Αφορμή αυτού του άρθρου αποτελεί η είδηση ότι ο Ερντογάν προτίθεται να προχωρήσει στην παραγγελία μέχρι και εκατό υπερσύγχρονων μαχητικών αεροπλάνων (F 35), με τα οποία θα ανατραπεί πλήρως η ισορροπία και οι συσχετισμοί. Όχι μόνο στο Αιγαίο αλλά και σε όλη την περιοχή.
Όπου και να στρέψει κάποιος το βλέμμα του στην γειτονιά της Ελλάδας, θα δει ότι ο εξ Ανατολών γείτονας είναι τσακωμένος και απειλεί τους πάντες και τα πάντα.
Με τον Ιράκ βρίσκεται στα όρια πολέμου. Με τη Συρία ουσιαστικά πολεμά. Στην Κύπρο κατέχει μεγάλο μέρος του νησιού με τον στρατό του. Το Ισραήλ και την Αίγυπτο τους απειλεί συστηματικά. Κι εμάς μας απειλεί ότι θα ακυρώσει τη συνθήκη της Λωζάνης και …θεωρεί δικά του τα νησιά του Αιγαίου, τη Θράκη, ακόμη και τη Θεσσαλονίκη.
Με τη δε Ρωσία, η τελευταία βελτίωση των σχέσεων της Τουρκίας αποτελεί μια καθαρά καιροσκοπική πράξη που δεν μπορεί να έχει διάρκεια.
Ο φαντασμένος οπορτουνιστής Ερντογάν είναι η αιτία.
Που απειλεί την ειρήνη στην περιοχή, εκτοξεύει απειλές εναντίον χωρών, εναντίον διεθνών οργανισμών, διακυβεύει την ισορροπία σε Δύση και Ανατολή.
Ο Ερντογάν έχει χάσει κάθε όριο υπευθυνότητας και διολισθαίνει σε επικίνδυνες ατραπούς.
Κι όχι μόνο για όλη την περιοχή. Και για την ίδια τη χώρα του. Φυλακίζει διανοουμένους, δημοσιογράφους, όποιους τολμούν και του ασκούν κριτική. Πνίγει τις φωνές των κεμαλικών κοσμικών, δολοφονεί Κούρδους. Κάνει ότι γουστάρει. Με απύθμενο λαϊκισμό που ούτε ο ίδιος ελέγχει πια.
Όμως, για εκείνον τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα όσο φαίνονται.
Η τουρκική οικονομία βρίσκεται προ του μέγιστου κινδύνου ολικής έκρηξης.
Ο αυταρχισμός του Ερντογάν, οι φαντασιώσεις του για τη νέα υπό αυτόν οθωμανική αυτοκρατορία, η συνεχής καταπάτηση του κράτους δικαίου, η φαυλότητα και η συνεχής πολιτική ένταση και αναταραχή, δημιουργεί συνεχείς αποεπενδύσεις. Ή και προβληματισμούς για όσους σκέφτονται να επενδύσουν εκεί.
Το πρόβλημα του φαντασμένου Ερντογάν δεν ανήκει πια στη σφαίρα της φαντασίας.
Κι όλη η Δύση δεν μπορεί πλέον να παραμένει παθητικός παρατηρητής. Τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και οι ΗΠΑ οφείλουν από κοινού να χαράξουν και να παράξουν πολιτικές που θα τον αντιμετωπίσουν. Κι οι πρώτες και ίσως μοναδικές πολιτικές συνέπειες που μπορεί να καταλάβει αυτός ο φανατικός διώκτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι οι οικονομικές. Μπορεί όμως η Δύση να παρέμβει όταν κορυφαίες ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες έχουν επί 15 χρόνια επενδύσει στην Τουρκία και συνετέλεσαν στην αλματώδη ανάπτυξη της οικονομίας της.
Ίδωμεν. Προς το παρόν, η Βαγδάτη τον απειλεί με ανοικτό πόλεμο…
