Αυτό που έμεινε από τη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος είναι η σκέψη ότι χάθηκε άλλη μια ευκαιρία για την Ελλάδα, προκειμένου να συντάξει το Σύνταγμά της με την κοινωνία και τις απαιτήσεις που επιβάλλει η ίδια η εξέλιξη της ζωής.
Η ίδια ευκαιρία χάθηκε και πριν δέκα χρόνια, το 2008, όταν παρ’ ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είχε δηλώσει ότι το ΠαΣοΚ θα υπερψηφίσει το άρθρο 16 για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, υποχώρησε από την αντίδραση (Ευ. Βενιζέλος, Αν.Λοβέρδος κλπ) εντός του κόμματός του.
Η συζήτηση προφανώς θα καταλήξει σε κάποιες αλλαγές, όπως αναφορικά με την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας ή την κατάργηση του επαίσχυντου νόμου περί ευθύνης υπουργών, αλλά στην ουσία εξακολουθεί να παραμένει εκτός της σύγχρονης πραγματικότητας.
Δεν αλλάζουν, επί παραδείγματι, τα άρθρα που ουσιαστικά «φρενάρουν» στην αξιολόγηση στο Δημόσιο. Δεν αλλάζει τίποτα αναφορικά με την ίδρυση του αναγκαίου Συνταγματικού δικαστηρίου. Δεν αλλάζει τίποτα στα άρθρα που επιτρέπουν στο κράτος να παρεμβαίνει κυριαρχικά στην οικονομική δραστηριότητα. Δεν υπάρχει, επιπλέον, πρόβλεψη για την αναγκαία υποχρέωση των κυβερνήσεων και των δημοσίων οργανισμών να διαθέτουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς που θα εγγυώνται τη μελλοντική δημοσιονομική ισορροπία. Δεν αλλάζει τίποτα για να γίνει προσαρμογή σε περιβαλλοντικά ζητήματα.
Εξ ου και μιλάμε για μια ακόμη χαμένη ευκαιρία της Ελλάδας με αυτή την ανούσια αναθεώρηση, δηλωτική της δειλίας και της ανεπάρκειας της κυβερνητικής πλειοψηφίας αλλά και του χαρακτήρα της, σαν ουσιαστικού εκφραστή των δυνάμεων στασιμότητας και αδράνειας της ελληνικής κοινωνίας.
Όμως, πέραν όλων αυτών χάνεται το μεγάλο «παιγνίδι» της εκπαίδευσης. Εξ αιτίας των ιδεοληψιών της Αριστεράς και της Ακροδεξιάς, στερείται για μια ακόμη φορά η δυνατότητα στην ελληνική ν’ αποφασίσει, με την επιλογή της στις εκλογές, αν θέλει ιδιωτικά Πανεπιστήμια όπως όλες σχεδόν οι πολιτισμένες χώρες του κόσμου.
Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή, εμμένει σε ένα ξεπερασμένο παρελθόν, όταν ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Κι ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει τη στιγμή που το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής ομάδας του (41 βουλευτές) έχει σπουδάσει σε χώρες που βασιλεύουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Κι υπάρχουν πολλοί βουλευτές και υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν διδάξει ή διδάσκουν ΤΩΡΑ σε ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Προς τι λοιπόν η υποκρισία, η ιδεοληψία κι η κουταμάρα;
Πόσο θα υπερασπίζεται η Αριστερά κι ο ΣΥΡΙΖΑ τους ακαδημαϊκούς δημοσίους υπαλλήλους, τους απανταχού συνδικαλιστές και κάποιες μειοψηφικές ομάδες των φοιτητικών παρατάξεων; Αφού όλοι γνωρίζουμε ότι αυτοί ουσιαστικά αποτελούν τους εκπροσώπους της άρνησης για την απελευθέρωση των πανεπιστημίων και ίδρυση ιδιωτικών;
Πολύ περισσότερο όταν όλοι γνωρίζουμε ότι συντριπτικό μέρος της κοινωνίας (οι έρευνες το δείχνουν), γονείς, μαθητές, φοιτητές και η ευρύτερη κοινή γνώμη είναι πλέον υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16;
Προσέξτε:
Όταν προβάλλεις επιχειρήματα σε αριστερούληδες για την αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος, έχουν μια καραμέλα ως απάντηση. Μια καραμέλα που επικαλείται τα παιδιά των φτωχών, των μικροαστών, των αστών. Τα οποία κατά τη γνώμη τους δεν θα έχουν ίσες ευκαιρίες.
