Η ετήσια έκθεση της επιθεώρησης εργασίας αποδεικνύει ότι τα κέρδη των επιχειρηματικών ομιλών είναι ασυμβίβαστα με τη προστασία της ζωής μας!!!
Το φως της δημοσιότητας είδε η Έκθεση Απολογισμού της Επιθεώρησης Εργασίας για το 2023 και όσο και αν προσπαθούν κυβέρνηση και «Ανεξάρτητη Αρχή» να φτιασιδώσουν και να ωραιοποιήσουν τα αποτελέσματα της, τους διαψεύδουν οι αριθμοί. Γιατί ακόμα και αυτά τα στοιχεία της μερικής καταγραφής και διερεύνησης της έκθεσης του 2023 είναι αμείλικτα για τα εγκλήματα της εργοδοσίας κατά της εργατικής τάξης, αλλά και για την πολιτική συγκάλυψης των ευθυνών που ευεργετικά νομοθέτησαν όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, βάζοντας την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων πάνω και από τις ζωές των εργαζομένων.
Έχουμε επισημάνει από την αρχή της διάλυσης της Επιθεώρησης Εργασίας και την μετατροπή της σε «Ανεξάρτητη Αρχή» έναν και μόνο σκοπό εξυπηρετεί να αποποιηθεί η κυβέρνηση τις ευθύνες της και παράλληλα βέβαια να γιγαντωθεί η εργοδοτική ασυδοσία και αυθαιρεσία, που ως εργαζόμενοι στους δήμους τις ζούμε καθημερινά από την πλειοψηφία των δημοτικών αρχών, χωρίς να υπάρχει σχεδόν κανένας έλεγχος από την «Ανεξάρτητη Αρχή».
Με βάση τα στοιχεία της Έκθεσης, η κάθε επιχείρηση μπορεί να ελεγχθεί μόνο μία φορά κάθε 9 χρόνια για τις συνθήκες εργασίας και μία φορά κάθε 12,5 χρόνια για την τήρηση μέτρων Υγείας και Ασφάλειας. Συμπέρασμα; Η εργοδοσία είναι εντελώς ανεξέλεγκτη.
Το 2023 τα 108 καταγράφηκαν ως θανατηφόρα. Το 2022 καταγράφηκαν 103 θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» και το 2021 καταγράφηκαν 100. Αξίζει όμως εδώ να σημειώσουμε ότι η έκθεση δεν έχει καταμετρήσει και διερευνήσει τα εργατικά «ατυχήματα» που είχαν παθολογικά ή τροχαία αίτια! Δηλαδή για παράδειγμα κάτι που παρουσιάζεται έντονα στους δήμους, αν την ώρα της αποκομιδής απορριμμάτων παρασύρει τον εργάτη ένα διερχόμενο όχημα και στοιχήσει τη ζωή του, αυτό θεωρείται τροχαίο και όχι εργατικό «ατύχημα» σύμφωνα με την έκθεση! Αν από την εντατικοποίηση της εργασίας ή τη θερμική καταπόνηση πάθει ένας εργαζόμενος καρδιακό επεισόδιο κατά τη διάρκεια της εργασίας του και χάσει τη ζωή του, δεν θεωρείται εργατικό «ατύχημα», γιατί είχε παθολογικό αίτιο και δεν διερευνάται!
Από το σύνολο των 15.000 εργατικών «ατυχημάτων» (αριθμός που αποτελεί μόλις το 30% – 40% των εργατικών «ατυχημάτων» που δηλώθηκαν) διερευνήθηκαν μόνο τα μισά (το 52,5% του συνόλου).
Επίσης το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν καταγράφονται οι επαγγελματικές ασθένειες ενισχύει τη θέση μας ότι τα αποτελέσματα της Έκθεσης απέχουν πολύ από την πραγματικότητα, καθώς οι θάνατοι εργαζομένων από επαγγελματικές ασθένειες είναι αρκετά πολλαπλάσιοι των άλλων εργατικών «ατυχημάτων» που στοιχίζουν τη ζωή εργαζόμενου. Αυτό αναδείχθηκε σε εκδήλωση με θέμα «Επαγγελματική νοσηρότητα, ένας θαμμένος κίνδυνος», που διοργανώθηκε στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικόν» τον Απρίλη του 2024, στην Ελλάδα, όπως και σε όλες τις χώρες, οι θάνατοι από εργατικά «ατυχήματα» αποτελούν μόνο την «κορυφή του παγόβουνου». Και αυτό γιατί οι θάνατοι από επαγγελματικές νόσους υπολογίζεται ότι είναι 5 έως 7 φορές περισσότεροι, παρόλο που δεν καταγράφονται ως τέτοιοι. Δηλαδή το 2023 άλλοι 550-700 εργαζόμενοι έχασαν την ζωή τους από επαγγελματική νόσο.
Εξίσου σημαντικό και απάνθρωπο συγχρόνως είναι και το ζήτημα με τους συμβασιούχους, θύματα της εκμετάλλευσης και της πολιτικής των ελαστικών σχέσεων εργασίας όλων των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Οι συνάδελφοι συμβασιούχοι που δεν εξαιρούνται από τα εργοδοτικά εγκλήματα, με υψηλό ποσοστό στα εργατικά «ατυχήματα» και με τις ολιγόμηνες σχέσεις εργασίας να αποτελούν ένα από τα κύρια αίτια τους, σε περίπτωση εργατικού «ατυχήματος» ή ακόμα και ασθένειας, δεν αποζημιώνονται πλήρως, καθώς η αντεργατική νομοθεσία έχει «φροντίσει» να καλύπτονται μισθολογικά μόνο για τις πρώτες 15 ημέρες και για τις υπόλοιπες ημέρες να παίρνουν ψίχουλα από τον ΕΦΚΑ, χάνοντας περισσότερο από το 50% του μεροκάματου.
Ο κλάδος μας δεν εξαιρείται από τα εργοδοτικά εγκλήματα αυτής της πολιτικής. Η πλειοψηφία των δημάρχων θεωρεί κέρδος για τα ταμεία του δήμου και για να ισοσκελίσει την πετσοκομμένη κρατική χρηματοδότηση (ΚΑΠ), να μην χορηγεί ΜΑΠ στους εργαζόμενους, να επικρατούν άθλιες συνθήκες εργασίας στους χώρους δουλειάς, να μην συντηρεί και να μην ανανεώνει τον μηχανολογικό εξοπλισμό (οχήματα, μηχανήματα κλπ), να εντατικοποιεί την εργασία για να καλύψει τις τραγικές ελλείψεις προσωπικού, να προωθεί τις ελαστικές μορφές εργασίας, να μην εκπαιδεύει κατάλληλα το προσωπικό, να μην παίρνει μέτρα για την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων που τους θεωρεί αναλώσιμους.
Η υπεράσπιση της υγείας και της ασφάλειας δεν είναι «ατομική ευθύνη», είναι ευθύνη του κράτους και των δημοτικών αρχών και σε αυτόν τον αγώνα τα Σωματεία πρέπει να μπουν μπροστά.
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ
