Ο Σαμαράς στη συνέντευξη-μονόλογο που έδωσε σε μια influencer -και φιλοξένησε ο ΑΝΤ1 των επαναλήψεων και της χυδαιότητας των αρβύλα- επιχείρησε για μια ακόμη φορά να κατακρημνίσει τον Μητσοτάκη. Μα τελικά, πέραν του ότι έγινε πρώτο θέμα στα κανάλια της ολιγαρχίας, έμεινε η εικόνα ενός 75χρονου με φωνή που έρχεται από τα βάθη ενός πηγαδιού, που επιχειρεί να δείξει ότι υπάρχει.
Ο γνωστός Σαμαράς, που θεωρεί ότι η ιστορία κι ο χρόνος σταμάτησαν όταν οι Έλληνες προτίμησαν τον Τσίπρα αντί εκείνον. Ο γνωστός Σαμαράς, των ξινισμένων εμμονών. Ο γνωστός Σαμαράς, που αν ζούσε ο Μέγας Αλέξανδρος θα θεωρούσε κι εκείνον υποδεέστερό του!
Τι νέο μας είπε προχθές ο Σαμαράς, απέναντι σε μια κοπελίτσα που δεν καταλάβαινε καν τι της έλεγε; Δεν είπε τίποτα. Μόνο έδινε εξετάσεις στον χρόνο για να του αποδείξει ότι τον έχει νικήσει. Μάταια! Ο χρόνος δεν νικιέται ούτε καν από τον υπέρμετρο ναρκισσισμό και την εγωπάθεια.
Οίκτος! Οίκτος οφείλεται σ’ έναν άνθρωπο που ελάχιστα απασχόλησε θετικά τον ελληνισμό για το έργο του κι εκείνος εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι κάποιος και δη ανώτερος όλων, που θα μείνει αθάνατος! Κι ας έφτασε τη ΝΔ στο χαμηλότερο ποσοστό της ιστορίας της κι ας έχασε ακόμη κι απ’ τον Τσίπρα.
Τι μπορεί να σκεφτεί κάποιος νοήμων άνθρωπος σήμερα, βλέποντας ή ακούγοντας τον Σαμαρά; Ότι έχει πάρει τον δρόμο της λήθης και δεν μπορεί να το αποδεχτεί. Ναι, σαφώς και τον ακούνε κάποιοι, μα είναι ένα πολύ μικρό κι εξόχως συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας. Αν κάνει κόμμα, δύσκολα θα ξεπεράσει το 3% ή έστω θα κινηθεί πέριξ αυτού, όπως δείχνουν τα ψιλά γράμματα των δημοσκοπήσεων. Όμως, δεν ρωτήθηκε αν αυτό επιθυμεί…
Θα ξαναμιλήσω για οίκτο! Με το ερώτημα που πλανάται να είναι: καλά δεν υπάρχουν κάποιοι δικοί του άνθρωποι να τον προστατέψουν; Να του εξηγήσουν ότι δεν μπορεί να πρωταγωνιστεί εσαεί και να επιβάλλει συνεχώς τις απόψεις του; Να του πουν ότι το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνεται όλο και πιο αντιπαθής στον κόσμο που τον έκανε πρωθυπουργό; Να του δώσουν να καταλάβει ότι έχει τελειώσει πολιτικά κι ότι πρέπει να περισώσει κάτι από τον -ούτως ή άλλως- ελάχιστο πολιτικό μύθο του;
Το βέβαιο είναι ότι ο Σαμαράς δεν μάχεται τον Μητσοτάκη. Μάχεται το κόμμα μέσω του οποίου έγινε πρωθυπουργός κι έτσι θα μείνει υποσημείωση στην ιστορία. Μάχεται και τον χρόνο, αλλά αυτή είναι μια μάχη που δεν κέρδισε ποτέ κανένας.
Όσο πιο επίμονα προσπαθεί να ξαναμπεί στο κάδρο, τόσο πιο καθαρά διαγράφεται ο δρόμος της πολιτικής του αποχώρησης. Κι όσο πιο πολύ φωνάζει πως «είναι ακόμη εδώ», τόσο πιο εκκωφαντική γίνεται η σιωπή της κοινωνίας που έχει ήδη προχωρήσει χιλιόμετρα μπροστά από εκείνον. Ο οίκτος δεν είναι πολιτική στάση, είναι ανθρώπινη αντίδραση σε όποιον αρνείται να αποδεχθεί ότι η ιστορία συνεχίζει να γράφεται και χωρίς εκείνον. Κι αυτό ισχύει για τον Σαμαρά.