Όμως, δεν είναι έτσι. Τα παιδιά όλου του κόσμου θα έχουν πρόσβαση και δη τα ικανά, τα αριστούχα. Αφού όλα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια παρέχουν ένα σωρό υποτροφίες σπουδών. Εκτός του υπαρκτού γεγονότος ότι οι μεσοαστοί κι οι αστοί ήδη υποβάλλονται σε ένα σωρό θυσίες για να στέλνουν ΤΩΡΑ τα παιδιά τους σε ξένα πανεπιστήμια. Γιατί όχι στη χώρα τους, λοιπόν;
Προσέξτε κι αυτό:
Οι ίδιοι που αρνούνται τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και προβάλλον ως εκπρόσωποι της φτώχιας, στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια του …αμαρτωλού ιδιωτικού τομέα. Από τον πρωθυπουργό μέχρι υπουργούς και βουλευτές.
Κι έτσι, με τα παιδιά τους τακτοποιημένα και σε περιβάλλον Δύσης και επαρκούς μόρφωσης, συνεχίζουν να … παλεύουν για το καλό του …φτωχού!
Κι ο σανός μοιράζεται στον φτωχό Έλληνα, στον μικροαστό, στον αστό που νιώθει περιχαρής επειδή η Αριστερά (και η Χρυσή Αυγή, μη ξεχνιόμαστε) υπερασπίζει το δικαίωμα της …δωρεάν εκπαίδευσης!
Ποιας δωρεάν εκπαίδευσης; Ποιος είπε ότι η εκπαίδευση που έχουμε σήμερα είναι δωρεάν;
Όποιος είναι στοιχειωδώς λογικός ας κάνει τον λογαριασμό. Και θα συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν είναι δωρεάν. Θα συνειδητοποιήσει πόσο στοιχίζει ένα πτυχίο στο κράτος αλλά και στην τσέπη του. Χώρια τα φροντιστήρια, τα σπίτια κι ένα κάρο χρήματα σε άλλες πόλεις… Όποιος κάνει τον λογαριασμό, θα σταματήσει να ζει με ψευδαισθήσεις ότι η εκπαίδευση είναι δωρεάν αφού τα χρήματα που δαπανώνται στην Παιδεία, είναι δικά του. Και τα κονδύλια του κράτους και το δικό του υστέρημα. Δεν είναι τζάμπα το δημόσιο πανεπιστήμιο.
Χώρια που όπως λειτουργούν σήμερα αναγκαστικά σχολεία και πανεπιστήμια, χιλιάδες παιδιά αλλοτριώνονται, ακολουθούν λάθος κατευθύνσεις, βολοδέρνουν σε βρόμικα κι ελεεινά αμφιθέατρα, πέφτουν θύματα φοιτητικών «κομματόσκυλων». Κι ύστερα, καθώς τα πανεπιστήμιά μας δεν είναι συνδεδεμένα με την αγορά εργασίας, τα παιδιά καταντούν να ζητούν εργασία κούριερ από τις μικρές αγγελίες… Ή φεύγουν στο εξωτερικό για να επιβιώσουν.
Όποιος έχει στοιχειώδη σχέση με την Παιδεία (ακόμη κι ως γονέας) δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι χειρότερο πανεπιστήμιο απ’ αυτό που έχουμε δεν γίνεται να έχουμε. Το δε ιδιωτικό πανεπιστήμιο θα λειτουργούσε, συν τοις άλλοις, κι ως μοχλός ανάπτυξης του κρατικού πανεπιστημίου. Νομοτελειακά μόνο αυτό μπορεί να συμβεί.
Ξέρετε πόσοι όμιλοι, φορείς κι ιδρύματα θα μπορούσαν να παίξουν κορυφαίο ρόλο στην Παιδεία μας; Που σήμερα τους αποκλείουμε επειδή οι αριστερούληδες (κι οι χρυσαυγίτες μη ξεχνιόμαστε) θεωρούν ότι ο χορηγός είναι κάποιο τέρας;
Για σκεφτείτε;
Υποθέστε ότι έχει καταργηθεί το άρθρο 16 και επιτρέπεται η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων; Ξέρετε ποιοι θα ήταν οι πρώτοι που θα έτρεχαν να ιδρύσουν; Το ίδρυμα Ωνάση, το ίδρυμα Λάτση, Νιάρχου, το Ευγενίδειο…
Θα μας ενοχλούσε;
Και δεν βάζω καθόλου τα οικονομικά οφέλη της χώρας. Τα οποία οι έρευνες καταγράφουν κοντά στα 5 δις ετησίως και σε βάθος δεκαετίας θα μπορούσαν να φέρουν 150 χιλιάδες ξένους φοιτητές κι άλλες τόσες θέσεις εργασίας…
Όμως, άλλη μια χαμένη ευκαιρία περνά μπροστά μας κι εμείς ακιζόμαστε στον καθρέφτη της Αριστεράς (και της Χρυσής Αυγής, μη ξεχνιόμαστε) και κλαίμε τη μοίρα μας, λέγοντας τα αυτονόητα.
Θα μας πάρει άλλα δέκα χρόνια για να ξαναπροσπαθήσουμε.
