Πριν από δυο, περίπου, χρόνια η τότε μεταβατική ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, είχε συμφωνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ για «ήπια» συμπόρευση, για «συναίνεση» και «λογική» αντιπολίτευση. Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, ότι στο παρασκήνιο είχε συμφωνηθεί (Νικήτας Κακλαμάνης – Νίκος Βούτσης) ακόμη κι η κυβερνητική σύνθεση του ΕΣΡ που είχε προφανή στόχο τον απόλυτο έλεγχο του τηλεοπτικού τοπίου.
Κι αυτά είχαν γίνει παρά το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, παρά το κλείσιμο των τραπεζών, παρά την παρωδία του θλιβερού δημοψηφίσματος που διακύβευσε ακόμη και τη θέση της χώρας στον πυρήνα της Ευρώπης.
Όλα αυτά κι όσα άλλα πιθανόν ν’ ακολουθούσαν, η ζωή τ’ ακύρωσε εν τη γενέσει τους, αφού η εκτιμώμενη σίγουρη εκλογή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας του μεταβατικού της προέδρου εξελίχθηκε σε φιάσκο για εκείνη, με την εκλογή Μητσοτάκη.
Κυρίως από έναν κόσμο που έβλεπε πίσω από την κουρτίνα τον Ζονγκ να έρχεται…
Ευτυχώς και για τη χώρα και για τη δημοκρατία μας.
Αρνούμαι ακόμη και ν’ αναλογισθώ τι θα γινόταν στην Ελλάδα αν σε τούτη την κυβέρνηση δινόταν η ανοχή ή η συναίνεση από την Λαϊκή Δεξιά, ομού με τα τους ανώτατους θεσμούς που προβάλλουν το φόβητρο του… Μινώταυρου…
Γιατί τα θυμήθηκα αυτά;
Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ορατό πλέον, πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ επενδύει στον διχασμό για την επιβίωσή της, μη έχοντας τίποτα άλλο να επιδείξει.
Ο Τσίπρας κι οι δικοί του, εντός ή εκτός του κόμματός του, βγάζουν πάλι στην επιφάνεια τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα κι έχω την βεβαιότητα ότι θα κάνουν τα πάντα για να μείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία.
Η περίοδος που ξεκινά από το φθινόπωρο θα είναι προεκλογική περίοδος, ακόμη κι αν οι εκλογές γίνουν το 2019. Με αυξανόμενη ένταση από το κυβερνητικό στρατόπεδο. Ένταση που στόχο θα έχει να εξάψει αντιδεξιά σύνδρομα που θα συσπειρώσουν το δικό του ακροατήριο.
Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι ιδιαιτέρως βασικό: Η Αριστερά έχει στο dna της τη σύγκρουση, τη φασαρία, το πεζοδρόμιο, τη δημιουργία εχθρών, τη μισαλλοδοξία και τη διχαστική σκέψη. Και διαθέτει την απόλυτη τεχνογνωσία όλων αυτών…
Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο ίδιος ο Τσίπρας με το σύστημά του –όχι μόνο εντός του κόμματός του- είναι βέβαιο ότι από το φθινόπωρο κι ύστερα θα δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα τους.
Όχι μόνο επειδή η ιδέα της ήττας τους «παραλύει», όχι μόνο επειδή γνωρίζουν ότι αυτή η ήττα θα σημαίνει το τέλος της Αριστερής πομφόλυγας, αλλά κι επειδή γνωρίζουν ότι θα υποστούν αυστηρό έλεγχο για όσα έχουν πράξει.
Εξ ου και η επιχείρηση προσεταιρισμού της Κεντροαριστεράς μέσω φαντασμάτων του παρελθόντος σαν εκείνη του πάλαι ποτέ «θείου βρέφους», εξ ου κι οι συνεχείς επιχειρήσεις ρήξεων στον εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας μέσω «αφελών» ή «φιλόδοξων» «δούρειων ίππων». Εξ ου και η ξαφνική νοσταλγία για το κόμμα του… Κωνσταντίνου Καραμανλή ή το … ΠαΣοΚ του Ανδρέα…
Ο Τσίπρας, είναι σαφές πια, κυριαρχείται από την κουλτούρα της εφηβικής του ασυδοσίας, τότε που με την πρωτόγονη ιδεολογία και δράση του επιχειρούσε μέσω των 15μελών συμβουλίων να ασκεί πολιτική και να τρομοκρατεί καθηγητές… Μια κουλτούρα που δεν του δίνει τη δυνατότητα να μπορεί να συνεννοείται με κανέναν στο φως του ηλίου.
Άρα, είναι σαφές ότι θα οδηγήσει τη χώρα σε συνεχείς συγκρούσεις στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο της πολιτικής ζωής. Στα άκρα…
Ακόμη και με ανύπαρκτα ζητήματα ή με θέματα που δεν έχουν να κάνουν με τις πολιτικές που εφάρμοσε κι εφαρμόζει στην κοινωνία και στην οικονομία, αλλά με ατζέντες του Πολάκη, του Κοντονή, του Κυρίτση, του Σκουρλέτη και κάθε άλλου περίεργου τύπου που ζει με τις ονειρώξεις του και τα φαντάσματα μιας άλλης εποχής.
Μόνο, που αυτή τη φορά δεν έχει να τρομοκρατήσει μαθητούδια ή βολεμένους καθηγητές…
Κι αν κάτι πρέπει να κάνει πια η αντιπολίτευση και δη η Νέα Δημοκρατία είναι να εμπεδώσει στην κοινωνία πως εκείνη αποτελεί την πολιτική δύναμη που μπορεί να εξασφαλίσει συνθήκες σταθερότητας. Που είναι οι μόνες που μπορούν να εγγυηθούν την ανάκαμψη της οικονομίας και την ανάκτηση της χαμένης εμπιστοσύνης…
Με μια προϋπόθεση: Να το επιτρέψουν κι οι… «Δούρειοι ίπποι»….
