Προσέξτε:
-
Οι άνεργοι στη χώρα μας υπερβαίνουν τους 1,5 εκ. ανθρώπους! Με πολλούς από αυτούς να είναι μακροχρόνια άνεργοι.
-
Κοντά στις 130 χιλιάδες εργαζόμενοι αμείβονται με λιγότερο από 100 ευρώ τον μήνα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που παρουσίασε η υπουργός Εργασίας.
-
Εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι, εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης , φτάνουν δεν φτάνουν τα 500 ευρώ μηνιαίως.
Κι όμως, η Αριστερή συνείδηση του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, ήσυχη προφανώς ούσα, αποφάσισε ότι δεν δικαιούνται αυτοί την όποια ενίσχυση, αλλά οι συνταξιούχοι!
Βλέπετε, οι παραπάνω τρεις κατηγορίες συνανθρώπων μας έχουν την εξαιρετική ατυχία να μην έχουν σχέση με το δημόσιο κι επιπροσθέτως δεν αποτελούν συμπαγή ομάδα του εκλογικού σώματος –όρα πελάτες- όπως οι συνταξιούχοι από τους οποίους ευελπιστεί ο Αλέξης Τσίπρας να του ανταποδώσουν το μπαξίσι.
Να τονίσουμε κάτι ακόμη: Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι συνταξιούχοι δεν αποτελούν προνομιούχο ομάδα. Πολύ περισσότερο με μειωμένες συντάξεις.
Όμως, έστω κι έτσι λαμβάνουν κάποιο εισόδημα τη στιγμή που υπάρχουν άλλοι συνάνθρωποί μας που δεν έχουν καν εισόδημα. Άρα είναι σε καλύτερη μοίρα.
Να τονίσουμε και κάτι άλλο ιδιαιτέρως σημαντικό.
Στην έρευνα που έγινε από τον καθηγητή Ματσαγγάνη και την ομάδα του για τις ομάδες του πληθυσμού που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, αποτυπώθηκε χαρακτηριστικά ότι οι ηλικίες άνω των 65 ετών πλήττονται λιγότερο από κάθε άλλο τμήμα της κοινωνίας. Στην έρευνα αυτή καταδεικνύεται ότι σε συνθήκες ακραίας φτώχειας αυτής της ηλικιακής κατηγορίας ζει μόνο το 2,7%! Κι ότι στις ηλικίες 18-29 ετών, το ποσοστό φτώχειας φτάνει το 25% και στις ηλικίες 30-44, το 16,5%. Στους δε ανέργους, εκείνοι που ζουν σε συνθήκες απόλυτης – ακραίας φτώχειας, το ποσοστό φτάνει στο 75%!!!
Συνεπώς, όσο κουτσουρεμένες κι αν είναι οι συντάξεις, οι συνταξιούχοι παραμένουν –συγκριτικά με πολλές άλλες ομάδες- μια κοινωνική ομάδα συμπαγής και ευνοημένη.
Ναι, θα πει κάποιος, αλλά οι συνταξιούχοι πλήρωναν τις εισφορές τους για να λάβουν μια καλή σύνταξη που τώρα δεν λαμβάνουν.
Ούτε αυτό είναι σωστό. Πλήρωναν εισφορές μια ζωή, αλλά αυτά τα χρήματα πήγαιναν για να καλύπτουν τις συντάξεις άλλων. Άλλωστε, το σύστημά μας δεν είναι ανταποδοτικό. Και, παρ’ ότι πλήρωναν εισφορές, το μέγεθος των συντάξεων είναι δυσανάλογα μεγάλο για όλους μας. Αυτό το παραπάνω –αρκετά μάλιστα συγκριτικά με τις εισφορές που έχουν καταβληθεί- το κράτος το έδινε πλουσιοπάροχα δανειζόμενο. Ακόμη και για συνταξιούχους των 45 και 50 ετών.
Για ποια ευαισθησία, λοιπόν, μιλάει ο Αλέξης Τσίπρας κι ου υπουργοί του; Για ποια Αριστερή πολιτική και τέτοιες τρίχες κατσαρές;
Αν ήταν πραγματικά ευαίσθητος, θα κατηύθυνε αυτά τα 624 εκ, σε ομάδες που πραγματικά τα έχουν ανάγκη, σε ανθρώπους που δεν έχουν που την κεφαλή κλίναι.
Αλλά, δεν τα κατηύθυνε προς αυτούς, αλλά προς εκείνους που είναι συμπαγής ομάδα και τους οποίους ελπίζει να επαναπατρίσει στις αγκάλες του κόμματός του και να σταματήσει την κατρακύλα του.
Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο;
Ότι αυτές οι πολιτικάντικες λογικές και συμπεριφορές έχουν γίνει συνείδηση στην κοινωνία μα κυρίως στον πολιτικό κόσμο. Το χάιδεμα των ώτων, η δημαγωγία, η διασπάθιση χρημάτων μαζεμένων με αίμα και ιδρώτα μιας ολόκληρης κοινωνίας από την υπερφορολόγησή της.
Να το πούμε κι αλλιώς; Και να υπερτονίσουμε πόσο γελοίοι γίνονται οι Αριστεροί πολιτικάντηδες;
Ποια χώρα του κόσμου πρόκοψε επενδύοντας στους συνταξιούχους;
Ποια χώρα του κόσμου πρόκοψε αναζητώντας πρόσκαιρα οφέλη για τα κόμματα που την κυβερνούν;
Κι υπό αυτή την έννοια, το γράψαμε και σε προηγούμενη άρθρο μας, είναι παρήγορη η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και της Ένωσης Κεντρώων που δεν ψήφισαν την παροχή –φιλοδώρημα.
Ας ξεφύγουμε επιτέλους από τις πελατειακές και ψηφοθηρικές λογικές.
Ναι ξέρω, όσα γράφω ίσως δεν αρέσουν σε ορισμένους.
Αλλά, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη και ας συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε μια ανθρωπιστική κρίση στην οποία δεν μπορεί κάποιοι να απολαμβάνουν –έστω και φιλοδωρήματα – με τα μάτια των πολιτικών στις κάλπες.
Τη στιγμή μάλιστα που κάποιοι συνάνθρωποί μας δεν έχουν καν ένα πιάτο φαγητό ή στέγη….
