Γράφει ο Γεώργιος Γκιάτας – Οικονομολόγος, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό ΔΥΝΑΜΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ του Μιχάλη Χαλκίδη.
Οι άνθρωποι χρειάζονται εξουσία και όχι προστασία. Χρειάζονται ηγέτες για να τους εμπνεύσουν, να τους οδηγήσουν σε δομικές αλλαγές, σε άλλες διαδικασίες πιο αποτελεσματικές, ουσιαστικές και χρήσιμες για την εξέλιξη των πραγμάτων. Επίσης ικανά άτομα με χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν και στοχεύουν στην κατεύθυνση της ανάληψης δράσεων και ρόλων και όχι τίτλων και καθισμάτων. Οι πολίτες αναζητούν ελπίδες και οράματα. Με ακινησία και έλλειψη υπευθυνότητας δεν βαδίζεις, απλά κοιτάς και σχολιάζεις. Απαιτείται ενεργή πολιτική διόρθωσης, πολιτική συγκρούσεων για να επέλθουν αλλαγές. Η στόχευση είναι συγκρουσιακή αν επιζητείς αλλαγή πορείας, είναι ανατρεπτική αν επιθυμείς αλλαγή σελίδας…
“Η σύγκρουση με το παρελθόν για το μέλλον” ακούγεται ως ένα όμορφο σλόγκαν, ως στερεότυπο που χρωματίζει λόγο μεγάλου ηγέτη. Εκφράζω συχνά την άποψη πως οι προγενέστεροι ημών τα έχουν πει όλα. Όπου και αν ψάξεις θα βρεις ρίζες αυτών που με ελαφρώς διαφοροποιημένες τις λέξεις αλλά με ίδιο το νόημα, έχουν καταγραφεί ως μεγάλα λόγια, ως χαρακτηριστικές φράσεις. Η ουσία όλων αυτών έγκειται στο κατά πόσο μας αφορούν και αν μπορούν να εφαρμοστούν στα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται. Το παρόν σίγουρα αποτελεί μια προτεραιότητα. Το μέλλον “χτίζεται” σήμερα, με σοβαρότητα μεθοδικότητα και οργάνωση. Το αύριο, το διαμορφώνουμε με τις τωρινές αποφάσεις μας, με τις επιλογές μας και το απολογίζουμε αργότερα, όταν το συναντούμε κάνοντας κριτική ή αυτοκριτική.
Οι κρίσεις και οι προκλήσεις απαιτούν λύσεις. Οι ευκαιρίες των κρίσεων είναι οι αλλαγές του παρόντος που δεν έγιναν χθες και επέφεραν τις κρίσεις. Θα έλεγα πως οι κρίσεις είναι αποτέλεσμα αναβλητικότητας, ένα σύνολο προβλημάτων που κάποτε αρνηθήκαμε να αντιμετωπίσουμε λόγω έλλειψης διάθεσης μακροχρόνιας στόχευσης, απουσίας πολιτικών πρωτοβουλιών, ανυπαρξίας ικανοτήτων. Εν τέλει λόγω άρνησης της πολιτικής γενικότερα, λόγω απομάκρυνσης και αποστροφής των περισσότερων πολιτών από την πολιτική . Το παραπάνω έδωσε τροφή και έδαφος στους α-πολίτικους, στους μέτριους και επιτήδειους, στους περιθωριακούς και τόσους “άλλους”, να ασκήσουν αντί ημών και υμών, αυτό που –ενώ μπορούσαμε- αρνιόμασταν. Και καταλήξαμε στο σημερινό χάλι το οποίο είναι αποτέλεσμα της συνειδητής απουσίας της λογικής…
Στους πολίτες βολεύει να είμαστε όλοι ίδιοι γιατί διευκολύνεται και τεκμηριώνεται η απόφαση τους. Η στρογγυλοποίηση που δίνει μπόνους στην επιπολαιότητα. Η έλλειψη και η απουσία ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που εξισώνει τα άτομα προς τα κάτω και εξυπηρετεί ευκολία επιλογών και αιτιολόγηση με ανώδυνο και βολικό τρόπο. Οι περισσότεροι θέλουν να αποφασίζουν θέτοντας εύκολα ερωτήματα γιατί έχουν “έτοιμες” αόριστες απαντήσεις.
