Κάθε μέρα που περνά γίνεται όλο και πιο σαφές ότι ο τόπος δεν μπορεί να πορεύεται άλλο με αυτή την καταστροφική κυβέρνηση.
Κι έχω την αίσθηση ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να έχει άλλο στις πλάτες του το βάρος των ανεύθυνων πολιτικών και πράξεών του.
Οι εκλογές είναι η μόνη του ελπίδα να βρει την ησυχία του και να ασχοληθεί με αυτό που γνωρίζει να κάνει καλά. Τη δημαγωγία και το πεζοδρόμιο, από την ασφάλεια της αντιπολίτευσης.
Οι δημοσκοπήσεις, όσο κι αν κάποιοι τις λοιδορούν εξ αιτίας των πολλών αποτυχημένων ευρημάτων τους, δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θ’ αργήσει να επανέλθει στο φυσικό του ποσοστό κι ο Αλέξης Τσίπρας να μετατραπεί σε περίγελο της κοινωνίας, ως παγκόσμιος πρωταθλητής στο «άθλημα» του ψέματος.
Ο κύκλος της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου κλείνει. Όπως κλείνει και της Αριστεράς.
Κι η Ελλάδα μπορεί αν ελπίζει ότι μέσω των εκλογών και μιας σοβαρής κυβέρνησης θα «αγοράσει» μια μικρή πιθανότητα να αποφύγει το «ατύχημα» και να προσπεράσει την καταστροφική τελευταία διετία.
Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Μόνο και μόνο η εικόνα του στις συναντήσεις με τον Ομπάμα αλλά και οι σπασμωδικές κινήσεις της κυβέρνησής του, το καταδεικνύουν.
Χθες, άρχισε να μοιράζει λεφτά. Λεφτά βγαλμένα από το αίμα μιας υπερφολογημένης κοινωνίας. Κι όταν το κράτος χρωστάει δισεκατομμύρια ευρώ στον ιδιωτικό τομέα, προς τον οποίο έχει κηρύξει στάση πληρωμών κι εκείνος δίνει φιλοδωρήματα στους συνταξιούχους που ο ίδιος ψαλίδισε τις συντάξεις τους και το ΕΚΑΣ, τότε… όλοι οι δρόμοι οδηγούν στις κάλπες.
Όταν έκανε κάτι αντίστοιχο ο Σαμαράς, τον Μάρτιο του 2014, ο Αλέξης Τσίπρας τον έβριζε και του έλεγε ότι κάνει «βαθιά ανήθικη πράξη».
Ιδού απόσπασμα ομιλίας του στη Βουλή:
«Το πλεόνασμά τους είναι σεσημασμένο για τους Έλληνες. Σ’ αυτό κρύβονται όλες οι αμαρτίες, όλες οι πληγές, όλη η σήψη, όλη η απάτη της σημερινής πολιτικής. Σ’ αυτό κρύβεται το δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων, η καταστροφή νοικοκυριών και επιχειρήσεων, οι λιποθυμίες παιδιών από ασιτία, τα εκατομμύρια των ανέργων, η ζωή εν τάφω στα νοσοκομεία, στα ψυχιατρεία και στα άσυλα ανιάτων, οι παγωμένες νύχτες και οι πεινασμένες μέρες χιλιάδων και χιλιάδων συνταξιούχων».
Όμως, μ’ αυτές τις παροχές, δεν αλλάζει ο ρους της ζωής. Δεν σώζεται ο Τσίπρας.
Όπως δεν σώθηκε ο Γεώργιος Ράλλης το 1981, που μοίραζε τις επιταγές της τότε ΕΟΚ.
Όπως δεν σώθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου, που φώναζε από τα μπαλκόνια «Τσοβόλα δώστα όλα».
Όπως δεν σώθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου σε βάθος χρόνου, παρά τη φαιδρότητα του «λεφτά υπάρχουν».
Όπως δεν σώθηκε ούτε ο Σαμαράς.
Είναι και κάτι ακόμη.
Όταν ένας πρωθυπουργός, εκτός από ανεπαρκής είναι και κουρασμένος, η μόνη διέξοδός του είναι οι κάλπες και το σπίτι του.
Και τα δυο είναι απολύτως ευπρόσδεκτα να συμβούν από μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας.
Κι αν το αποφασίσει τελικά ο Αλέξης Τσίπρας, αυτή η κοινωνία στην συντριπτική της πλειοψηφία, θα του χρωστά ευγνωμοσύνη….
Θα φύγει έτσι; Σχεδόν αμαχητί;
Κάθε άλλο.
Οι εναγκαλισμοί υπουργών του με τη Χρυσή Αυγή και το διαφαινόμενο σκηνικό που στήνεται με μέτωπο του εθνολαϊκιστικού κρατισμού για να προασπιστούν τα πελατειακά κεκτημένα απέναντι σε δυνάμεις που απαιτούν ή θα απαιτήσουν τον εκσυγχρονισμό – μεταρρύθμιση της χώρας, δεν προοιωνίζουν καλές ημέρες…
Έχουμε πολλά να δούμε, ν’ ακούσουμε και να ζήσουμε.
Ο Ιανουάριος είναι κομβικός.
Και για τον κουρασμένο Τσίπρα και για όλους μας…
