Τέλειωσε το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ κι όπως ήταν αναμενόμενο είχε νικητές τους προεδρικούς και ηττημένους τους «ομπρελίστας». Στη δε ουσία, δεν προσέφερε το παραμικρό στην κοινωνία και στην πολιτική ζωή του τόπου. Μόνο μικρούς ή μεγαλύτερους διαγκωνισμούς ισχύος αλλά και την εμφάνιση μπόλικης πολιτικής γραφικότητας, με φυσιογνωμίες ανθρώπων που ήταν λες κι έρχονταν από τα τέλη της δεκαετίας του … 40. Του περασμένου αιώνα, φυσικά.
Ο Τσίπρας κι οι στενοί σύντροφοί του επιχείρησαν και πάλι να επανεκκινήσουν ένα όχημα που όχι μόνο δεν περνά πλέον από ΚΤΕΟ αλλά έχουν καταρρεύσει τα πάντα. Από μηχανή, μέχρι λάστιχα κι από ηλεκτρολογικά μέχρι την εμφανή σκουριά στο σώμα. Κάλεσαν στην Αθήνα και πρόσωπα από τη διεθνή σκηνή, που όμως δεν τα γνωρίζει κανένας, όπως της Ντίαθ που από τους Podemos έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης συνεργασίας στην Πορτογαλία. Προς επίρρωση αυτού του χαρακτηριστικού είναι κι η παρουσία του Ζάεφ, αφού όπως ο Τσίπρας ανέφερε, η συμφωνία των Πρεσπών ήταν κυρίαρχη στην «λίστα περηφάνιας» του κόμματός του.
Το συνέδριο είχε πληθώρα κλακαδόρων. Τα χειροκροτήματα προς τον μεγάλο αρχηγό ενοχλούσαν ενίοτε και τους πιο πιστούς του. Όταν όμως άκουγαν από το στόμα του συνθήματα κι υποσχέσεις που τους έκαναν να παραληρούν, ουδείς μπορούσε να σκεφτεί ότι αυτά γνωρίζει κι ο ίδιος ότι δεν μπορεί να υλοποιήσει.
Το συνέδριο είχε και πληθώρα ανθρώπων που στις ψυχές τους είναι αποτυπωμένες οι κυβερνητικές ενοχές για την «πρώτη φορά». Κι αυτούς επιχείρησε να απενοχοποιήσει ο Τσίπρας και να τους ρίξει πάλι σε μάχες για τη δεύτερη φορά. Μα αυτοί είναι οι λίγοι.
Οι πολλοί των παρισταμένων που δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ, καμιά ενοχή έχουν. Όπως ο Μωραΐτης που αναφέρθηκε στη μεγάλη αλλαγή του …1981(!!!) και… καταχειροκροτήθηκε. Σιγά, λοιπόν, μη νιώθουν ενοχές. Εδώ δεν νιώθει ο Τσίπρας, θα νιώθουν εκείνοι; Άλλωστε το όραμα της εξουσίας αποτελεί ισχυρό συνεκτικό αρμό, έστω κι αυτή δεν φαίνεται ούτε με κιάλια ή ισχυρό τηλεσκόπιο…
Οι παλαιοπασόκοι ήταν εκεί. Η συντριπτική πλειοψηφία. Οι «Αυριανιστές». Το πιο κακό ΠαΣοΚ. Του κρατισμού, του κρατικού συνδικαλισμού, του ρουσφετιού, των «πράσινων» καφενείων, των λεφτόδεντρων, της στασιμότητας… Αγκαλιάζονταν σαν γνώριμοι από καιρό που έπρεπε να δείξουν ότι είναι… Τσίπρας και ταυτοχρόνως να τους μάθουν κι οι άλλοι… Μιλάμε για τον μέγιστο καιροσκοπισμό κι είναι ν’ αναρωτιέται κάποιος: αυτούς θέλει να επαναπατρίσει ο Ανδρουλάκης;