Η πολιτική σύγκρουση με πρακτικές και παλιές αντιλήψεις, με κατεστημένα , με πρόσωπα-δεινόσαυρους, με γραφειοκρατικές διαδικασίες, δεν είναι μονομαχίες στρατιών , ούτε μάχες ατόμων. Είναι καθημερινές μάχες που αφορούν επιχειρήματα του τρόπου διαχείρισης, των διαδικασιών και των επιλογών που σε διακρίνουν ως φορέα διοίκησης και σε διαφοροποιούν από τους άλλους. Τα βολικά άλλοθι αποτελούν κάλυψη και ασπίδα προστασίας μεταξύ ομάδων. Το κενό –εμείς και οι άλλοι- ευνοεί ομαδοποιήσεις και αντιπαλότητες, εξυπηρετεί διαχωρισμούς και διαφορετικότητες. Τα κριτήρια σύγκρισης αναζητούνται…
Οι καταστάσεις αναδεικνύουν θέματα που άλλοι αποφασίζουν και διαμορφώνουν και άλλοι οφείλουν να αντιμετωπίσουν. Η ευθύνη των πολιτών αφορά τις επιλογές τους. Τα θέλω τους εκφράζονται και κρίνονται οι αποφάσεις τους. Δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο λαός , ο κάθε πολίτης. Εφόσον διαμορφώνει πλειοψηφίες οφείλει να έχει έτοιμες εξηγήσεις χωρίς λεκτικό αυτοσχεδιασμό για τις επιλογές του. Εκτός και αν δεν αναζητά λύσεις στα προβλήματά του ή επιθυμεί κάλυψη των αδυναμιών του μέσα από την αυτοτιμωρία του. Αν λειτουργώντας ως τραγικός σκηνοθέτης ενδιαφέρεται για την πρεμιέρα μιας παράστασης που ο ίδιος είναι το θύμα και όχι ο θύτης που επιθυμούσε να γίνει.
“Mόνο αυτός που χτίζει το μέλλον έχει δικαίωμα να κρίνει το παρελθόν” είπε ο Νίτσε τονίζοντας τη θέληση του ατόμου να αναλάβει δράση κοιτώντας μπροστά. Η πραγματικότητα διαμορφώνεται από ανθρώπινες ενέργειες, από ανθρώπους που έχουν τη θέληση και τη διάθεση να εργαστούν, να προσπαθήσουν ως άτομα και ως ομάδα για κοινούς εφικτούς στόχους. Ανθρώπους που θα έχουν το “εμείς” πάνω από το “εγώ” και θα αναλάβουν έμπρακτα αρμοδιότητες και ρόλο, υπό την καθοδήγηση ενός έμπειρου ατόμου, ενός ηγέτη με όραμα και προσόντα. Ενός ηγέτη που θα συντονίζει και θα ελέγχει. Τέτοια και παρόμοια χαρακτηριστικά απαιτούνται για να αλλάξουν τα δεδομένα που μας δημιουργούν αποστροφή.
Ότι δεν βλέπεις μπορείς να μην το σκέφτεσαι, όταν το αντικρίσεις όμως, οφείλεις να είσαι εκεί και να το αντιμετωπίσεις. Είναι βέβαιο πως δεν τελειώνει κανείς με μια “συγνώμη”, όσον αφορά τις επιλογές του, ούτε αρχίζει με ένα “ξανά”, όσον αφορά τις πράξεις του. Οι ευκαιρίες δεν είναι ατέλειωτες και οι αποφάσεις δεν διορθώνονται αλλά κρίνονται. Το ευχαριστώ που περίμενες δεν θα το ακούσεις, θα το νιώσεις… Αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί… στο χειροκρότημα !!!
