Απ’ ό,τι φαίνεται, ο πόλεμος της Ουκρανίας, που μαίνεται εδώ και αρκετούς μήνες, ξέφυγε από τα όρια της άλλοτε σοβιετικής επικράτειας και κατέρχεται προς τον Νότο. Προς τα πολύπαθα Βαλκάνια, δηλαδή στην περιοχή μας…
Η ανάφλεξη, έπειτα από πολλά χρόνια, του ανταγωνισμού Σέρβων και Κοσοβάρων δημιουργεί προβληματισμούς πολέμου στη “γειτονιά” μας και θέτει την Ελλάδα σε επιφυλακή. Ας μην ξεχνάμε, πως παράλληλα έχουμε ανοιχτό ολόκληρο το μέτωπο με την Τουρκία, από τον Έβρο έως και την Κύπρο, συμπεριλαμβανομένων των νησιών του Αιγαίου…
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά για την ελληνική εξωτερική πολιτική; Ότι (αναπόφευκτα) αλλάζουν οι διεθνείς προσανατολισμοί. Μέχρι σήμερα μάς έλεγαν, ότι η Ρωσία είναι η “κακή”, η χώρα που θέλει να στραγγαλίσει ενεργειακά την Ευρώπη και να διχοτομήσει μία ανεξάρτητη χώρα, την Ουκρανία. Κι ας είναι οι Δυτικοί εκείνοι που περικύκλωσαν τη Ρωσία εδώ και χρόνια με πυρηνικά και στρατιωτικές εγκαταστάσεις, κι ας είναι ολόκληρη η ανατολική Ουκρανία κατοικημένη αποκλειστικά από ρωσόφωνους χριστιανούς ορθοδόξους, οι οποίοι ασφυκτιούσαν υπό το καθεστώς του Κιέβου. Για τη δυτική προπαγάνδα ο Πούτιν παρουσιάστηκε περίπου σαν “νέος Χίτλερ”.
Τώρα, όλα τα παραπάνω αθέλητα αλλάζουν. Η νέα σύγκρουση των Σέρβων με τους Αλβανούς της άλλοτε σερβικής επαρχίας του Κοσόβου, που αυτοανακηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος το 2008, αλλάζει τη γεωπολιτική των μεγάλων δυνάμεων. Πίσω από τη Σερβία, μία χώρα που κράτησε προσεκτική στάση έναντι της Ρωσίας στην πρόσφατη κρίση και πάντως δεν ακολούθησε την έξαλλη αντιρωσική γραμμή των Ευρωπαίων, θα αναδυθεί -θέλουν δεν θέλουν οι Κοσοβάροι- ο ορθόδοξος γίγαντας της “κόκκινης αρκούδας”. Το ζήτημα εδώ είναι ποια ακριβώς θα είναι η θέση της Ελλάδας μέσα στις νέες αυτές συνθήκες.
Θα εξακολουθήσει άραγε η χώρα μας να κρατάει την ανεξήγητη (εχθρική προς τους Ρώσους) γραμμή που κρατάει εδώ και καιρό; Ή μήπως είναι η κάθοδος του πολέμου προς τον Νότο μία ευκαιρία αναθεώρησης συνολικά της στρατηγικής μας απέναντι στη Ρωσία, αλλά και τη Δύση; Μάλλον το δεύτερο, αφού πάντα πρέπει να υπερισχύουν τα εθνικά συμφέροντα: ως γνωστό, στη διεθνή σκηνή δεν υπάρχουν αιώνιοι σύμμαχοι ούτε αιώνιοι εχθροί… Γι’ αυτό, η άκαμπτη έως σήμερα στάση της χώρας μας στην ουκρανική κρίση θεωρείται από πολλούς αναλυτές ως μέγα γεωστρατηγικό σφάλμα που οφείλουμε άμεσα να αναθεωρήσουμε.
