Τα χρόνια του μεγάλου ξεσηκωμού των Ελλήνων για την αποτίναξη της τουρκοκρατίας, ένας μεγάλος φιλέλληνας που διέθεσε όλη την περιουσία του υπέρ της επανάστασης, είχε καταλάβει περισσότερο από το καθένα τι εστί η φυλή μας.
Η φράση του Λόρδου Βύρωνα «οι Έλληνες είναι στην πραγματικότητα Τούρκοι που νομίζουν ότι είναι Ιταλοί», έμεινε παροιμιώδης και είναι άκρως χαρακτηριστική.
Κι αφορά κυρίως τον ανορθολογισμό μας σε συνδυασμό με τη συναισθηματοκρατορία μας. Αφορά τις βαθιές μας ρίζες στην Ανατολή αλλά και τις ματιές μας στη Δύση από την οποία σε επίπεδο πολιτικής μας επηρέασε σφόδρα ο διαφωτισμός και μέσω αυτού του ο φιλελευθερισμός.
Κι ειδικά ο πολιτικός φιλελευθερισμός επηρέασε φωτισμένες προσωπικότητες της πολιτικής σκηνής που σηματοδότησαν την πορεία του τόπου, ευτυχώς χωρίς καν να ρωτήσουν τη γνώμη των πολιτών του. Κι αναφέρομαι κυρίως στους Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο (με το πρώτο και καλύτερο Σύνταγμα που είχε ποτέ η Ελλάδα), τον Χαρίλαο Τρικούπη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Ειδικά ο τελευταίος, με την προσωπική του ουσιαστικά απόφαση – ενάντια στη θέληση όλου του υπόλοιπου πολιτικού κόσμου και μεγάλης μερίδας της κοινωνίας- να βάλει την Ελλάδα στη τότε ΕΟΚ, σηματοδότησε την πορεία της ανάμεσα στα μεγάλα κράτη της Δύσης. Τα δε αποτελέσματα αυτής της απόφασης τα βλέπουμε σήμερα με την τεράστια κρίση. Που αν η Ελλάδα βρισκόταν εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται στη Βενεζουέλα θα ωχριούσαν σε σχέση με όσα θα ζούσαμε εδώ.
Ο ανορθολογισμός μας λοιπόν, είναι κορυφαίο πρόβλημα και απάντηση σε όσα δεινά ζούμε.
Ο ανορθολογισμός μας σε συνδυασμό με την άγνοια, την αμάθεια, την εμμονή σε ιστορίες συνωμοσίας και λοιπές ρυπογόνες δεξαμενές της σκέψης και των ενεργειών μας.
Για όλα μας φταίνε οι άλλοι. Για όλα μας φταίνε οι εβραίοι, οι μασόνοι, όσοι μας επιβουλεύονται, όσοι μας… ψεκάζουν!
Για όλα αναζητούμε λύσεις σε θαύματα, σε προφήτες, σε απατεώνες τύπου Σώρρα, για τα πάντα έχουμε ευήκοα ώτα σε όσα θέλουμε να ακούμε και όχι σε όσα πρέπει να κάνουμε.
Κι έχουμε φτιάξει εθνικό αφήγημα γεμάτο παραμύθια και ιστορίες με ψέματα που δήθεν ανυψώνουν το εθνικό μας «εγώ».
Ποιες είναι αυτές οι αιτίες όλων αυτών; Ας τις δούμε συνοπτικά.
- Οι ….αήττητοι… ηττημένοι!
Επειδή θεωρούμε ότι είμαστε ένας μοναδικός λαός, όλοι μας… επιβουλεύονται. Όλοι θέλουν να μας αφανίσουν, όλοι θέλουν να μας εκμεταλλευθούν. Είτε ως Έθνος, είτε ως Χριστιανούς, είτε ως Αριστερά, είτε ως Δεξιά.
Αποτέλεσμα; Ο πλήρης απομονωτισμός μας. Ο υφέρπων επαρχιωτισμός μας.
Η άγνοια της πραγματικότητας ποιοι είμαστε, ποιες είναι οι δυνάμεις μας σήμερα στο παγκόσμιο στερέωμα.
- Το σχολείο.
Έχουμε φτιάξει ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο προτάσσει το πρότυπο του καλού Χριστιανού σε συνδυασμό με τον Αρχαίο Έλληνα! Απίστευτη ηλιθιότητα, αφού ιστορικά και ηθικά ουδέποτε ταυτίστηκε ο χριστιανισμός με την αρχαία Ελλάδα. Αντιθέτως ο πρώτος πολέμησε σκληρά οτιδήποτε αρχαιοελληνικό.
