Ο επίλογος μιας νεανικής αγάπης τερματίστηκε στις γραμμές του τραίνου στην περιοχή της Αλεξάνδρειας.
Ήταν δύο νέα παιδιά από την Θεσσαλονίκη που σύμφωνα με πληροφορίες έμπλεξαν στον κατήφορο των ουσιών. Βρέθηκαν στην Αλεξάνδρεια, ωθούμενα ίσως από την κατακραυγή γνωστών και «φίλων», αναζητώντας μάταια κάποια διέξοδο στο αδιέξοδο που καταδίωκε την ίδια την ύπαρξή τους.
Στις 21 Σεπτεμβρίου 2016 στην σιδηροδρομική γραμμή Πλατύ – Αθήνας και συγκεκριμένα μεταξύ Πλατέος και Κορυφής έπεσε αιφνιδιαστικά μπροστά στο διερχόμενο τραίνο ο 19χρονος φίλος της κοπέλας από την Θεσσαλονίκη βρίσκοντας τραγικό θάνατο. ( Βλ. ρεπορτάζ του Έμβολος εδώ).
Στις 28 Οκτωβρίου 2016 το σούρουπο η 17χρονη φίλη του εκλιπόντος μη αντέχοντας την απώλειά του, αποφάσισε να βάλει και αυτή τέλος στην ζωή της με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Πήδηξε αιφνιδιαστικά μπροστά στην διερχόμενη αμαξοστοιχία και διαμελιζόμενη εξέπνευσε ακαριαία.
Πολλοί αναγνώστες του Έμβολος δήλωσαν ότι είδαν πολλές φορές το νεαρό ζευγάρι να κυκλοφορεί στην πόλη της Αλεξάνδρειας ενθυμούμενοι χαρακτηριστικά το έγχρωμο βάψιμο της κώμης τους. Άλλοι μας είπαν ότι τους είδαν πολλές φορές στον σιδηροδρομικό σταθμό του Πλατέος. Τι κυνηγούσε αυτά τα παιδιά στην Θεσσαλονίκη και αναζητούσαν καταφύγιο στην περιοχή της Αλεξάνδρειας; Σίγουρα κάποιο είδος κατακραυγής τα οδήγησε στην περιοχή μας μόνο και μόνο για να το αποφύγουν.
Το ζήτημα δεν είναι απλά η δημοσίευση του τραγικού αυτού συμβάντος γρήγορα – γρήγορα για την είσπραξη κλικ, αναγκαία για τις μη ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, αλλά η φανέρωση ενός συγκλονιστικού μηνύματος που υποκρύπτεται πίσω από το τραγικό αυτό γεγονός. Και το υποκρυπτόμενο μήνυμα είναι η κοινωνική αδιαφορία, εκδηλουμένη για ακόμη μια φορά απροκάλυπτα και αδυσώπητα στην απώλεια των δύο νέων αυτών παιδιών.
Η πράξη της αυτοχειρίας σε κάθε περίπτωση σημαίνει την απώλεια κάθε ίχνους ελπίδας, σημαντικότατου ψυχολογικού οχυρού της ανθρώπινης ύπαρξης για την συνέχεια της ζωής. Η ελπίδα συνεπικουρούμενη από την πίστη, δημιουργεί ένα πανανθρώπινο εχέγγυο που ανατείνει την θέληση για αντιμετώπιση των προβλημάτων και αντιξοοτήτων, που ανακύπτουν στο διάβα της ζωής της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Για να αναπτερωθεί όμως η ελπίδα σε κάποιο άτομο που την έχει απωλέσει είναι αναγκαία η παρέμβαση του άμεσου συγγενικού, φιλικού αλλά και του κοινωνικού περιβάλλοντος που γνωρίζει το άτομο. Η αδιαφορία ακριβώς των προαναφερόμενων περιβαλλόντων συντελεί στην διενέργεια απονενοημένου διαβήματος.
Μην απορούμε λοιπόν γιατί χάθηκαν δυο νέες ψυχές στην ανατολή της ζωής τους ακόμα, αλλά ας κάνουμε μια διεξοδική αυτοκριτική για να αποκαλυφθούν τα μερίδια ευθύνης μας σαν μέλη της κοινωνίας. Να αναλογισθούμε τι είναι αυτό που αναστέλλει εν μέρει τον ανθρωπισμό μας καθιστώντας μας άτομα αδιάφορα και ατομιστικά. Να σκεφτούμε τι μπορούσαμε να πράξουμε για το καλό κάποιου συνανθρώπου μας και εν τέλει δεν το πράξαμε. Γιατί το αύριο το γνωρίζει μόνο ο Θεός, γιατί θα πρέπει να αναγνωρίζουμε στον άνθρωπο μοναδικό σημάδι υπεροχής την καλοσύνη, γιατί αύριο μπορεί να βρεθούμε στην θέση αυτών των παιδιών οι ίδιοι μας, τα αδέρφια μας, τα παιδιά μας…
