Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να βρει κάποιος έναν φίλο Ανδρουλάκη. Δηλαδή, κάποιον που να εμπιστεύεται ή να αποδέχεται οτιδήποτε εκπορεύεται ή εκστομίζεται από τον Νίκο Ανδρουλάκη. Κι όποιος ισχυριστεί ότι εξελέγη στην ηγεσία του ΠαΣοΚ μόλις πριν από λίγο καιρό, μπορεί ν’ ακούσει ως αντίλογο, ότι τελικά βασίλεψε μεταξύ των μονόφθαλμων.
Πράγματι, αν εξαιρέσει κάποιος την Άννα Διαμαντοπούλου (η οποία όμως ήταν εκτός κομματικών δρώμενων πολλά χρόνια και ξεκινούσε από μειονεκτική θέση), οι Γερουλάνος και Δούκας, λέγανε και λένε ότι περίπου κι ο Ανδρουλάκης… Άλλωστε είναι πλέον ορατή η ιδεολογική και πολιτική ένδεια στο σολιαλδημοκραατικό στρατόπεδο, παγκοσμίως. Κι αυτό δεν είναι εύκολο να ξεπεραστεί αν στον συγκεκριμένο χώρο ΔΕΝ υπάρχει κάποια καταλυτική προσωπικότητα, ούτως ώστε να δημιουργηθούν αντισώματα στην πενία ιδεών και προσαρμογής στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Όσο περνά ο καιρός λοιπόν, παγιώνεται η αντίληψη ότι ο Ανδρουλάκης δεν μπορεί! Άνθρωπος με ιδεοληψίες, εμμονές και πολιτική σκέψη επαρχιακού αμφιθεάτρου, δεν μπορεί να κάνει το ΠαΣοΚ υπολογίσιμη δύναμη με προοπτική κυβερνησιμότητας. Έγινε αξιωματική αντιπολίτευση εξ αιτίας της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ και τελικά το μόνο που κατάφερε είναι να καταστήσει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και το μονοπρόσωπο κόμμα της, ισχυρότερο ή έστω δημοσκοπικά ισοδύναμο με το ΠαΣοΚ.
Ότι αποφάσισε του γύρισαν μπούμερανγκ. Κι αν περίμεναν κάποιοι ότι με την επανεκλογή του θα πήγαιναν καλύτερα τα πράγματα, συνειδητοποιούν σήμερα ότι πηγαίνουν χειρότερα. Οι αντιφάσεις, τα θολά μηνύματα κι οι γκάφες βρίσκονται καθημερινά στη σκηνή. Τα δε πρόσωπα που δείχνει να αναδεικνύει -από τον εκπρόσωπο Τύπου μέχρι εκείνους που αναλαμβάνουν διάφορους ρόλους κι αποστολές- διαθέτουν ελάχιστο ειδικό/πολιτικό βάρος. Όσο για κομματικά όργανα; Όποιος τα αναζητά μάλλον βρίσκεται στη σφαίρα του φαντασιακού.
Προχθές, σε μια συζήτηση με τον δημοσιογράφο Γιώργο Κουβαρά, έδωσε και πάλι θέμα στην καθημερινότητα: «Το δίλημμα Μητσοτάκης ή χάος είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι», είπε.
Έτσι είναι αν έτσι νομίζει. Άλλωστε, απαιτούνται τόνοι ισχυρής κρίσης για να κατανοήσει την πραγματικότητα. Όμως το ερώτημα δεν τίθεται έτσι όπως εκείνος το θέτει. Το ερώτημα δεν είναι αν είναι επικίνδυνο το δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος», αλλά αν είναι αληθές ή όχι.
Προφανώς λοιπόν, είναι αληθές αυτό το δίλημμα, αφού ο Μητσοτάκης απολαμβάνει σχεδόν τετραπλάσια αποδοχή από τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ.
Είναι και κάτι ακόμη: Από τη στιγμή που γύρισε στη χώρα από τη θητεία του ως ευρωβουλευτής, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν κάνει κάτι άλλο από το μιζεριάζει, να ασκεί πολιτικές με μισόλογα κι ενίοτε τοξικό/ακραίο λόγο με πεπαλαιωμένα υλικά κι έκδηλη αδυναμία να παρακολουθήσει την κοινωνία και τη νέα εποχή.
Το δε δίλημμα που εκείνος θεωρεί επικίνδυνο, το «Μητσοτάκης ή χάος», είναι σαφές ότι δεν μπορεί να το απαντήσει ή αντιμετωπίσει. Όχι μόνο επειδή αδυνατεί πολιτικά με τον ελάχιστα πειστικό λόγο του, αλλά κι επειδή αποτελεί αληθινό δίλημμα κι όχι κατασκεύασμα επικοινωνιακών επιτελείων.
Ας μη ξεχνάμε ότι, αν υπήρχε η δυνατότητα των πολιτών να επιλέξουν σοβαρά, υπεύθυνα και με ασφάλεια, ανάμεσα σε Μητσοτάκη ή Ανδρουλάκη, δεν θα υπήρχε το δίλημμα … «Μητσοτάκης ή χάος»…