Γι αυτούς μα και πολλά άλλα έχουν φυσικά μεγάλη ευθύνη κι οι «ομπρελίστας». Εκείνοι ανέχθηκαν τέτοιες και τόσες εισροές που δεν είχαν άλλη σκέψη από τη διατήρηση διαφόρων αντιπαραγωγικών δεδομένων. Εκείνοι, οι «ομπρελίστας» δεν είπαν το παραμικρό «όταν» οι πιο γραφικές εκδοχές του ΠαΣοΚ έτρεχαν στις πλατείες και στην Κουμουνδούρου. Εκείνοι επέτρεψαν την τεράστια όσμωση Βελουχιώτη, Στάλιν, Ανδρέα και Άκη. Κι είναι χαρακτηριστικό ότι τώρα που ωθούνται στη γωνία –σιγά σιγά και στην έξοδο- θα τα ακούνε κιόλας από τους μουσαφίρηδες. Όταν μιλούσε ο Τσακαλώτος , του φώναξε ένας: «αν τολμάς κατέβα (στην εκλογή προέδρου) να δούμε τι θα πάρεις. Θα σου πω εγώ τι θα πάρεις»…. Ένας άλλος έβρισε χυδαία τον «ομπρελίστα» Δρίτσα κι ο Παπαδημούλης ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «άνθρωποι που μέχρι χθες μας έβριζαν, να λέμε τώρα ότι στηρίζουν Τσίπρα, αρκεί να διώξει τους παλιούς»! Γενικά, το κλίμα είχε κάτι από συνέλευση κατάληψης στα Εξάρχεια και χαβαλέ τσιπουράδικου.
Ο Τσίπρας λοιπόν, κυνικά κι αδίστακτα έβαλε στη γωνία το 3%. Όπως είχε κάνει με τον Αλαμάνο, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Λαφαζάνη, τον Στρατούλη, τόσους και τόσους ..παλαιοσυριζαίους/παλαιοοκομμουνιστές. Τώρα ήρθε η σειρά του Τσακαλώτου, του Βούτση, του Φίλη, του Σκουρλέτη, της τάσης που στο συνέδριο έλαβε 26%. Δεν το λες μικρό, μα είναι ελάχιστο μπροστά στους μουσαφίρηδες με τους οποίους επέλεξε να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τον Ραγκούση, τον Σπίρτζη, την Τζάκρη και τα ορφανά του Άκη.
Πλέον είναι κυρίαρχος παντού στο κόμμα του. Δεκαπέντε χρόνια πρόεδρος, φαινόμενο …Σοβιετικό. Μια κυριαρχία που στηρίζεται σε λαϊκιστές, πολακιστές, παλαιοπασόκους, εμβολιασμένους, ανεμβολίαστους, σταλινιστές, παπανδρεϊκούς- αυριανιστές, πουτινόφιλους μα και ξέμπαρκους καμμένους… Τουτέστιν αχταρμάς.
Έτσι θα φτάσει μέχρι τις εκλογές. Και με τον αντ΄ αυτού να δηλώνει ότι πρέπει να πάρουν στα χέρια τους μια ή δυο συστημικές τράπεζες και να προχωρήσουν σε εθελουσία έξοδο δικαστών για ν’ ανέβουν άλλοι από κάτω… Επειδή αυτά, είπε, είναι… Αριστερή πολιτική! Και τον Σκουρλέτη της «ομπρέλας» να ζητά κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας που έφτιαξαν οι ίδιοι… και να συμπεραίνει ότι για όλα φταίει ο νεοφιλελευθερισμός… Ο δε Μανιός αφού χαρακτήρισε τον Μητσοτάκη… Ιμπραήμ, ζήτησε από τους … καραβανάδες να κάνουν πραξικόπημα για ν’ αλλάξει το πολίτευμα κι η κυβέρνηση…
Σκέφτομαι ότι αν αυτά τα έλεγαν κάποιοι από την φιλελεύθερη/κεντροδεξιά παράταξη, οι Μανιοί κι οι λοιποί θα είχαν ξηλώσει τις πλάκες της πλατείας Συντάγματος.