Αποτέλεσμα; Δεν παράγουμε δημιουργικούς νέους ανθρώπους αλλά επιχειρούμε την κλωνοποίηση ενός εθνικού ιστού που δεν υπάρχει πουθενά στον δυτικό κόσμο.
- Η εκκλησία.
Η διείσδυσή της στον έθνος και στο κράτος ήταν κι είναι καταστροφική.
Η εκκλησία ζει σε άλλες εποχές, αναπαράγει μύθους, διαμορφώνει συνειδήσεις, επιμένει στην άρνηση της επιστήμης και των αληθειών της, συγκυβερνά με την ανοχή της πολιτικής. Που την έχουν καταστήσει παράγοντα του κράτους με βούλα στο Σύνταγμα της Ελλάδας.
Που αλλού στη Δύση συμβαίνει αυτό; Πουθενά. Μόνο στις ισλαμικές χώρες.
Όπως εκεί, έτσι κι εδώ η εκκλησία καλλιεργεί μονίμως αντιδυτικές συνειδήσεις (θυμηθείτε τι έλεγε από μπαλκόνια και άμβωνες ο Χριστόδουλος) και ταυτίζει το έθνος με τη θρησκεία.
Τσιμουδιά για την απαραίτητη και κυρίως φιλελεύθερη ανεξιθρησκία που οφείλει να έχει ένα σύγχρονο δυτικό κράτος.
Τσιμουδιά και για τις προσβλητικές εκδηλώσεις για τον ανθρώπινο νου, με προσκυνήματα σε παπούτσια, παντόφλες, κόκκαλα και χρυσάφια διαφόρων αγίων…
- Τα κόμματα.
Από τα χρόνια της επανάστασης ακόμη, η κομματοκρατορία κατέστη γάγγραινα του τόπου.
Η κορύφωσή της όμως, συνέβη μετά τη μεταπολίτευση και ειδικότερα μετά από τη δεκαετία του ’80, όταν το κράτος κατέστη λάφυρο του ΠαΣοΚ.
Τα ελληνικά κόμματα ήταν και είναι κατά βάση προσωποπαγή και λειτουργούσαν με μυθεύματα και όχι βασικές ιδεολογικές αρχές.
Ανακάλυψαν, συντήρησαν και συντηρούν τα πελατειακά δίκτυα και κατέστησαν το κράτος ως τεράστια δεξαμενή βολέματος ψηφοφόρων.
- Η Αριστερά.
Ενώ λειτούργησε προδοτικά για τον τόπο μετά την απελευθέρωση από την γερμανική κατοχή και προκάλεσε τον βίαιο και αιματηρό εμφύλιο, κατά ένα περίεργο τρόπο κατέστη τελικά ο ουσιαστικός «νικητής» αυτού σε επίπεδο ιδεών.
Οι λόγοι που συνέβη αυτό είναι πολλοί και δεν είναι του παρόντος άρθρου να τους αναλύσουμε. Άλλωστε το έχουμε συχνά πυκνά κάνει.
Η ουσία είναι ότι η Αριστερά απέκτησε ένα δήθεν ηθικό πλεονέκτημα (ευτυχώς όλοι πια βλέπουμε ότι αυτό ήταν άλλος ένα μύθος), απέκτησε και τον πρόσημο της… προοδευτικότητας, ενώ στην ουσία ήταν κι είναι η απόλυτη μούχλα και συντήρηση.
Διείσδυσε στο κράτος, στην κοινωνία και με τις ουτοπίες της καλλιέργησε ακόμη και τις λογικές της ήσσονος προσπάθειας.
Μ’ αυτά και πολλά άλλα, λοιπόν, η Ελλάδα δεν μπορεί να βρει τον βηματισμό της στην σύγχρονη Δύση. Κι επειδή αυτό το κοκτέιλ είναι εκρηκτικό και έχει διεισδύσει στο dna των Ελλήνων, δεν μπορούμε να είμαστε ιδιαιτέρως αισιόδοξοι για τον μέλλον του τόπου.
Η μόνη ελπίδα είναι να μπορέσουμε να σταθούμε κάποια στιγμή μπροστά στον καθρέφτη μας. Όχι για να τον ρωτήσουμε πόσο όμορφοι είμαστε, μα για να μας πει τους τρόπους να τραβήξουμε μπροστά και ως πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι να κάτσουμε να σκεφτούμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας στο εγγύς και απώτερο μέλλον…
