Οι πληροφορίες που εσχάτως κάνουν τον γύρο των πολιτικών και δημοσιογραφικών γραφείων «μιλάνε» για επικείμενο ανασχηματισμό. Κάνουν λόγο για πρόσωπα που φεύγουν, για άλλα που έρχονται αλλά κι όσα θεωρούνται αμετακίνητα.
Η αλήθεια είναι ότι οι ανασχηματισμοί δεν προαναγγέλλονται. Η αλήθεια, επίσης, είναι ότι στεγανά στις ημέρες δύσκολα υπάρχουν. Άρα, όπου καπνός και φωτιά.
Μια άλλη αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση τα κατάφερε σε γενικές γραμμές, οσάκις βρέθηκε αντιμέτωπη με μικρές ή μεγάλες κρίσεις. Υπουργοί δούλεψαν σωστά, έδωσαν σωστές κατευθύνσεις σε ζητήματα που προέκυψαν, ενώ ο Μητσοτάκης αποδεικνύεται ένας έξυπνος κι αποτελεσματικός μάνατζερ. Στο δε πολιτικό -κοινωνικό επίπεδο, πολύ πιο ανθρωπιστής από εκείνους που μια ζωή καπηλεύονται τον ανθρωπισμό.
Τι γίνεται, όμως, όταν η κόπωση ορισμένων υπουργών είναι ορατή; Τι γίνεται όταν κάποιοι υπουργοί νομίζουν ότι εκείνοι είναι πρωθυπουργοί; Τι γίνεται όταν υπουργοί «κολλάνε πια στον ανήφορο»;
Οι πληροφορίες, λοιπόν, αναφέρουν ότι έχουμε επί θύραις ανασχηματισμό. Λογικό ακούγεται αφού ενάμιση χρόνο …παίζει η ίδια ομάδα. Μα εκείνο που ουδείς γνωρίζει τι είδους ανασχηματισμός θα είναι αυτός. Δομικός; Ή κάτι πιο ελαφρύς; Θα σπάσουν αυγά ή θα κρατηθούν ακριβείς εσωκομματικές ισορροπίες; Σε τελική ανάλυση, τι θέλει ο πρωθυπουργός; Κυβέρνηση με εσωκομματική νηνεμία ή κυβέρνηση που μετά την πανδημία θα μεταρρυθμίσει τελματωμένα ζητήματα και θα δημιουργήσει προϋποθέσεις συνάντησης με το σύγχρονο μέλλον;
Ας μη ξεχνάμε κάτι. Η κυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου, δηλαδή ο Σαμαράς, έκανε ένα μοιραίο λάθος την άνοιξη του 2014, με τον ανασχηματισμό στον οποίο προχώρησε. Κι ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ήλαυνε, έκανε υπουργούς πρόσωπα που δεν ήταν ικανά να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα αλλά θεωρούσαν τους εαυτούς τους ιδιοκτήτες του κόμματος. Δείτε την τότε κυβέρνηση και θα θυμηθείτε.
Φυσικά, τα δεδομένα δεν είναι ίδια. Τώρα ο Μητσοτάκης είναι παντοδύναμος στην κοινωνία κι εσωκομματικά ουδείς μπορεί να τον αμφισβητήσει, έστω κι αν κάποιοι παρελθόντες μιζεριάζουν κάθε λίγο και λιγάκι σαν παιδιά που τους πειράζουν τα παιγνίδια…
Άρα, λογικά, κριτήριο επιλογής νέων υπουργών δεν μπορεί παρά να είναι πρόσωπα που θα μπορούν να υπηρετήσουν μια στόχευση με συγκεκριμένα μεταρρυθμιστικά χαρακτηριστικά και συγκεκριμένα ιδεολογικά/φιλελεύθερα προτάγματα.
Ουδείς γνωρίζει ποιους θα επιλέξει ο Μητοτάκης. Αλλά κάνει εντύπωση το γεγονός ότι από χώρους σαν εκείνους που εμπιστεύθηκε ο Σαμαράς το 2014, ακούγεται εξακολουθητικά μουρμούρα. Είναι εκείνοι που νομίζουν ότι είναι οι ιδιοκτήτες της Νέας Δημοκρατίας και θεωρούν ότι τα ανοίγματα στο Μεταρρυθμιστικό Κέντρο και στη Κεντροαριστερά αλλοιώνουν την φυσιογνωμία της. Είναι εκείνοι που λένε «γιατί ο Πιερρακάκης κι όχι εγώ»! «Γιατί ο Χρυσοχοΐδης κι όχι εγώ»…. Είναι εκείνοι που δεν κατανοούν ότι σημασία στον πόλεμο έχει η νίκη. Είναι εκείνοι που από τις τάξεις τους ξεπήδησαν οι …καμμένοι κι οι…. Παπακώστες κι οι … ρασπούτιν… Είναι εκείνοι από λογής λογής μικρομάγαζα που νοιάζονται μόνο για καρέκλα… Κι είδαμε που οδηγηθήκαμε με δαύτους και πόσο… προκόψαμε… Ιδιοκτήτες της Νέας Δημοκρατίας δήλωναν κι αυτοί!
Να πούμε και κάτι ακόμη; Χωρίς τα Κεντρογενή ή Κεντροαριστερά ανοίγματα του Μητσοτάκη, θα ήταν στην εξουσία σήμερα η Νέα Δημοκρατία; Χώρια –κι αυτό είναι το πιο σημαντικό και καίριο- που δεν πάει η Νέα Δημοκρατία στα πολιτικά τους λημέρια αλλά εκείνοι ασπάζονται της αρχές κι αξίες της. Άρα, αν υπάρχουν πρόσωπα εκτός Νέας Δημοκρατίας που μπορούν να υπηρετήσουν όσα μεταρρυθμιστικά είναι αναγκαία, πρέπει να είναι καλοδεχούμενα.
Άλλωστε, δεν μπορούν να αλλοιώσουν τη μεγαλύτερη παράταξη, το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας που ισορροπεί ανθεκτικά και αποτελεσματικά επάνω στο τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στη Δεξιά συντήρηση και στον προοδευτικό φιλελευθερισμό. Κι εξ αιτίας αυτής της ανθεκτικής ισορροπίας μπορεί να επιβιώνει αλλά και να διεισδύει σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Μόνο οι στενόμυαλοι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό.
Προσέξτε: ποιος πίστευε το 1974 που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε τη Νέα Δημοκρατία, ότι αργότερα θα γινόταν πρόεδρός της ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης; Ποιος πίστευε ότι κορυφαίες φυσιογνωμίες της «εχθρικής» Ένωσης Κέντρου, θ’ αναδεικνύονταν κορυφαίες προσωπικότητες της Νέας Δημοκρατίας, όπως οι Θανάσης Κανελλόπουλος, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και τόσοι άλλοι;
Ποιος μπορούσε να πιστεύει ότι σήμερα θα ήταν οι πιο αποτελεσματικοί υπουργοί της κυβέρνησής της, πρόσωπα προερχόμενα από το ΛΑΟΣ; Ή το ΠαΣοΚ;
Άρα, ο ανασχηματισμός είναι δεδομένο ότι δεν μπορεί να γίνει με το βλέμμα στο παρελθόν, στα μικρομάγαζα και στους κομματικούς πυρήνες αλλά στη χρησιμότητα κι αποτελεσματικότητα του καθενός. Ας μη ξεχνάμε ότι ο γέρο Καραμανλής έλεγε πολύ συχνά ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.
