Από τα χρόνια του μακαρίτη Κωνσταντίνου Καραμανλή η Νέα Δημοκρατία –ειδικά μετά τις κρατικοποιήσεις των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης – ταυτίστηκε απολύτως με το κράτος. Με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται πως όταν ανέλαβε την ηγεσία της ο Ευάγγελος Αβέρωφ, η Νέα Δημοκρατία διαγκωνιζόταν με την κυβέρνηση Παπανδρέου αναφορικά με την ηγεμονία του κράτους. Σε κουλτούρα και πρακτικές έγινε ΠαΣοΚ!
Κάτι πήγε ν’ αλλάξει ο Μητσοτάκης την τριετία που έγινε πρωθυπουργός, προωθώντας αποκρατικοποιήσεις και παρεμβατικές για την οικονομία μεταρρυθμίσεις, αλλά ο κρατισμός και τα συμφέροντα της εποχής τον έστειλαν αδιάβαστο.
Έκτοτε, η Νέα Δημοκρατία ταυτίστηκε απολύτως με το κράτος, το κατέστησε επανειλημμένως λάφυρό της κι η κορύφωση ήταν με την πρωθυπουργία Κώστα Καραμανλή, όπου δρων ασύδοτος ο νυν πρόεδρος της Δημοκρατίας, γέμισε με στρατιές το δημόσιο.
Μ’ αυτή την πολιτική κουλτούρα μεγάλωσαν και βίωσαν εκατοντάδες επιφανή ή λιγότερο επιφανή στελέχη, μέλη και ψηφοφόροι της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κι υπό αυτή την έννοια, ουδόλως παράξενο πρέπει να μας φαίνεται το γεγονός ότι δυο στελέχη της, ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης κι η Κατερίνα Παπακώστα έθεσαν ζήτημα πολιτικής συναίνεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ! Ούτε είναι παράξενο ότι στην ίδια γραμμή μαζί τους βρέθηκαν κι οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ. Συνδικαλιστές του δημοσίου τομέα! Κι έπονται –σιωπώντας- ουκ ολίγοι ακόμη…
Δεν είναι παράξενο επειδή οι θύλακες του επάρατου κρατισμού είναι παρόντες και δίνουν μάχες οπισθοφυλακών απέναντι στις φιλελεύθερες θέσεις του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.
Αν δεν συντηρήσουν όλοι αυτοί τον πελατειακό τους κρατισμό, δεν έχουν καμιά ελπίδα ύπαρξης. Ταυτίζονται λοιπόν με τους κρατιστές της Αριστεράς, όπως έκαναν τόσα χρόνια.
Επιθυμούν τη συντήρηση παράλογων καταστάσεων και προνομίων που ΚΑΙ οι ίδιοι παραχώρησαν στο πελατειακό τους σύστημα.
Κι εχθρεύονται ότι θίγει τα κεκτημένα και την ίδια την ύπαρξή τους. Μισούν ότι ανοίγει το παιγνίδι της οικονομίας και του κράτους. Ταμπουρωμένοι πίσω από τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Λαϊκή Δεξιά», κρύβουν την συντήρηση και την πρόθεσή τους να μην αλλάξει το παραμικρό. Επαναστατούν κι έχουν ως ιδεολόγημα την γνωστή φράση… «άστο για πιο ύστερα» που διατυπωνόταν τα κυβερνητικά χρόνια του κόμματός τους πριν τη κρίση. Προστατεύουν την ακινησία κι όπως είναι ξεπερασμένοι πολιτικά, απλά νοσταλγούν τις ημέρες των διορισμών…
Εξ ου και επιθυμούν συναίνεση με τον ΣΥΡΙΖΑ! Τον ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί το μέγιστο και τελευταίο οχυρό του κρατισμού.
Αυτό το οχυρό που νιώθει πλέον απειλούμενο.
Όχι μόνο από την απηυδισμένη κοινωνία που καλείται με τους υπέρογκους φόρους να συντηρεί τον κρατισμό, αλλά κι από την φιλελεύθερη πολιτική κουλτούρα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.
Αυτό το οχυρό στο οποίο αμύνονται πολιτικοί μαζί με κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες που δεν επιθυμούν τον υγιή ανταγωνισμό αλλά δουλειές μέσω πολιτικών σχέσεων.
Αμύνονται όλοι αυτοί που δεν θέλουν να απελευθερωθούν τα επαγγέλματά τους από τον κρατικό προστατευτισμό, αμύνονται συντεχνίες του δημοσίου.
Άρα, Μεϊμαράκης κι οι λοιποί, κάθε άλλο παρά επιζητούν τη συναίνεση με τον ΣΥΡΙΖΑ για ν’ αναπτυχθεί η χώρα κι η οικονομία της.
Δεν ξέρει άραγε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί ανάπτυξη με Αριστερή κυβέρνηση;
Όταν ακόμη κι ένα μικρό παιδί γνωρίζει ότι η χώρα διαλύθηκε ακριβώς για να προστατευθεί το δημόσιο και να διαφυλαχθεί η κρατισμός, δεν μπορεί να μη το γνωρίζει ο επί δεκαετίες στο πολιτικό κουρμπέτι Μεϊμαράκης.
Συνεπώς, δεν τον αφορά το καλό του τόπου αλλά η συντήρηση της μούχλας…
Είναι τυχαίο ότι μαζί του συντάχθηκαν οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ;
Είναι τυχαίο ότι αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία ο πρόεδρος των ταξιτζήδων, όταν διατυπώθηκε η άποψη περί ανταγωνισμού;
Είναι τυχαίο ότι η ΔΑΚΕ των εκπαιδευτικών σχεδόν σκυλόβρισε την τομεάρχη Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, όταν εκείνη αναφέρθηκε σε εκπαιδευτικούς φαντάσματα;
Να κάνω μια πρόβλεψη; Όσο θα αυξάνεται το κοινωνικό ρεύμα εναντίον του κρατισμού, όσο θα μεγαλώνουν οι πιθανότητες να γίνει πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τις φιλελεύθερες θέσεις και πρόγραμμά του, τόσο θα ακούμε πιο πολλές φωνές του κρατισμού να βάζουν τρικλοποδιές.
Άλλωστε, τι να την κάνουν την εξουσία οι κρατιστές, χωρίς να έχουν φωνή και προνόμια;
Ζωντανοί νεκροί θα είναι…
Υπό αυτή την οπτική, συντάσσομαι απολύτως με την οπτική του Κυριάκου Μητσοτάκη που λέει ότι όσοι δεν συνειδητοποιούν τι συμβαίνει στην κοινωνία θα μείνουν πίσω…
Αυτός ο τόπος δεν έχει άλλον δρόμο από το να γίνει κανονικός και να συμμετέχει χωρίς βαρίδια στα δρώμενα του πλανήτη.
Κι η κοινωνία που ψήφισε στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας, αυτό επέλεξε.
Δεν ψήφισε ξεπερασμένες κι αρρωστημένες νοοτροπίες, αλλά την κοινή λογική για να βγει ο τόπος από τον χορό των καταραμένων…
