Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και το λαϊκοδεξιό μόρφωμα που συγκυβερνά, ανέλαβαν την εξουσία πριν από δυο χρόνια, την ώρα που η χώρα είχε αρχίσει να στέκεται στα πόδια της και το μεγάλο της πρόβλημα ήταν τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν και διαπραγματεύονταν μέσω του περίφημου email Χαρδούβελη. Η τότε κυβέρνηση –μέσω του περίφημου…email- έλεγε για μέτρα της τάξης του ενός (1) δις, οι δανειστές ζητούσαν δύο (2), για να κλείσει η αξιολόγηση και να προχωρήσουμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κι οι ΑΝΕΛ, μαζί με το 35% της ελληνικής κοινωνίας, έλεγαν άλλα πράγματα. Έλεγαν ότι θα σκίσουμε τα μνημόνια, ότι θα μηδενίσουμε μόνοι μας το χρέος, ότι θα πάρουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις και… καθαρίσαμε, ότι οι αγορές θα χορεύουν με τα νταούλια που θα παίζει ο Αλέξης Τσίπρας και διάφορα άλλα φαιδρά.
Αυτό το πρώτο εξάμηνο του 2015, η ζημιά που προκλήθηκε στη χώρα καταγράφεται κοντά στα ενενήντα (90) δις ευρώ. Επιβλήθηκαν τα θλιβερά capital controls, οι τράπεζες έκλεισαν κι όταν επαναλειτούργησαν χρειάστηκε να ανακεφαλαιοποιηθούν για τρίτη φορά, με ζημιά άνω των 25 δις για το ελληνικό δημόσιο. Τότε συνέβη και κάτι άλλο που είχε να συμβεί από τα χρόνια του πολέμου του 1940: Το χρηματιστήριο έμεινε κλειστό περισσότερο από ένα μήνα!
Κι όλα αυτά εξ αιτίας της στρατηγικής του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του, που με ανερμάτιστη πολιτική σκέψη, επιχειρούσαν να εκβιάσουν τους δανειστές με ρήξη και Grexit για ν’ αποσπάσουν διαγραφή χρέους κι εν συνεχεία νέους όρους δανεισμού. Ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης, ο Λαφαζάνης κι όλος ο κυβερνητικός συρφετός , νόμιζαν ότι εκβιάζοντας τους δανειστές με Grexit, εκείνοι θα γονάτιζαν μπροστά τους κι οι αγορές θα αντιδρούσαν με πανικό από τον φόβο κατάρρευσης της Ευρωζώνης.
Όμως, τόσο οι δανειστές, όσο και οι αγορές ουδόλως έδειξαν πανικό. Αντιθέτως μάλιστα, αυτός ο ελληνικός εκβιασμός έγινε δεκτός ευχάριστα από εκείνους που επιθυμούσαν –κι επιθυμούν ακόμη – τον εξοστρακισμό της Ελλάδας από τον όμιλο των πλουσίων και ανεπτυγμένων χωρών, όπως είναι αυτός της Ευρωζώνης. Ο Σόιμπλε πέταξε τη σκούφια του!
Τότε, το κατακαλόκαιρο του 2015, η χώρα έφτασε στο κενό. Στο απόλυτο κενό. Κι ευτυχώς εκείνο το βράδυ του δημοψηφίσματος, ο Αλέξης Τσίπρας, μαζί με την κρίση πανικού που έπαθε και υπό το βάρος της πραγματικότητας και των ιστορικών του ευθυνών, ανέκρουσε πρύμναν.
Κι υπέγραψε το τρίτο και πιο επώδυνο μνημόνιο. Με τη βοήθεια σύσσωμης της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης.
Τι έχει πει για όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας;
Στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι δεν είναι ψεύτης, είπε ότι είχε… αυταπάτες!!!!
Ο δε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο Γιάννης Δραγασάκης, είπε:
«Πιστεύαμε ότι αν απειλούσαμε με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε ότι κάναμε λάθος. Μάλιστα, προς έκπληξή μας, ο Σόιμπλε μας πρότεινε αν θέλουμε να βγούμε από την Ευρωζώνη και να μας βοηθήσει κιόλας»!!!!! (ΕΡΤ 15 Αυγούστου 2015).
