Είμαι εκ των λίγων που πιστεύουν ότι η Δεξιά, η Ακροδεξιά κι ψεκασμένη αντισυστημικότητα υπερτερούν αριθμητικά της Αριστερής, αφού η Αριστερά συρρικνώνεται παντού εκ των πραγμάτων κι αφού δεν έχει τι να πει για τις σύγχρονες κοινωνίες και τα προβλήματά τους.
Τα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών το επιβεβαιώνουν, το βλέπουμε παντού στην Ευρώπη, ακόμη και στην Σουηδία, ενώ ο Μακρόν «έφτυσε αίμα» για να νικήσει τη Λεπέν.
Η Μελόνι, είναι μια πολιτικός που έχει βαθιά καταγωγή από τον φασισμό και στο κόμμα της υπάρχει η φλόγα από το σήμα των «Αδελφών», επειδή ισχυρίζεται ότι αποτελεί μέρος της κομματικής ιστορίας. Σκληρή γυναίκα, δείχνει να είναι πιστή στις ρίζες του κόμματός της κι αταλάντευτος οπαδός του δόγματος «πατρίς –θρησκεία –οικογένεια». Βαθιά συντηρητική, πολέμιος του Αριστερού ελιτισμού στον δημόσιο λόγο και στο ακαδημαϊκό κατεστημένο. Είναι ενάντια ακόμη και σε ατομικά δικαιώματα που στην Ευρώπη και τον ελεύθερο κόσμο θεωρούνται πια κεκτημένα κι ενάντια στις αμβλώσεις, τις οποίες όμως, δήλωσε ότι δεν θα απαγορεύσει. Πιστεύει βαθιά στις ρίζες της φυλής κι αυτό αποτελεί ισχυρό ανασταλτικό παράγοντα, ούτως ώστε το κόμμα της να εξελιχθεί σε συντηρητικό και μετριοπαθές.
Προσαρμόζεται εύκολα κι οι μεταμορφώσεις της από καιρό σε καιρό για το ίδιο θέμα, είναι οβιδιακές. Ακόμη και στα όρια της κωλοτούμπας. Υποστηρίκτρια του Πούτιν το 2018, έλαβε και δάνειο από ρωσική τράπεζα, μα με τη εισβολή του στην Ουκρανία, στάθηκε στο πλευρό των ΗΠΑ και της ΕΕ. Στην Ιταλία οι κακές γλώσσες ανέφεραν ότι το κάνει με σκοπιμότητα προκειμένου να μη χάσει μετριοπαθείς ψήφους αλλά και για να δώσει διαπιστευτήρια ορθολογισμού στη διεθνή σκηνή.
Α, έχει υπάρξει και θαυμάστρια του Αλέξη Τσίπρα, του ευχόταν καλή τύχη στα 2015, τότε που ήταν έντονα διαδεδομένη η θεωρία των άκρων. Σήμερα ουδείς γνωρίζει τι πιστεύει.
Το ερώτημα που τίθεται από όλους είναι ένα: Κινδυνεύει η Ευρώπη από την Μελόνι και την άνοδο της Ακροδεξιάς; Η απάντηση δεν είναι εύκολη.
Η Ιταλία, επί παραδείγματι διαθέτει πολύχρονη κουλτούρα φασισμού. Έχει αλλάξει 77 κυβερνήσεις σε 70 χρόνια κι ο όρος «ιταλοποίηση» καταγράφηκε εκεί και σημαίνει την επιτομή της πολιτικής/κυβερνητικής αστάθειας.Οι δε Ιταλοί δεν φημίζονται για την πολιτική τους συνέπεια αφού τη μια ψηφίζουν Μπερλουσκόνι ή Τσιτσιολίνα και την άλλη Πρόντι κι ύστερα Ντ’ Αλέμα και μετά Σαλβίνι και πάλι Μπερλουσκόνι. Άρα για τη Μελόνι η παραμονή της στην εξουσία δύσκολα θα είναι μακρόχρονη.
Όσο για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, ασφαλώς κι είναι ανησυχητική, ειδικά στη Σκανδιναβία αλλά και από τον ευρωπαϊκό συντονισμό της, που έχει ξεκινήσει στην Ισπανία από το φρανκικό κόμμα.
Η μετανάστευση πυροδοτεί αυτή την άνοδο, σε συνδυασμό με τη φτώχια αλλά και την επικυριαρχία της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και τις υπερφίαλες γερμανικές παρεμβάσεις, εν πολλοίς αντίθετες με συμφέροντα πολλών κρατών της Ευρώπης. Όμως, ειδικά αυτό αποτελεί μια ξεχωριστή και μεγάλη κουβέντα.
Προς το παρόν αναμένουμε Μελόνι…
