιθέτου υποσχέσεις, ενώ ήδη χιλιάδες συνέλληνες κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους. Χώρια που κανένα μνημόνιο δεν σκίστηκε, κανένας ΕΝΦΙΑ δεν καταργήθηκε…. Χώρια οι ροές χιλιάδων προσφύγων και λαθρομεταναστών, μετά τις ….μεγαλόψυχες προσκλήσεις υπουργών για να έρθουν να… λιαστούν στην Ομόνοια. Χώρια ο πρωτοφανής πολιτικός αμοραλισμός που διέπει τα δυο συγκυβερνώντα κόμματα…
Τώρα, εξ αιτίας των ανερμάτιστων πολιτικών των κυβερνώντων, βρίσκεται μπροστά μας η απειλή του περίφημου «κόφτη». Που θα ενεργοποιηθεί κατά τα φαινόμενα αφού τα δημοσιονομικά δεν πάνε καθόλου καλά, παρά τα περί αντιθέτου κυβερνητικά λεγόμενα.
Αυτός ο «κόφτης», λοιπόν, που έφερε η… διαπραγμάτευση του Τσίπρα, αυτός ο «κόφτης» που διαφημίστηκε κιόλας ως επιτυχία, αυτό το τερατούργημα που υποθήκευσε κυριολεκτικά τη χώρα, βρίσκεται προ των πυλών.
Τα έσοδα της χώρας τον Ιούλιο κατέρρευσαν. Η υπερφορολόγηση στην οποία κατέφυγε η κυβέρνηση της Αριστεράς γκρέμισε ότι στεκόταν ακόμη όρθιο. Κι οι συνέπειες έρχονται…
Στα πάντα… Από τις νέες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, μέχρι τις συνταξούλες…
Δώδεκα μόλις χρόνια μετά τη λάμψη του 2004, η Ελλάδα διάγει τη μαυρίλα της πραγματικότητας που δεν θέλησε να αντιληφθεί, επιμένοντας στη συντήρηση αυτού του φαύλου κράτους…
Δυστυχώς!
