Η «Εφημερίδα των Συντακτών» (Εφ.Συν.), όπως ίσως θα γνωρίζετε, φιλοξένησε στις 11 Ιουλίου άρθρο του εκτελεστή της 17 Νοέμβρη, Δημήτρη Κουφοντίνα. Και το ενδιαφέρον εδώ δεν είναι τόσο το βήμα που δίνει ένα αριστερό μέσο σε έναν καταδικασμένο δολοφόνο και τρομοκράτη, όσο η προώθηση αυτού του τρομοκράτη ως αναλυτή επί παντός επιστητού και, εν προκειμένω, ως διεθνολόγου. Το αντικείμενο του συγκεκριμένου άρθρου του Κουφοντίνα, βλέπετε, δεν είναι η τρομοκρατία ή τα δικαιώματα των κρατουμένων ή η κριτική κατά του συστήματος εν γένει ή κάτι άλλο τέλος πάντων με το οποίο σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα. Είναι η εξωτερική πολιτική της χώρας.
Τούτων δοθέντων, είναι να απορεί κανείς γιατί η Εφ.Συν. περιορίζει αυτό το ολοκληρωμένο πολιτικό μυαλό με ένα έκτακτο αρθράκι της σειράς και δεν του δίνει κανονική, τακτική στήλη. Εβδομαδιαία ή και καθημερινή, γιατί όχι; Τόσα πράγματα απασχολούν τον Έλληνα πολίτη… Να μην έχει κι έναν έμπειρο τρομοκράτη να του τα εξηγεί; Να, τώρα που ακρίβυνε το ηλεκτρικό, ποια η γνώμη του Κουφοντίνα για το Power Pass; Δίνει αρκετά λεφτά η κυβέρνηση;
Στο ίδιο μοτίβο, κάνουν πολύ κακώς τα αριστερά μέσα που αφήνουν απ’ έξω κι άλλα σύμβολα του αντικαπιταλιστικού αγώνα. Πού είναι ας πούμε το άρθρο του Γιωτόπουλου για την πανδημία; Είναι υπέρ του εμβολιασμού; Μάσκες σε κλειστούς χώρους, ναι ή όχι; Ο Σάββας ο Ξηρός, τι γνώμη έχει για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας; Λύση στο ενεργειακό ή κόλπο των πολυεθνικών; Ή ο Κώστας Πάσσαρης… Τι πιστεύει για τις πρόωρες εκλογές; Ανάγκη ή θεσμική εκτροπή; Θα μου πείτε, τι σχέση έχει ο Πάσσαρης με τον αντικαπιταλιστικό αγώνα… Έχει πάντως μεγαλύτερη σχέση από τον Κουφοντίνα με την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Τώρα, γιατί δεν γράφει ο Πάσσαρης άρθρα στην Εφ.Συν. ή οποιοσδήποτε άλλος κατά συρροή δολοφόνος πλην Κουφοντίνα, μάλλον την ξέρετε την απάντηση… Ο Πάσσαρης δεν έχει δηλώσει αγωνιστής της Αριστεράς. Δεν «έγραψε» μέτρα σε πορείες, δεν πέταξε μολότοφ σε διαδηλώσεις, δεν έχει «περπατήσει στη Γένοβα» και, κυρίως, δεν έγραφε προκηρύξεις με επαναστατικές μπαρούφες μετά από τα εγκλήματά του. Στην Ελλάδα, βλέπετε, όλες τις παρανομίες μπορεί να τις πάρει ο άνεμος, να προσποιηθούμε όλοι μαζί σαν κοινωνία ότι δεν έγιναν, αρκεί να τις έχεις κάνει στο όνομα ενός ιδανικού. Μέχρι και για δολοφονίες ισχύει αυτό, προφανώς, και αν είσαι αρκετά «επαναστατικός», έχεις και φανατικούς ακολούθους κι από πάνω.
Γιατί, να είστε σίγουροι πως αν δεν υπήρχε αναγνωστικό κοινό για τον Κουφοντίνα, δεν θα υπήρχε εφημερίδα για να δημοσιεύσει άρθρο του και, κυρίως, αν δεν υπήρχαν θαυμαστές του, δεν θα έκανε στις άδειές του βόλτα στα μέρη που εγκλημάτησε με παρέες παρατρεχάμενων και το θράσος celebrity. Δολοφόνος έντεκα αθώων ανθρώπων, δεν έχει ζητήσει ακόμα μία συγγνώμη και μόλις πέρυσι ταπεινώθηκε από το Νόμο εγκαταλείποντας την απεργία πείνας του, κι όμως έχει ακόμα αναγνώστες, θαυμαστές, μιμητές. Και την ώρα που οι τελευταίοι βάζουν γκαζάκια στα γραφεία πολιτικών και μέσων ενημέρωσης, η Αριστερά τι κάνει; Του δίνει το λόγο στις εφημερίδες της και ταυτόχρονα κατηγορεί την κυβέρνηση για την ελευθεροτυπία στην Ελλάδα. Μάλιστα…