Να το δούμε με πιο απλά λόγια. Τι κάναμε εμείς τότε; Εκεί που βλέπαμε φως στο τούνελ – με όλες τις αβελτηρίες της κυβέρνησης Σαμαρά και Βενιζέλου- αυτοχειριαστήκαμε και μπήκαμε πιο βαθιά, στα πιο σκοτεινά.
Προτιμήσαμε τον λαϊκισμό της Αριστεράς και των ακροδεξιών εταίρων της, παραμυθιαστήκαμε ότι θα επιβάλλουμε εμείς τη διαγραφή του χρέους κι ότι θα συνεχίζουν να μας δανείζουν εσαεί. Χωρίς εμείς να κάνουμε το παραμικρό. Και να συνεχίζει το βρόμικο πελατειακό κράτος μας να δίνει συντάξεις και αργομισθίες περισσοτέρων των χιλίων (1000) ευρώ, με δανεικά από χώρες που καταβάλλουν συντάξεις και μισθούς 200 -300 και 400 ευρώ!
Προτιμήσαμε μεγάλα λόγια από δουλειά κι αποτελεσματικότητα. Προτιμήσαμε να μιλάμε για… ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, για …κατοχικά δάνεια, για τον εχθρό … νεοφιλελευθερισμό, για τα …νταούλια και άλλα παρόμοιας μορφής φληναφήματα.
Παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλα όσα δεινά σωρεύθηκαν στη χώρα μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2015, το 35% του σοφού ελληνικού λαού ξαναψήφισε τον Αλέξη Τσίπρα, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, όταν προσέφυγε πάλι στις κάλπες.
Κι ας είχε κάνει τελείως διαφορετικά πράγματα κι ας είχε φέρει τρίτο μνημόνιο ενώ έλεγε ότι θα σκίσει τα προηγούμενα…
Τότε, λοιπόν, ο αρχικός σχεδιασμός του τρίτου μνημονίου, έγραφε ότι η δεύτερη αξιολόγηση θα πρέπει να έχει λήξει στις αρχές του 2016.
Ε, λοιπόν, είμαστε έναν χρόνο μετά και τίποτα δεν έχει γίνει. Κι η χώρα κλυδωνίζεται συθέμελα.
Η δε κυβέρνηση, είναι σαφές ότι ακόμη κι όταν μίλησε για αυταπάτες που είχε στην αρχή, πάλι ψέματα έλεγε.
Αν δεν έλεγε ψέματα, θα είχε καταλάβει, θα είχε προχωρήσει, θα είχε δώσει ανάσες στη χώρα και στην οικονομία της.
Απλά, οι Αριστεροί κι ακροδεξιοί συνοδοιπόροι τους, πνιγμένοι μέσα στις θηλιές των ιδεοληψιών τους, φαίνεται ότι επαναλαμβάνουν τους ίδιους εκβιασμούς που απέτυχαν το 2015.
Κι έχοντας αλώσει το κράτος, κλείνοντας τα ΜΜΕ μέσω των τραπεζών, στήνουν επικοινωνιακά τεχνάσματα με σκηνικά σύγκρουσης με τους κακούς δανειστές.
Κι αυτή τη φορά στον εκβιασμό τους δεν είναι οι αγορές όπως το 2015, αλλά τα εκλογικά σώματα των χωρών που έχουν εκλογές μέσα στο 2017.
Και παραβλέπουν το πιο σημαντικό: Ότι το ελληνικό ζήτημα είναι ήσσονος σημασίας για να μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στους συσχετισμούς δυνάμεων σε Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία ή όπου αλλού…
Παραβλέπουν ή κάνουν ότι παραβλέπουν και κάτι ακόμη:
Μόλις προχθές ο υπουργός Οικονομικών είπε δημοσίως ότι η Ελλάδα έχει κάνει μόνο το 30% από όσα υποχρεούνταν να κάνει για να προχωρήσει η αξιολόγηση.
