Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην γραφή –συγγραφή της ιστορίας του κάθε τόπου, επιτρέπεται εν πολλοίς και το αφήγημα και η τεχνηέντως εξύψωση χαρακτηριστικών στιγμών που ανεβάζουν το φρόνημα, μα και η αποσιώπηση κακών στιγμών στο διάβα του χρόνου.
Όλα τα κράτη, πολύ περισσότερο τα Βαλκανικά, έφτιαξαν ιστορία «μαγειρεμένη» με μεγάλους ή μικρότερους μύθους, με σκοπό να δημιουργήσουν εθνική συνείδηση.
Όμως από αυτό το σημείο, μέχρι να φτιάχνουμε ιστορία εθνικής και θρησκευτικής προπαγάνδας, η απόσταση είναι μεγάλη.
Τα σκεφτόμουν αυτά και πολλά παρόμοια με αφορμή τον εορτασμό του ξεσηκωμού των Ελλήνων απέναντι στους Τούρκους.
Τι κάναμε εμείς;
Πήραμε μια ημερομηνία που είχε ΜΟΝΟ θρησκευτική σημασία (25η Μαρτίου) και την καταστήσαμε …εθνική γιορτή.
Από πουθενά δεν προκύπτει ιστορικά ότι η επανάσταση ξέσπασε στην Αγία Λαύρα στις 25 Μαρτίου. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι το λάβαρο της επανάστασης το σήκωσε ο Γερμανός των Παλιών Πατρών. Άλλωστε, ο ίδιος στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι εκείνη την ημέρα βρισκόταν στη Βοστίτσα (σημερινό Αίγιο), δηλαδή σχεδόν εκατό χιλιόμετρα μακριά.
Γιατί δημιουργήθηκε λοιπόν ο μύθος που ακόμη και σήμερα γιορτάζουμε και τιμούμε;
Μα, για τον απλούστατο λόγο ότι έπρεπε να βρει θέση στην ελληνική ιστορία ΚΑΙ η απούσα μέχρι τότε εκκλησία. Και να συμπορευθούν τα δήθεν ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, τα οποία ουσιαστικά ποτέ δεν συμπορεύθηκαν όλα τα χρόνια του Βυζαντίου και της υποδούλωσης.
Άλλωστε, είμαστε ίσως το μοναδικό κράτος που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση ή την ανεξαρτησία του, αλλά μια επανάσταση που ουσιαστικά δεν έγινε μαζικά και μια συγκεκριμένη ημέρα, αλλά η φλόγα της μεταδιδόταν από πόλη σε πόλη και χωριό σε χωρίο σταδιακά. Πρώτα στην Καλαμάτα, την άλλη μέρα στην Πάτρα, στην Κόρινθο, στο Άργος, στο Ναύπλιο και πάει λέγοντας…
Κάντε μια ερώτηση στον διπλανό, στον φίλο, στη φίλη σας, στις συναναστροφές σας:
Πότε ιδρύθηκε το νεοελληνικό κράτος;
Μην απορήσετε αν δεν σας απαντήσει κανένας. Μη ξενιστείτε αν δείτε απορία να σχηματίζετε στα πρόσωπα απέναντί σας. Όλα είναι ταυτισμένα με την ψεύτικη 25η Μαρτίου!
Κι όμως, η Ελλάδα ή έστω η Πελοπόννησος κι η Στερεά (όλη η υπόλοιπη σημερινή Ελλάδα ελευθερώθηκε μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο) ουσιαστικά ελευθερώθηκαν την 20η Οκτωβρίου 1827, μετά την ναυμαχία του Ναβαρίνου. Όπου οι τρεις προστάτιδες δυνάμεις βύθισαν και διέλυσαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο κι αυτό ήταν η απαρχή της αυτονομίας του Έθνους και της αποκοπής του από την Οθωμανική αυτοκρατορία.
Μα αυτή η ημερομηνία δεν είχε μέσα …θρησκεία. Ούτε θα μπορούσε να χωθεί σ’ αυτή τεχνηέντως…
Άρα, απορρίφθηκε.
Η 3η Φεβρουαρίου 1830, που επίσης θα έπρεπε να γιορτάζεται από Έθνος και κράτος, είναι η ημέρα της υπογραφής του πρωτοκόλλου ανεξαρτησίας!
«Η Ελλάς θέλει σχηματίσει εν Κράτος ανεξάρτητον και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια, πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά, τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν», αναφέρει το άρθρο του Πρωτοκόλλου, το οποίο υπέγραψαν Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία στο Λονδίνο.
Μα ούτε εδώ μπορούσε να υπεισέρθει η εκκλησία, άρα κι αυτή η ημερομηνία έπρεπε να πάει στα … ψιλά γράμματα της ιστορίας.
Κι όμως, χωρίς το Ναβαρίνο η Ελλάδα δεν θα είχε ελευθερωθεί.
Άλλωστε η λεγόμενη επανάσταση του 1821 είχε ουσιαστικά έπνεε τα λοίσθια, λόγω του θλιβερού εμφυλίου και των έριδων οπλαρχηγών με πολιτικούς και τούμπαλιν.
Αλλά εμείς δεν το γιορτάζουμε!
Αν το κάναμε ίσως να ήταν αλλιώς ακόμη κι η μετέπειτα πορεία του Έθνους.
Θα ξέραμε ότι η Ευρώπη (για τα δικά της φυσικά συμφέροντα) μας απελευθέρωσε, θα μαθαίναμε ότι η Ευρώπη διέσωσε τον ελληνικό πολιτισμό, θα αποφεύγαμε τους αχρείους πολιτικάντηδες Κωλέτηδες και τους αρχαιοκάπηλους – τοκογλύφους Μακρυγιάννηδες κι από τότε θα προσπαθούσαμε να γίνουμε κανονικό κράτος και να ξεπεράσουμε τα εθνικά μας συμπλέγματα που μας ακολουθούν από τότε…