Πώς να τα κάνουν, όμως, όταν προέχουν οι εσωκομματικές ισορροπίες, οι ουτοπίες της Αριστεράς και οι ιδεοληψίες τους;
Πώς να τα κάνουν όταν το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία, το βόλεμα χιλιάδων ημετέρων και το κυνήγι ή ο έλεγχος της ενημέρωσης;
Πώς να τα κάνουν όταν ακούνε μεταρρυθμίσεις ή αποκρατικοποιήσεις κι ανεβάζουν πυρετό;
Πώς να τα κάνουν όταν κυνηγάνε ανηλεώς τον ιδιωτικό τομέα και τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους μόνους που μπορούν να δημιουργήσουν ανάπτυξη στον τόπο;
Πώς να τα κάνουν όταν στηρίζουν με νύχια και με δόντια το πελατειακό κράτος και την εγχώρια φαυλότητα;
Πώς να τα κάνουν όταν είναι ανίκανοι να «διαβάσουν» ακόμη και τους διεθνείς συσχετισμούς και εξελίξεις, έχοντας πολιτική κουλτούρα μόνο από 15μελή μαθητικά συμβούλια ή φοιτητικές παρατάξεις ;
Να το πούμε και με παραδείγματα, για να καταδείξουμε ότι η ανάγνωση των εξελίξεων ή των διεθνών συσχετισμών αποτελούν την κορωνίδα κάθε εθνικής επιτυχίας ή καταστροφής:
- Ο Καποδίστριας ήταν στην αρχή αρνητικός στην ελληνική επανάσταση επειδή οι διεθνείς συσχετισμοί δεν ήταν ευνοϊκοί. Όταν αυτοί διαμορφώθηκαν, η χώρα απελευθερώθηκε.
- Ο καταστροφικός πόλεμος του 1897, προϊόν του εγχώριου λαϊκισμού, έγινε σε μια περίοδο που το διεθνές περιβάλλον δεν ευνοούσε «τσαμπουκάδες» και «μαγκιές»… Ξέρουμε όλοι πόσο κόστισε και σε ζωές και σε αποζημιώσεις….
- Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, μόνο όταν το διεθνές περιβάλλον ήταν ευνοϊκό, μεγάλωσε την Ελλάδα.
- Κι όταν εμείς αρχίσαμε πάλι τις «μαγκιές», ακολούθησε η εγκατάλειψη και η μικρασιατική καταστροφή.
- Ακόμη κι ο δικτάτορας Μεταξάς, διορατικός και με εξόχως στρατηγικό μυαλό, δεν ακολούθησε τις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά έβαλε την Ελλάδα στο στρατόπεδο που νίκησε στον πόλεμο που ακολούθησε.
- Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, δεν κατάλαβε ποτέ το διεθνές περιβάλλον που διευκόλυνε το Ισραήλ στις αραβοϊσραηλινές διενέξεις και πόλεμο, αρνήθηκε τον ανεφοδιασμό συμμαχικών αεροπλάνων στην Κρήτη και ακολούθησε… το ηρωικό Πολυτεχνείο, η ανατροπή του από τον Ιωαννίδη και η τραγωδία της Κύπρου.
- Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το διεθνές περιβάλλον «οσμίστηκε» και με τις κατάλληλες συμμαχίες και χειρισμούς έβαλε την χώρα στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.
Είναι σαφές λοιπόν, ότι η Ελλάδα όποτε έπαιξε σημαντικό ρόλο στα παγκόσμια ή έστω ευρωπαϊκά δρώμενα, το έπραξε όταν είχε διορατικές ηγεσίες που περίμεναν τις καθοριστικές στιγμές για να δράσουν επ’ ωφελεία της και με τα καλύτερα ανταλλάγματα.
Κι όποτε είχε ανερμάτιστες, αμόρφωτες και λαϊκίστικες, πορεύθηκε σε εθνικές καταστροφές.
Βάλτε τώρα εσείς τον Αλέξη Τσίπρα, σε όποια κατηγορία πολιτικής ηγεσίας «λέει» η λογική σας…
